Schedelvoetbal in Waitomo Caves met Lientje de Woos

Ibrich slaapt niet 's nachts. Dat zit zo.

Elke nacht krijgt ze bezoek van haar vriendin Lientje de Roos. Die komt dan de hele nacht met haar spelen op haar kamer. Lientje is een spook uit spokenland, en ze is spookbang voor andere mensen.

Ik vraag haar hoe het dan kan dat ik haar altijd keurig zie slapen als ik 's nachts wel eens naar haar kom kijken.
Dat is dus omdat Lientje dan weet dat ik er aan kom, en dan waarschuwt ze Ibrich. Ibi gaat dan snel in haar bedje liggen en doet net of ze slaapt, en Lientje maakt zichzelf snel weer onzichtbaar. Lientje is te bang om met ons kennis te maken, ook nadat we Ibi bij herhaling verzocht hebben om haar eens aan ons voor te stellen.
Lientje is haar beste vriendin, zegt ze, en Ibi is de enige mens die Lientje vertrouwt. Ze is als spook geboren uit een spokenmoeder, maar navraag bij Ibi leert dat er ook spoken zijn die eerst mens geweest zijn en toen dood gingen.
“Lientje heeft ook familie die wel eens langs komt, die heten schilderij, bank, lamp, raam en stoel. Lamp is de mama van Lientje.”
“Dat is wel erg toevallig. Allemaal dingen die we hier toevallig in de kamer zien op dit moment. Weet je echt helemaal zeker dat je dit niet ter plekke verzint.”
Nee, verzekert ze me. Dat komt omdat die spoken die haar familie zijn zelf nog geen namen hadden. In spokenland hebben de spoken geen namen. Maar laatst hadden de spoken rondgekeken hier in deze kamer, en toen elkaar deze leuke namen gegeven. Dus niks toevallig.
Ik moet zeggen dat ik echt sta te kijken van deze slimme uitvlucht.
“Wat voor spelletjes doen jullie dan?” vraag ik, “Kegelen ze liefst met hun afgehakte hoofden, of vinden ze voetballen met de hoofden leuker?”
“Voetballen.”, is het overtuigende antwoord.

Maar nu zijn we dus een paar dagen weg vanwege de Paas. Een echte herfststorm is over het land getrokken, her en daar lagen omgevallen bomen over de weg waar we half om heen moesten slalommen, en we hebben een dag regen over ons heen gehad die ons af en toe aan de overstromingsramp in Gouddargues deed denken. Maar na 15 uur werd het weer droog, en bleek er maar een zesde te zijn gevallen van wat we toen over ons heen kregen.
En nu zitten we dus in Waitomo, niet zo heel ver van Taranaki verwijderd, waar het vergeven is van de grotten.
We lopen door de grot van Ruakuri, waar tal van glimworpjes de gewelven verlichten. Ibrich is onder de indruk. De gids vertelt over de oude ingang, die nu afgesloten is omdat het een oude begraafplaats is van Maori-krijgers. “Daarom is dit deel van de grot kouder,”, grapt hij, “vanwege de spoken.”.
Ibrich barst los, en vertelt honderduit. Eerst begint ze tegen de gids.
“Hey excuse me. I'm not afraid. My best friend is a ghost, I play with her every night. She lives in ghostland you know. She lives in a cave like this. I come there often.”
En dan verder tegen ons.
Dat Lientje de Roos hier ook wel komt, in deze grot. Dat ze in spokenland in een grot woont. Net zo'n grot als deze, met verlichte plafonds van de glimwormpjes. En dat Ibi daar regelmatig komt. Lientje druk dan op een knopje en dan schuift er een ding open. En dan zie je de diamond castle in die grot, en daar woont ze dan. En daar spelen alle spoken samen met Ibi. En je kunt in spokenland geen films of DVDs huren, maar dat hoeft ook niet, want in de Diamond Castle hebben ze gewoon alle films die je maar zien wil.

Dus als jullie dachten dat de vader er wat van kan met z'n kolderbolders en grijphout: de dochter lijkt er toch aardig op wat dit betreft.