De foto van de laatste keer was van een Australische kuifduif, gemaakt op de camping in Caloundra waar we verbleven. In het engels heet het beest Crested Pigeon, in het latijn Ocyphaps lophotes. Hij komt alleen voor in Australie, en is ook de enige soort in het geslacht Ocyphaps.
De vraag wat hij aan het doen is, was door niemand geraden. Het antwoord is: hij is aan het douchen. Hij kwam lekker dicht bij (zo'n 2 meter) toen ik wat met m'n camera zat te pielen, en ik begon foto's te maken. Ineens begon het te regenen. Zodra de vogel dat merkte ging hij op z'n zij liggen, stak z'n vleugel omhoog, en bleef zo liggen. Na een tijdje ging hij op z'n andere zij liggen en stak z'n andere vleugel omhoog.
Ik heb zelf nog niet eerder zulk grappig douche-gedrag gezien van vogels.
zaterdag 10 maart 2012
vrijdag 9 maart 2012
Stress, zweet en regen in Brisbane
Afgelopen maandag reden we Brisbane binnen. De zenuwen waren hooggespannen. Eindelijk kwamen we nu in een grote stad met winkels en een jeugdherberg (kinderwensen) en voor ons kwam het er nu opaan. De auto moest verkocht, en wel binnen 5 dagen, want het vliegtuig naar het koude Nederland hijgt ons al in de nek.
Vol vertrouwen (onze prachtige rode Ford Fairmont had al een paar weken geen noemenswaardige problemen meer gehad, en ook de centrale deurvergrendeling had zich koest gehouden) begaven we ons naar Brisbane. Maar toen begon het te regenen, en met de regen ging het ook meteen weer mis met die deurvergrendeling. Maar als doorgewinterde reizigers waren we daar inmiddels aan gewend geraakt. Als het gezeur te lang duurden hadden we er een probaat middel voor. In de auto op het knopje duwen dat alle deuren vergrendelt, en dan precies op het moment dat het knopje op de deur precies op z'n laagste punt gekomen was de zekering van de deurvergrendeling eruit trekken. Dit zorgde ervoor dat de achterdeuren en bijrijdersdeur op slot zaten (die hebben bij dit model namelijk geen slot waar je van buitenaf met een sleutel in kunt..
Stormen en verwoesting achter ons latend, (alle plekken waar we heerlijk gekampeerd en aan strand en in rivieren vertoefd hadden, Tin Can Bay, Noosa, Caloundra worden momenteel door hevige regenbuien en overstromingen geteisterd, reden we dus over de M3 Brisbane binnen. Een grote hectische stad. We zagen een aantal tweedehandsautohandelaren en besloten een bod te vragen voor het geval dat onze auto niet op tijd zouden kunnen verkopen aan een particulier. Twee handelaren waren meteen bereid de auto van ons over te nemen, voor de luttele prijs van 1000 dollar.
Iets is beter dan niets, moet je maar denken. Wij hoopten nog wel 3500 dollar binnen te kunnen halen, en anders toch wel 3000. Maar alsof de duvel ermee speelde, zodra we besloten om eerst maar eens onderdak te gaan zoeken, klonken er rare geluiden uit de motorkap en kwam de auto tot stilstand op een druk kruispunt. Met veel moeite, en 2 voorbijgangers, in de stromende regen de auto naar de kant geduwd. Wat bleek. De V snaar was geknapt en had zich om allerlei pullies en draaidingen gewonden.
Aan de overkant zat een Goodyear bedrijf waar we eerder al hadden gevraagd of ze daar ook Road Worthy controles deden (een vereiste als je de auto verkoopt). Die deden ze niet en verder waren ze niet erg geinteresseerd in om ons nog andere informatie te geven. Daar toch maar weer heen,en ze konden ons wel helpen maar het ding mocht absoluut niet rijden, dus moesten we maar een towtruck bellen om de auto naar hun bedrijf te slepen.
Dat vonden we wel wat overkill, misschien twee uur in de regen op een towtruck te gaan wachten om naar de overkant van de straat gesleept te worden. Dus maar weer een paar potige jongens die uit een burgertent kwamen gecharterd en het ding naar de overkant geduwd. Aldaar bleek dat het net lunchpauze werd, en de Goodyear mensen niet de intentie hadden om er extra werk voor te verzetten. Het was tenslotte lunchpauze. Tja, daar sta je dan met twee kindjes in de regen. Maar gelukkig was daar Mark, de automonteur die we geregeld hadden voor de Roadworthy de volgende ochtend. Hij vroeg een eigenaar of een auto die die dag klaar moest zijn de volgende dag kon, en zou ervoor zorgen dat de auto dezelfde dag in elk geval nog kon rijden.
Ondertussen gingen wij met de kindjes met de bus naar de jeugdherberg die we gebeld hadden. Met 138 dollar ook een rib uit ons lijf. In andere plaatsen was het meestal tussen de 80 en de 100 dollar.
Ondertussen liep het met onze advertenties op internet niet fantastisch. De enige reacties die we kregen waren allemaal nogal uniform. Een tekstje in de strekking van Hey Seller, Mate, of zoiets, en dan heb interesse, ben nu aan het werk. Please email me op xxxxxx23 @gmail com. Het viel ons op dat de berichten allemaal hetzelfde stramien vertoonden. Het bleken Phishing emails te zijn. Als je er op een reageert krijg je een bericht terug dat je een paypal account moet openen. Vervolgens kunnen ze misschien op een of andere manier via social hacking je passworden uitvogelen en geld afhandig maken.
