Nu plotseling weer hier:
We zijn alweer bijna een week terug in Nederland en de grootste schok is er alweer vanaf. Het onwerkelijke gevoel dat de realiteit van alle dag van daar plotsklaps is veranderd in die van hier.
Een realiteit die je op je ruggenmerg kent maar toch met andere ogen waarneemt. Allerlei dingen die je normaliter niet zo registreerde, brengen een “o ja” ervaring.
Dan zie je bijvoorbeeld iemand lopen die je niet “kent” maar wel veel vaker in het straatbeeld voorbij hebt zien komen. Ook het personeel in bijv de apotheek of de supermarkt. . Zij hebben waarschijnlijk niet door dat je drie maanden uit hun werkelijkheid verdwenen bent geweest. Jij bent voor hen iemand van een van de honderden gezichten uit diezelfde routine van dag tot dag en het valt niet op als je er ineens niet meer bent. Bij de natuurvoedingswinkel, waar we ongeveer 1 keer per week heen bellen om brood te reserveren en het later ophalen was het wel opgevallen.Het contact is daar natuurlijk persoonlijker, en mijn zon gekoesterde huidskleur viel ze ook op.
In de ochtenden is het ook wennen. Meestal wordt ik rond drie uur in de ochtend wakker (nu ook) en ben dan niet echt slaperig meer. Toch lukt het me om nog even weer verder te slapen tot een uur of zes, zeven. En dan begint het lange wachten tot het licht. In het pikkedonker is het niet aanlokkelijk (om al uit bed te gaan en allerlei dingen te gaan doen.
Mijn biologische klok is dus al wel opgeschoven want in Melbourne is het dan 1 uur smiddags. ( tien uur vooruit)
Savonds is het al vroeg donker waardoor je om zes uur savonds steeds het gevoel hebt dat het al veel later is. Tegelijk gekoppeld aan moeheid. De eerste dagen lagen we dus om half tien savonds alweer in ons bed. Inmiddels is dat opgeschoven naar elf uur.
Het contrast qua omgeving is ook groot. Van de wijdse overweldigende natuur, bergen, watervallen, rivieren en stranden waar we in onze laatste week vertoefden naar de volgebouwde smalle straten hier. Van de zomer naar de vroege lente die ondanks het grijze weer hier duidelijk in de lucht hangt.
Ook de overgang het vrij lege apartement in Melbourne naar ons volgepakte huis met tuin hier…
Langzaam maar zeker vinden de spullen die op zolder opgestapeld waren hun weg terug in de kasten en laden beneden.
De enorme hoeveelheid vliegt mij (en de anderen ook) aan. Ik hoop dat het me dit keer lukt om afstand te doen van een significante hoeveelheid overbodige spullen.
Wat daarbij helpt is dat ik nog twee weken heb waarin mijn werk nog niet begonnen is, en we nog niet echt officieel thuiszijn. Onder de radar..
