De eerste week is verstreken, en we beginnen al aardig te wennen. De indrukken van de eerste week: Het is hier warm! (T 30-35 C). Geur van houtvuur,en stinkende uitlaatgassen. Glooiende straten, de huizen van rijk en arm door en naast elkaar. Drukke, lawaaige avenidas. Karretjes van de voddenrapers, voortgedreven door paard of menskracht, zigzaggend tussen bussen en auto's. Een kerk, majestueus verheven als een kasteel op een bergtop. Overal uitbundige en weelderige plantengroei (de kamerplanten zijn hier tot bomen verheven). Nieuwsgierige mensen, allemaal in voor een praatje. "De stoep met om de tien meter andere 'betegeling', opstapje, afstapjes, modder waar een stroompje water zijn weg naar het riool zoekt.
Jitse vind het allemaal even prachtig. Ons huis is een kasteel, ik de prinses, en hij de ridder. Ibrich geniet van de aandacht die babies hier toevalt. Mensen op straat aaien in het voorbijgaan over haar bolletje of knijpen Jitse in zijn wang. (Jitse is hier iets minder van gecharmeerd). Rinke is, als hij niet op kantoor is voortdurend aan de slag met zijn verrekijker om de vogels te bestuderen, en ik lees ongeveer 1 readers digest selecoes per dag. De portugese woorden beginnen al aardig op hun plaats te vallen.
vrijdag 30 maart 2007
maandag 26 maart 2007
De omgeving van ons huis
De ligging van het huis zoals ik dat op 19 maart had beredeneerd bleek precies te kloppen. Maar er bleken genoeg leuke verrassingen te zijn aan de omgeving die niet vanaf de luchtfoto te zien zijn.Zo is het grijzige kale veld schuin tegenover ons huis een speeltuin/voetbalveld (in het rechter onderkwadrant van de foto). De pokdalige dingen midden in het veld zijn enkele grote rotsblokken om lekker op te klauteren, en in de hoek die het dichtst bij ons huis ligt staan schommels, wippen en klimrekken met bankjes onder de bomen. Prachtig voor de kinderen dus. Jitse vind trouwens het kraantje met drinkwater het allermooiste 'speeltoestel' van de hele speeltuin.
Opvallend is trouwens dat hier best veel speeltuintjes zijn, want de uitlopers van het groene veld (op de foto boven ons huis) zijn ook al weer een speeltuintje, dat dus net buiten de foto ligt.
Een andere aardige verrassing is, dat dit stuk van de straat het hoogste in de wijde omtrek is. We hebben dus aan alle kanten uitzicht over bijna de hele stad. Daarbij valt op dat de stad erg groen is. De bomen voor ons huis net aan de overkant van de straat zijn mimosa's; achter ons huis staat een enorme dikke boom vol met grote rose bloemen. Op de foto is die niet goed te zien omdat hij precies door de gele pijl bedekt wordt.
De straat en de wijk is van alles wat: zo is het huis schuin tegenover ons (met dat gekke dak) een nogal luxueus en duur huis. Het huis pal naast het onze (rechts van ons op de foto, nauwelijks te zien) is daarentegen deels opgetrokken uit stenen, deels opgetrokken uit resthout, en met een dak van asbesten golfplaten - en al met al nogal armoedig dus. De gekke grote blokkendozen rechts boven op de foto zijn residencias, appartementencomplexen met bewaking. Op de tegenoverliggende hoek van de straat (op de foto links vanaf ons huis) is een winkeltje wat weliswaar vrij klein is, maar waar toch vrijwel alles te koop is.
Een reis met moeilijkheden (2): bagage weg
In Rio de Janeiro aangekomen bleek onze bagage verdwenen. We hadden al een onbestemd voorgevoel, toen langzamerhand iedereen z'n bagage van de band plukte, maar wij nog de hele tijd helemaal niets hadden. Uiteindelijk bleken er een stuk of tien mensen te zijn van wie de bagage verdwenen was.
