Weer thuis tussen de kersenbloesems

Het is zover. we zijn weer thuis, aan de andere kant van de wereld.

Op 10 Maart pakten onze tassen, stapten in de taxi en het vliegtuig en kwamen na 36 lange saaie uren aan op schiphol. Daar stonden op die frisse lente ochtend Pa en Tette, Ilse en Michiel voor een warm welkom. Met Pa en Tette mee naar Harlingen, kinderen opgetogen en uitgelaten. De uitgestrekte horizon. De diepe kleuren (met name rood en blauw) onder de loodgrijze hemel. De tintelende koele lucht. De vogeltjes, kwinkelerend, druk in de weer met takjes en pluisjes. De de geuren die ik moeilijk kan beschrijven maar die zo typisch nederlands is. Brood met oude kaas.
Nu, precies een week later is er al weer veel gebeurd. De kinderen zijn voor het eerst naar school geweest. Alle spullen die nog in ons oude flatje stonden zijn vervoerd naar ons nieuwe huis. Jitse is 9 en opa 82 geworden, en Ilse, Michiel, Floor en Allerd zijn kwamen taart eten en kastjes in elkaar prutsen. En tussendoor (op de verjaardagen van Jitse en opa lag ik ineens in het ziekenhuis met een hartslag van 160 per minuut. Boezemfibrilleren. Teveel stress, de lange reis zeggen de mensen. Maar er blijkt meer aan de hand. Mijn hartspier is hypertrofisch (verdikt), en dat gebeurt niet van de ene dag op de andere. Hoe het komt moet verder worden uitgezocht. Maar ik maak me er wel zorgen om. Ik voelde me al ¾ jaar niet zo goed, moe, en voortdurend kortademig. Ik was al naar de huisarts geweest die ook geen idee had waar het aan lag. Aan het hart denk je niet zo snel bij een gezonde 42 jarige met blanco voorgeschiedenis.

Nu zit ik dit te typen op onze nieuwe slaapkamertje onder de nok van het dak. Het is 7 uur en de jetlag lijkt nu eindelijk een beetje over na een week. Ibrich slaapt zelfs nog.
Nu begint dan weer ons leventje in Nederland. Het is fijn om iedereen weer te zien. Met name mijn ouders die ik erg gemist heb. Jitse speelt weer met Rani, en Ibrich met Nienke. Dezelfde gezichten in het straatbeeld. Maar het voelt nog onwerkelijk dat we plotseling weer hier zijn. Alsof we door een tijdmachine verplaatst zijn. In gedachten zie ik de contouren van Nieuw Zealand, zo ver aan de andere kant van de aardbol. Het is nog maar 2 maand geleden dat we daar nog woonden. Voor de mensen daar en hier (hee zijn jullie weer terug, is er echt anderhalf jaar voorbij?) is er niet zoveel veranderd. Maar voor ons. Zoveel indrukken. Zoveel herinneringen.

Nou. Ik stop dit gemijmer want er is werk aan de winkel. De verwarmingsketel is stuk en er moeten dozen uitgepakt.