Verloren wereld

Het gekano van de laatste tijd culmineerde onlangs in een 2-daagse trip met de kano-club op Tangarakau river.

We zijn geen lid van de kano-club, maar dat was gelukkig geen bezwaar. Via een tip van iemand in het dorp kwamen we terecht bij de kano- & kayakshop in New Plymouth, van waaruit de trip georganiseerd werd. Peter, de uitbater, wilde dan wel dat we eerst een middagje cursus volgden, om niet met een stel volslagen leken opgezadeld te zitten. Hetgeen geschiedde. We werden goedgekeurd!

Op de vrijdagavond togen we in kolonne de rimboe van Oost Taranaki in. Taranaki, de provicie waar we wonen is een dikke puist die aan de westkant van het Noordeiland de Tasman Zee insteekt, en die in wezen nogal geisoleerd van de rest van het land ligt. Dat komt omdat dat stuk wat ons met de rest verbindt zo ongeveer het meest onherbergzame gebied van het Noord-eiland is. Er zijn dan ook maar drie wegen die Taranaki met de rest van het land verbinden: de weg die door de bergen langs de rotsige Noordkust slingert (met regelmatig bochten waarbij de adviessnelheid 15 km/h bedraagt), de weg langs de zuidkust, en eentje in het midden met de veelzeggende naam "Forgotten Highway", ook wel "Lost World Highway" genoemd.

De bijvoegelijke naamwoorden zijn in dit geval zeer terecht, alleen dat Highway moet met een dikke korrel zout genomen worden. Het is dan wel een Highway in de zin dat het tot het officiele hoofdwegennet behoort, maar de weg kronkelt dat het een lieve lust is, en grote stukken zijn niet verhard.

De "Lost World" is zo lost omdat zich hier het enorme stroomgebied van de Whaganui river bevindt. Een grote kronkelende rivier met een heel netwerk aan zijrivieren, ontspringend op de grootste vulkanen van het Noord-eiland, zich door diepe kloven en valeien ploegend in een onontgonnen oerwoud van boomvarens en woudreuzen.
Natuurlijk is het wel geprobeerd, dat ontginnen. Er zijn hier bruggen over de Whanganui river met betekenisvolle namen: "Bridge to nowhere", "Bridge to somewhere", en "bridge to elsewhere".
De bridge to nowhere is een bijzonder verhaal. De brug werd voor de tweede wereldoorlog aangelegd over de rivier om een gebied er achter te ontsluiten; er hadden zich in dit gebied enkele tientallen families gevestigd. Echter, de bouw kostte nogal wat tijd, en tegen de tijd dat de brug klaar was, hadden vrijwel alle families de strijd tegen de elementen en het oerwoud opgegeven en waren weggetrokken naar betere oorden. Het resulteerde in een brug die tot op de dag van vandaag helemaal nergens naar toe gaat, en symbool staat voor de ontgoochelingen die de pioniers soms meemaakten. Tegenwoordig is de brug een toeristische trekpleister, althans, voor die toeristen die de moeite nemen zo diep de rimboe in te duiken. Er worden verscheidene commerciele meerdaagse kanotrips naar toe georganiseerd. Hoewel het wel in de planning zit, zijn wij zijn nog niet bij deze "bridge to nowhere" geweest, omdat de Tangarakau river die we bevaren hebben slechts een zijrivier is van de Whanganui.

Op vrijdagmiddag togen we in carpool-kolonne naar de camping van Republiek Whangamomona, een gehucht van zeven huizen langs de Forgotten Highway. De republiek stamt uit recente historie: in 1989 werd bij een districts-herindeling het gehucht bij een ander district ingedeeld, tot groot ongenoegen van de bewoners. Uit protest werd de vrije republiek Whangamomona opgericht. Uiteindelijk werd de herindeling teruggedraaid en bleef Whangamomona bij Taranaki behoren, maar sindsdien wordt de inofficiele republiek nog steeds gekoesterd.

Na al deze historische achtergrond de volgende keer een verslag van de kanotrip zelf.