Na het invullen van de benodigde papieren, was het volgende vliegtuig naar Porto Alegre natuurlijk alweer vertrokken. Dus moesten we een vlucht later hebben - die vertraagd bleek, waardoor we uiteindelijk zo'n 5 uur te laat aankwamen, zonder bagage.
We zouden opgehaald worden van het vliegtuig, maar de mensen die ons op zouden wachten waren natuurlijk al weer vertrokken. En mijn boekje met adressen en telefoonnummers zat in de bagage die weg was.
Gelukkig wist ik nog wel het adres, dus maar met de bus naar het huis toe, op goed geluk. Daar troffen we na enige moeite de huisbaas aan (die onder ons woont), en deze belde Carla, en toen konden we het huis in, en ons installeren - voor zover dat ging zonder bagage.
De volgende dag kregen we bericht dat de bagage op 15:00 uur gebracht zou worden. Maar er kwam niets. Toen was het bericht, dat het om 19:00 uur zou komen, en dat het vertraagd was omdat slechts 3 van de 4 dingen terecht waren. Uiteindelijk werd er op kwart over tien 's avonds aangebeld, en hadden we al onze bagage terug.
Volgende bericht gaat over ons huis...
Na het invullen van de benodigde papieren, was het volgende vliegtuig naar Porto Alegre natuurlijk alweer vertrokken. Dus moesten we een vlucht later hebben - die vertraagd bleek, waardoor we uiteindelijk zo'n 5 uur te laat aankwamen, zonder bagage.
We zouden opgehaald worden van het vliegtuig, maar de mensen die ons op zouden wachten waren natuurlijk al weer vertrokken. En mijn boekje met adressen en telefoonnummers zat in de bagage die weg was.
Gelukkig wist ik nog wel het adres, dus maar met de bus naar het huis toe, op goed geluk. Daar troffen we na enige moeite de huisbaas aan (die onder ons woont), en deze belde Carla, en toen konden we het huis in, en ons installeren - voor zover dat ging zonder bagage.
De volgende dag kregen we bericht dat de bagage op 15:00 uur gebracht zou worden. Maar er kwam niets. Toen was het bericht, dat het om 19:00 uur zou komen, en dat het vertraagd was omdat slechts 3 van de 4 dingen terecht waren. Uiteindelijk werd er op kwart over tien 's avonds aangebeld, en hadden we al onze bagage terug.
Volgende bericht gaat over ons huis...
Een reis met moeilijkheden (1)
We zijn aangekomen in Porto Alegre, maar de reis verliep met nogal wat moeilijkheden.
De eerste vlucht was van Schiphol naar Paris. Deze vlucht begon al ruim een half uur te laat. Bovendien was het erg vol, waardoor het kinderwagentje van Ibrich eerst wel als handbagage het vliegtuig mee in mocht, maar vervolgens bij de ingang van het vliegtuig toch nog ingenomen werd.
Echter, bij aankomst bleek dat ze een foutje gemaakt hadden: het was de bedoeling dat we het karretje meteen bij het uitstappen weer mee zouden krijgen, maar het was per ongeluk bij de ruimbagage terecht gekomen, waardoor we het van de band moesten halen. De rest van de bagage zou automatisch naar de vervolgvlucht gebracht worden.
Er volgde een uiterst hectisch en stressvol uur. Ingeborg ging met Ibrich en de meeste handbagage naar de checkin voor de volgende vlucht. Rinke ging met Jitse het karretje ophalen. Dit alles moest in drie kwartier geregeld zijn, want vanwege de vertraging van het KLM-toestel hadden we maar zo weinig overstaptijd.
Na een kwartier rolde eindelijk het karretje van de band. Vervolgens rende ik naar het KLM / Air France kantoor om daar m'n verhaal te doen, te vragen waar ik naar toe moest, en door te laten geven dat we eraan kwamen.
