Afscheid

Afscheid nemen doet pijn, zegt men vaak, en dat klopt. Hoewel ik het natuurlijk ontzettend spannend en leuk vindt om eens een kijkje te nemen aan de andere kant van de wereld voel ik me de laatste weken toch weemoedig en onbestemd. Familie, vrienden, kennissen, alles wat vertrouwd is zullen we binnenkort voor een hele poos moeten missen. En wie weet, misschien zelfs nooit meer zien.
Zo namen wij afscheid van opa Job en zijn dochter Griet. Het was vanouds gezellig, maar ook wel droevig, want als je al 92 bent moet je maar zien wat de tijd nog voor je in petto heeft. Maar Job is sterk en levenslustig en zijn moeke zei altijd "kop d'r veur", dus; tot ziens Job!

Ook onze ouders worden al weer een dagje ouder. Die van mij zijn alweer 76 en 80, en Rinkes ouders zitten daar zo'n 10 jaar onder. Het had een paar maanden geleden maar een haartje gescheeld of mijn vader was er niet meer geweest. Na een ongelukkige val van de trap was hij 5 weken kwijt met intensive care, ziekenhuis en verpleeghuis. Gelukkig is hij nu weer aardig opgeknapt. Zijn conditie is nog niet als voorheen, maar koekjes bakken lukt weer prima.

Wat betreft de kinderen vraag ik me af hoeveel ze ervan beseffen. Ibi roept om de haverklap; gaan we NU naar Nieuw Zeeland? Jitse denkt meer aan de feestjes die nu komen en straks komen gaan. Afscheidsfeestje van hier. Verjaardagsfeestje, afscheidsfeestje NZ, terugkeerfeestje nederland, en dan weer een verjaardagsfeestje. Zou hij nou denken dat hij op al die feestjes kadootjes krijgt?




Aanstaande zondag is Jitses afscheidfeestje. Met een paar schoolvriendjes gaan we naar het zwembad. Aanstaande woensdag de laatste schooldag, en vannacht logeert buurmeisje Rani bij ons in de met matrassen geplaveide lege kinderkamer.

Afscheid van de bedjes

Laatst hebben Jitse en Ibrich voor het laatst in hun mooie bedjes geslapen... Onlangs is de bijl er in gegaan... nou ja, de schroevendraaier. Het ligt nu in mooie pakketjes samengebonden hout in de opslag, om pas na Nieuw Zeeland in ons nieuwe huis weer opgebouwd te worden.

Omdat we weinig ruimte hadden, zijn de kinderbedden destijds om een stel kasten heen gebouwd. De kinderen sliepen als het ware bovenop de kast. Zo'n hoog bed is natuurlijk altijd een feest als er andere kindjes komen spelen...

Als apen klommen ze in en uit het bed. Het lukte ze beiden al om in het bed te komen zonder gebruik te maken van de treden langs een van de palen. Ook van de aanwezige ringen en touwladder werd gretig gebruik gemaakt, vooral door Ibrich, die hier op de foto ondersteboven in haar ringen aan haar bed hangt.

Maar nu is dat voorlopig dus verleden tijd. De kinderen slapen nu tijdelijk op matrassen op de grond. En het huis hier wordt steeds leger....

Het gaat echt door!!

Zojuist telefonisch bevestigd gekregen: onze visumaanvraag is goedgekeurd, en de paspoorten met visa zijn onderweg per post!!

We hadden op de gok al een vliegticket gekocht, dus het was toch wel een klein beetje spannend of de visa er nog op tijd zouden zijn - in je hoofd speelt zich dan toch af en toe zo'n doemscenario af dat er daags voor de afreis nog steeds geen visum ligt. Je kunt dan helemaal niet vertrekken, want ook de paspoorten moesten voor de aanvraag opgestuurd worden.

Maar alles is dus goed gegaan. Bij Brazilie deden ze er destijds een maand of vier, vijf over, maar hier is het in drie weken gepiept. Het heeft toch ook z'n voordelen om eens niet naar een "onderontwikkeld" land af te reizen. ;-)