een kind van 12 jaar.

Toen we afgelopen donderdag naar Ilhéus gingen om onze matras uit de bus naar de familie van Martin te brengen, troffen we hem alleen aan op het pleintje voor de kerk. We moesten de matras maar brengen bij een vriendin van zijn moeder, vertelde hij, want zijn moeder was weggegaan.
"Weggegaan?"
"Ja ze is voor 2 maanden weggegaan, naar Itacaré en heeft Lotus meegenomen."
"Waar slaap jij dan nu?"
"O, dan eens hier en dan eens daar."
Martin is een ster in ontwijkende antwoorden. Na een beetje doorvragen hoorden we dat zijn moeder na een ruzie met hem was weggegaan, en hem zijn paspoort had gegeven: "zoek het maar uit". Zijn zusje was bij de "tante" waarbij ze eigenlijk permanent verblijft, maar haar man wilde hem daar niet bij hebben. En bij de mensen waar hij en zijn moeder en broertje vaak verblijven, wilden ze hem alleen als zijn moeder er bij was. Martin is 12.

Tsja, en nu?

Hem voor de twee weken dat we hier nog zijn in huis nemen zagen we eigenlijk ook niet zitten. Martin is behoorlijk druk, en zit overal met zijn tengels aan (lees: sneuvelende aparaten). Bovendien ook was dat geen lange-termijnoplossing. Alhoewel ik niet dacht dat zijn moeder echt twee maanden zou wegblijven -waarschijnlijk wilde ze hem om de een of andere voor ons onbegrijpelijke reden, eens flink laten schrikken- was ik daar ook geen 100 procent gerust op.

Ik heb hem dus een telefoonkaart en ons telefoonnummer gegeven en het verder laten afhangen van de meer permanente vrienden en kennissen die hij hier in Ilhéus heeft. Ook als zijn moeder er wel is logeert hij immers regelmatig bij anderen. Ook verder kan hij zich uitstekend redden. Hij is gezegend met een gave om contact te leggen, doet zijn eigen was, en scharrelt zijn kostje meestal toch al zelf bij elkaar. Maar twee dagen later belde hij al wanneer hij kon komen.

Afgelopen zaterdag hebben we hem dus opgehaald, en op zondag hebben we (we hadden de bus immers nog) hebben we een uitstapje gemaakt naar Itacaré. Dit was ook waar zijn moeder ergens moest zijn, maar waar ze was wist hij niet, en haar zoeken wilde hij ook niet. We hebben de dag doorgebracht op een plekje waar we al eens eerder geweest waren. Rinke en Martin hebben samen nog een paar uurtjes door de Mangroven gestruind op zoek naar een waterval waar je eigenlijk alleen met gids heen mag. Jitse, Ibi en ik bleven bij de rivier, die bij eb in zee stroomde, en bij vloed landinwaarts werd gevuld door de zee. Het was een heel geslaagde dag.

Terug in Ilhéus gingen we een ijsje eten en daarna op zoek naar de tante waar zijn zusje woont. Ze was niet thuis, maar later kwamen we haar ook tegen. Ze was blij dat hij ook bij ons af en toe onderdak kon zijn. Ze zei ook erg van de situatie te balen, maar ook te denken dat Martins moeder wel snel weer zou verschijnen. Wat ook zo was, want even later kwamen we haar tegen op het plein.

Nadat aldus "alles" weer goed gekomen was, ging Martin met ons mee naar huis en viel al in de bus in slaap, zo moe was hij van de wandeling en de dag.

Hoe dit verder moet? Op een gegeven moment, en dat zal niet heel lang meer duren denk ik, zal Martin zijn eigen weg gaan. Hij weet niet anders. Zo is hij het gewend. Omdat hij intelligent is,een opgewekte natuur heeft,en gemakkelijk contacten legt, zal hij het wel redden. Als hij rond de 40 is zal hij denk ik nog maar weinig eigen tanden en kiezen hebben, doordat hij niet poetst, en alleen naar de tandarts gaat als er pijn is in combinatie met geld voor de tandarts. Maar ik denk dat hij nog wel goed terecht komt.

Maar hij is lang niet het enige kind dat op straat zwerft, en velen van hen zijn gedoemd tot een leven van diefstal, drugsmisbruik en uitbuiting.