Vervolgens had ik nog 20 minuten voor vertrek om Ingeborg terug te vinden en bij de goede check-in terecht te komen, en dat is lastig op een groot vliegveld als Charles de Gaulle, waar alles tamelijk onduidelijk aangegeven staat. Bij de informatie wisten ze me te vertellen dat ik het beste de bus kon nemen naar terminal A. Niet dus: die bus deed er wel 20 minuten over, en stond op zeker moment bijna 10 volle minuten compleet vast in het verkeer. Jitse begon te brullen toen ik hem vertelde dat het waarschijnlijk niet meer zou lukken, want inmiddels was de officiële vertrektijd van het vliegtuig al gepasseerd.
Bij de paspoortcontrole werd ik opgepikt door een stewardess die voor me uitrende naar de check-inbalie. Hier bleek Ingeborg al bijna een half uur te staan; het wachten was op mij. Nadat ze haar eerst een paar keer hadden verteld dat het vliegtuig zonder ons zou vertrekken, bleek dat ze toch nog op ons wachtten. Misschien dankzij het telefoontje dat ik had laten plegen??
Uiteindelijk kwamen we dus als allerlaatste het vliegtuig in, ruim een kwartier na de officiële vertrektijd.
De eerste vlucht was van Schiphol naar Paris. Deze vlucht begon al ruim een half uur te laat. Bovendien was het erg vol, waardoor het kinderwagentje van Ibrich eerst wel als handbagage het vliegtuig mee in mocht, maar vervolgens bij de ingang van het vliegtuig toch nog ingenomen werd.
Echter, bij aankomst bleek dat ze een foutje gemaakt hadden: het was de bedoeling dat we het karretje meteen bij het uitstappen weer mee zouden krijgen, maar het was per ongeluk bij de ruimbagage terecht gekomen, waardoor we het van de band moesten halen. De rest van de bagage zou automatisch naar de vervolgvlucht gebracht worden.
Er volgde een uiterst hectisch en stressvol uur. Ingeborg ging met Ibrich en de meeste handbagage naar de checkin voor de volgende vlucht. Rinke ging met Jitse het karretje ophalen. Dit alles moest in drie kwartier geregeld zijn, want vanwege de vertraging van het KLM-toestel hadden we maar zo weinig overstaptijd.
Na een kwartier rolde eindelijk het karretje van de band. Vervolgens rende ik naar het KLM / Air France kantoor om daar m'n verhaal te doen, te vragen waar ik naar toe moest, en door te laten geven dat we eraan kwamen.
Vervolgens had ik nog 20 minuten voor vertrek om Ingeborg terug te vinden en bij de goede check-in terecht te komen, en dat is lastig op een groot vliegveld als Charles de Gaulle, waar alles tamelijk onduidelijk aangegeven staat. Bij de informatie wisten ze me te vertellen dat ik het beste de bus kon nemen naar terminal A. Niet dus: die bus deed er wel 20 minuten over, en stond op zeker moment bijna 10 volle minuten compleet vast in het verkeer. Jitse begon te brullen toen ik hem vertelde dat het waarschijnlijk niet meer zou lukken, want inmiddels was de officiële vertrektijd van het vliegtuig al gepasseerd.
Bij de paspoortcontrole werd ik opgepikt door een stewardess die voor me uitrende naar de check-inbalie. Hier bleek Ingeborg al bijna een half uur te staan; het wachten was op mij. Nadat ze haar eerst een paar keer hadden verteld dat het vliegtuig zonder ons zou vertrekken, bleek dat ze toch nog op ons wachtten. Misschien dankzij het telefoontje dat ik had laten plegen??
Uiteindelijk kwamen we dus als allerlaatste het vliegtuig in, ruim een kwartier na de officiële vertrektijd.
maandag 19 maart 2007
Ons huis in Porto Alegre
Dankzij de geweldige inzet van Carla van Instrodi hebben we - terwijl we nu nog in Nederland zitten - al een huis in Brazilië. Het huis is (zoals vrijwel alles op aarde) prima te zien op Google Maps.
