Mijn laatste dagen op de afdeling zijn aangebroken, maar steeds leer ik weer wat nieuws. Zoals vorige week toen ik de Magie van de Witte Jas ervoer.
Plotseling was de Quiet Area van de afdeling bevolkt door ouderen. Gek eigenlijk, hoe bepaalde zaken op zo'n afdeling in golven komen. Naast de depressie, dementie, of psychose hebben ze ineens weer allemaal een hoge bloeddruk, of bronchitis, of kiespijn. Nu was iedereen dus oud,en daarnaast hadden ze een of andere vorm van een luchtwegontsteking. Er was een vrouw van 73 met vergevorderde COPD, een demente man van 69 die eruit ziet als 85, met een aspiratie pneumonie, een man van 93, die eruit ziet als 80 maar er niks meer aan vindt, en die al zes weken aan het hoesten was, een 82 jarige uit Wapserveen die tijdens haar emigratie naar Nieuw Zeeland in 1955 op de boot psychotisch was geworden en dat daarna altijd in meer of mindere mate was gebleven, en ook nog een 89 jarige dementerende vrouw die na een luchtweginfectie in een delier was terechtgekomen. En over deze laatste gaat dit stukje.
Ze was niet goed en wilde aan geen enkel onderzoek meewerken. "Dit is geen ziekenhuis! Jij bent geen dokter, geen echte dokter, en jij bent geen verpleegster". Het water was vergiftigd, dus dat gooide ze door de kamer.
Weet je wat het is, zei de verpleegster later op de gang. Die oudjes hebben er moeite mee te geloven dat ze in een ziekenhuis zijn, want niemand heeft hier een uniform aan. Als je nou ergens een witte jas had.. En als ik mijn uniform nou maar had.
Ik op zoek naar een witte jas. Ergens in een achterkamertje vond ik er een. Van Dr. Kay Bradford. Onze 82 jarige psychiater (lijkend op Minoes) die nog steeds gewoon meedraait. Jaren niet gebruikt, maar nu kwam hij van pas - de witte jas dan natuurlijk, niet de psychiater.
Getogen in mijn witte jas ontving ik verraste blikken van mijn collega's. Maar je had de brede grijns moeten zien waarmee ik werd verwelkomd door de ouderen op de afdeling. Eindelijk eens een echte dokter!
Samen met een leerling nurse (die dragen wel een uniform) ging ik naar de 89 jarige. Ze ontkende nu niet meer dat we een dokter en een verpleegster waren, maar verder van de poppekast helaas geen resultaat. Ze weigerde nog steeds mee te werken, en heeft later per injectie een antipsychoticum toegediend gekregen met goed resultaat.
Maar het was toch een bijzondere ervaring, het effect van zo'n jas.
Je kunt het je ook goed voorstellen. Je bent in de war, je komt op een plek waar allerlei vreemde mensen zijn. Ouderen, jongeren. Er loopt een kat. Niemand ligt in bed. En sommige mensen gedragen zich ronduit vreemd, gaan gewoon op de grond liggen. Dat is toch geen ziekenhuis!
O ja. Over mode gesproken. Op Jitses school lijkt momenteel het hebben van botbreuken nogal in de mode. Alleen al zijn klas dit jaar drie. Een jongetje had zelfs beide armen gebroken. Geschept op de oprit door een auto... En vanmorgen was er weer een jongetje in de parallelklas die met zijn arm in een mitella kwam aanzetten, en gisteren nog een jongetje uit de straat....
Met Jitse gaat het gelukkig goed. Vanmorgen (met krukken) helemaal naar school gelopen. We gaan twee keer per week zwemmen, en hij is weer begonnen met Capoeira.
Aanstaande vrijdag, mijn laatste dag op het werk, lever ik de rolstoel in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten