Afscheid

Afscheid nemen doet pijn, zegt men vaak, en dat klopt. Hoewel ik het natuurlijk ontzettend spannend en leuk vindt om eens een kijkje te nemen aan de andere kant van de wereld voel ik me de laatste weken toch weemoedig en onbestemd. Familie, vrienden, kennissen, alles wat vertrouwd is zullen we binnenkort voor een hele poos moeten missen. En wie weet, misschien zelfs nooit meer zien.
Zo namen wij afscheid van opa Job en zijn dochter Griet. Het was vanouds gezellig, maar ook wel droevig, want als je al 92 bent moet je maar zien wat de tijd nog voor je in petto heeft. Maar Job is sterk en levenslustig en zijn moeke zei altijd "kop d'r veur", dus; tot ziens Job!

Ook onze ouders worden al weer een dagje ouder. Die van mij zijn alweer 76 en 80, en Rinkes ouders zitten daar zo'n 10 jaar onder. Het had een paar maanden geleden maar een haartje gescheeld of mijn vader was er niet meer geweest. Na een ongelukkige val van de trap was hij 5 weken kwijt met intensive care, ziekenhuis en verpleeghuis. Gelukkig is hij nu weer aardig opgeknapt. Zijn conditie is nog niet als voorheen, maar koekjes bakken lukt weer prima.

Wat betreft de kinderen vraag ik me af hoeveel ze ervan beseffen. Ibi roept om de haverklap; gaan we NU naar Nieuw Zeeland? Jitse denkt meer aan de feestjes die nu komen en straks komen gaan. Afscheidsfeestje van hier. Verjaardagsfeestje, afscheidsfeestje NZ, terugkeerfeestje nederland, en dan weer een verjaardagsfeestje. Zou hij nou denken dat hij op al die feestjes kadootjes krijgt?




Aanstaande zondag is Jitses afscheidfeestje. Met een paar schoolvriendjes gaan we naar het zwembad. Aanstaande woensdag de laatste schooldag, en vannacht logeert buurmeisje Rani bij ons in de met matrassen geplaveide lege kinderkamer.