Carla had het adres gegeven van het huis dat ze op het oog had voor ons, en met behulp van de foto's die ze gemaakt had, lukte het uiteindelijk om precies de locatie van het huis op de
satellietfoto's van Google Maps te herkennen.Er waren twee foto's van Carla die cruciaal waren voor de herkenning van ons huis. Allereerst de scheve foto met de mast en bedrading. Aan die paal is duidelijk te zien dat overdag de zo aan onze kant van de straat zit, want de schaduw van die paal valt over de straat. Omdat op het zuidelijk halfrond de zon 's middags in het Noorden staat, moest ons huis op de satellietfoto dus aan de bovenzijde van de straat liggen (want dat is Noord).
Daarnaast is op die foto net te zien dat er bij die paal een zijstraat op onze straat uitkomt. Ons huis ligt dus bijna op de hoek, er zit nog net één huis tussen het onze en de hoek. Ook de boom aan de overkant van de straat links op Carla's foto is duidelijk op de satellietfoto te zien.
Op de foto hiernaast rechts wordt dat nog bevestigd: vanaf de porch van ons huis schuin links de straat in is een huis met een gek dak te zien. Dit huis is ook op de satellietfoto te zien, net naast
dat zandige veld, inderdaad aan de overkant van de straat, en naar links.De foto hier links geeft nog de ligging van ons huis in de omgeving. We zitten zo'n 2.5 tot 3 km van de rivier.
Tot slot nog een foto van Carla waarbij je in onze straat in westelijke richting kijkt.
(Voor alle foto's op deze blog geldt: klik op de foto's om een grotere versie te zien.)
donderdag 15 maart 2007
Eindelijk... (papierwinkel)
En dit is 'm dan... Het visum in het paspoort van Ibrich. En in alle vier van onze paspoorten staat nu zo'n mooi plaatje.
Het heeft even geduurd (vanaf half oktober, om precies te zijn), maar uiteindelijk is het dan toch gelukt.
Eerst moesten er - behalve de standaard papieren zoals officiële uitnodigingen - ineens ook diploma's bij. Mijn opmerking dat we uiteraard wel diploma's hadden, maar dat dat niets te maken had met wat we gingen doen, mocht niet baten, er moesten diploma's bij of die nou relevant waren of niet.
Wat ook nog een heel gedoe was, is dat deze diploma's eerst gelegaliseerd moesten worden door het ministerie van onderwijs, vervolgens gelegaliseerd moesten worden door het ministerie van buitenlandse zaken, vervolgens vertaald moesten worden, en vervolgens op het consulaat nog eens gelegaliseerd voor Brazilië. En ja, dan ben je al weer snel een paar maand verder voordat die papierwinkel rond is.
Rond 1 februari kregen we dan het bericht dat de visa min of meer rond waren, maar dat er nog 4 documenten ontbraken. Echter, het consulaat was van goede wil, en we konden de visa meteen mee krijgen als we deze documenten langs kwamen brengen. Die documenten (verklaringen dat de organisatie ook voor beide kindjes garant stond) moesten uiteraard eerst uit Brazilië komen, en daar bestempeld zijn door de nodige officiële instanties.
Uiteindelijk bleek dat - toen we vorige week met het hele gezin langs kwamen op het consulaat, we één en ander toch niet meteen mee konden krijgen, maar dat we de paspoorten in moesten leveren en na drie dagen weer op konden halen. Maar dan hoefde niet weer het hele gezin mee.
Dus vandaag ben ik dan voor de laatste maal naar Rotterdam getogen - ik geloof voor de vijfde of zesde keer - en is het dan inderdaad helemaal rond. We hebben de visa!!! Acht dagen voor vertrek... Strakke planning dus...
woensdag 14 maart 2007
Jitse is Jarig
| Jitse wordt vandaag 4. We zitten nu 9 dagen voor ons vertrek naar Brazilië, en dit verjaardagsfeestje is daarmee ook een soort van afscheid van z'n vriendjes. Vlak voor (of na?) Jitse 5 wordt komen we weer terug.
|
 Het glunderende feestvarken |
 De drie vrienden: Rani, Jason en Jitse |
 Kaarsjes blazen |
 Eén van de cadeau's: Scrambler |
 Ibrich wil ook meedoen |
Abonneren op:
Posts (Atom)
