Bibberen in Bed (2)

We zijn weer terug!
We werden door Pa en Tette opgehaald van het vliegtuig, wat natuurlijk voor Jitse en Ibi één groot feest was. De gehele twee uur durende autorit bleven ze klaarwakker en kletsten aan één stuk door. De volgende dag gingen wij, met een groot stuk oude kaas en zonder de kinderen, door naar ons huis, om het te gaan herinrichten. Onze huurders waren er toen nog maar net één dag uit.. En werkelijk waar, ze hebben het keurig achtergelaten.
Bij binnenkomst bleek ons huis mooi versierd, met een slinger, een bloemenkrans, mooie tekeningen en verse bloemen! Dit door onze buurvrouw Sjitske, en haar "kleinzoon" Jason. Zij had de sleutels bekokstoofd bij mijn ouders, die daarvoor speciaal eerder naar de makelaar waren gegaan om ze op te halen en daar te brengen. Ook vonden wij in de koelkast een groot stuk superlekkere kaas, ditmaal afkomstig van míjn ouders....
Maar voordat we konden beginnen met ons werk, gingen we natuurlijk eerst nog even de nieuwe baby van Aukje en Basant bewonderen. Het kleine broertje van Rani dat zo lang op zich had laten wachten, (42 weken en drie minuten). Het was een zware bevalling geweest, maar nu waren ze gelukkig weer thuis waar je niet afhankelijk bent van de welwillendheid van verpleegsters, en niet vast hoeft te zitten aan allerlei slangen en toeters en bellen.
Ook was het eten thuis veel beter, want lekker indiaas! Dit aanbod konden wij natuurlijk niet afslaan zodat het behalve gezellig ook wat te laat werd om nog veel meubels te verslepen.

Inmiddels zit onze tweede volle dag in Nederland erop. Tussen de niesbuien van Rinke door (als je al je meubels een jaar lang in een klein kamertje stouwt worden ze toch wel wat stoffig )is het tijd voor onze eerste indrukken van Nederland.

Het is hier koud en guur en vochtig, en de bomen zijn nog kaal. En het ruikt hier anders dan in Brazilië. Hoe je het precies moet omschrijven weet ik niet. Misschien als de koele, kruidige geur van vochtig bos. Ook de geluiden zijn anders. Met name de overdaad aan zingende vogels (lente!) valt op. De koolmees hebben wij lang niet gehoord. De mensen zijn groot en wit, overwegend fors gebouwd en pafferig. Ze zijn dik ingepakt in warme jassen, handschoenen en mutsen. Desondanks vertonen ze een verbazingwekkende bijna acrobatische behendigheid als ze op de fiets tussen het verkeer doormanoevreren, met aan het stuur 2 boodschappentassen, en een kind achterop. In het straatbeeld zie je minder jeugdigen dan in Brazilie, en veel meer senioren. En het is natuurlijk vreemd om iedereen om je heen nederlands te horen praten.

Veel mensen kleden zich in donkere tinten. Zwart en donkerblauw zijn favoriet.
In de huizen en in het straatbeeld vallen op de overvloedigheid en de rijkdom. (Ik praat nu over onze reis vanaf Schiphol, en over de plaats waar wij wonen). De meeste auto's die je ziet zijn glanzend en nieuw. De wegen zijn uitstekend onderhouden. De tuintjes keurig. De huizen boordevolm geplemt met spullen (wij zijn daarin geen uitzondering). De winkeletalages zijn bijzonder rijk gevuld. De keuze aan producten in de supermarkt is bijzonder groot, en de kwaliteit ervan is schitterend.

Er wordt hier noest gebouwd en verbouwd. Ik ging vanmorgen eerst naar de apotheek, waar de dappere medewerkers tussen het geluid van zagende en borende bouwvakkers (compleet met bouwvakkersdecoletés) hun werk probeerden te doen. Als je het me in Brazilië had verteld had ik het niet geloofd! Vervolgens naar de natuurvoedingswinkel, waar ze tot mijn verbazing ook bezig bleken met een verbouwing. De winkel wordt twee keer zo groot! En op de terugweg kwam ik langs de huisarts, alwaar ook de hele boel op de schop lag, en werd verlicht door felle bouwlampen. Verder was er nog een hele nieuwe snelwegoprit, en voor ik het vergeet, onze vrienden Anneke en Martin hebben een nieuw schuurtje in hun tuin gezet. Schuurtje? Onze woning in Brazilië zou er 1,5 keer inpassen. Een kelder van 2.20 diep, en daar nog twee verdiepingen bovenop! Martin had eigenhandig aan de hele bouw meegewerkt, en heel veel zelf gedaan.Het is echt een heel mooi geworden.

En nog zoveel meer. Het is best wel een schok om hier weer te zijn. Het is spannend en leuk, maar tegelijkertijd ook heel onwerkelijk. Het is bijna niet te beseffen dat je eerst dáár was, en nu ineens hier..Op een heel andere plek in een heel ander leven. Alles zie je heel intens. Intenser zelfs dan als je het voor de eerste keer ziet, want bij alles dat je ziet moet het geverifieerd met het beeld dat in je geheugen ligt opgeslagen. Is dit nog het zelfde? Of is het veranderd? En iedere keer denk je weer mensen te herkennen. Want ze lijken allemaal een beetje op elkaar!

Nou. Mijn notebook zegt dat het 21.30 is, en dan is het dus half twee nederlands tijd. Hoogtijd om in bed te duiken. Ik hoopte nog dat Rinke het opzou warmen, maar die is van pure ellende in zijn donzen poolslaapzak tussen de narcissen op het balkon gaan slapen. Hij hoopt dat zijn slijmvliezen daardoor een beetje tot rust komen !

Nou, mij niet gezien. Gisternacht heb ik bijna niet geslapen. Behalve dat de jetlag niet meehielp, had ik het gewoon te koud. Zelfs ondanks trui sjaal en mijn nieuwe door Froukje gebreide sokken (!). Wat was het koud. Het leek wel Porto Alegre!

tshau!
Ingeborg