Enfin. Afgelopen dagen druk geweest met posters maken, prijs verlagingen door te voeren, en bij 2800 begonnen er ineens mensen happig te worden. Vanmorgen de verkoop gesettled voor 2200. We wilden er ook vanaf zijn.
Totale kostenplaatje van Roadworthy en reparaties sinds aanschaf 700 + 380 + 270= 1360...
Uiteindelijk komt het erop neer dat we voor het bedrag dat we in totaal kwijt waren precies een auto hadden kunnen huren tot en met de dag voor vertrek. Dat had een hoop stress en ellende gescheeld. Aan de andere kant maak je je bij zo'n huurauto ook zorgen om elk deukje of kras, en elk vlekje dat de kinderen maken. Van te voren weet je niet wat het lot voor je in pettto heeft, en dan hadden we ook veel dingen niet kunnen doen, zoals op onverharde wegen rijden, of door water.
Maar nu is het dan allemaal afgehandeld. De auto is overhandigd aan de nieuwe eigenaren en wij gaan morgen lekker zwemmen en snorkelen op Moreton Island. Vrijdag laatste puntjes op de I hier, en zaterdagochtend om 6 uur op het vliegveld.
Tot gauw allemaal!
Vol vertrouwen (onze prachtige rode Ford Fairmont had al een paar weken geen noemenswaardige problemen meer gehad, en ook de centrale deurvergrendeling had zich koest gehouden) begaven we ons naar Brisbane. Maar toen begon het te regenen, en met de regen ging het ook meteen weer mis met die deurvergrendeling. Maar als doorgewinterde reizigers waren we daar inmiddels aan gewend geraakt. Als het gezeur te lang duurden hadden we er een probaat middel voor. In de auto op het knopje duwen dat alle deuren vergrendelt, en dan precies op het moment dat het knopje op de deur precies op z'n laagste punt gekomen was de zekering van de deurvergrendeling eruit trekken. Dit zorgde ervoor dat de achterdeuren en bijrijdersdeur op slot zaten (die hebben bij dit model namelijk geen slot waar je van buitenaf met een sleutel in kunt..
Stormen en verwoesting achter ons latend, (alle plekken waar we heerlijk gekampeerd en aan strand en in rivieren vertoefd hadden, Tin Can Bay, Noosa, Caloundra worden momenteel door hevige regenbuien en overstromingen geteisterd, reden we dus over de M3 Brisbane binnen. Een grote hectische stad. We zagen een aantal tweedehandsautohandelaren en besloten een bod te vragen voor het geval dat onze auto niet op tijd zouden kunnen verkopen aan een particulier. Twee handelaren waren meteen bereid de auto van ons over te nemen, voor de luttele prijs van 1000 dollar.
Iets is beter dan niets, moet je maar denken. Wij hoopten nog wel 3500 dollar binnen te kunnen halen, en anders toch wel 3000. Maar alsof de duvel ermee speelde, zodra we besloten om eerst maar eens onderdak te gaan zoeken, klonken er rare geluiden uit de motorkap en kwam de auto tot stilstand op een druk kruispunt. Met veel moeite, en 2 voorbijgangers, in de stromende regen de auto naar de kant geduwd. Wat bleek. De V snaar was geknapt en had zich om allerlei pullies en draaidingen gewonden.
Aan de overkant zat een Goodyear bedrijf waar we eerder al hadden gevraagd of ze daar ook Road Worthy controles deden (een vereiste als je de auto verkoopt). Die deden ze niet en verder waren ze niet erg geinteresseerd in om ons nog andere informatie te geven. Daar toch maar weer heen,en ze konden ons wel helpen maar het ding mocht absoluut niet rijden, dus moesten we maar een towtruck bellen om de auto naar hun bedrijf te slepen.
Dat vonden we wel wat overkill, misschien twee uur in de regen op een towtruck te gaan wachten om naar de overkant van de straat gesleept te worden. Dus maar weer een paar potige jongens die uit een burgertent kwamen gecharterd en het ding naar de overkant geduwd. Aldaar bleek dat het net lunchpauze werd, en de Goodyear mensen niet de intentie hadden om er extra werk voor te verzetten. Het was tenslotte lunchpauze. Tja, daar sta je dan met twee kindjes in de regen. Maar gelukkig was daar Mark, de automonteur die we geregeld hadden voor de Roadworthy de volgende ochtend. Hij vroeg een eigenaar of een auto die die dag klaar moest zijn de volgende dag kon, en zou ervoor zorgen dat de auto dezelfde dag in elk geval nog kon rijden.
Ondertussen gingen wij met de kindjes met de bus naar de jeugdherberg die we gebeld hadden. Met 138 dollar ook een rib uit ons lijf. In andere plaatsen was het meestal tussen de 80 en de 100 dollar.
Ondertussen liep het met onze advertenties op internet niet fantastisch. De enige reacties die we kregen waren allemaal nogal uniform. Een tekstje in de strekking van Hey Seller, Mate, of zoiets, en dan heb interesse, ben nu aan het werk. Please email me op xxxxxx23 @gmail com. Het viel ons op dat de berichten allemaal hetzelfde stramien vertoonden. Het bleken Phishing emails te zijn. Als je er op een reageert krijg je een bericht terug dat je een paypal account moet openen. Vervolgens kunnen ze misschien op een of andere manier via social hacking je passworden uitvogelen en geld afhandig maken.
Enfin. Afgelopen dagen druk geweest met posters maken, prijs verlagingen door te voeren, en bij 2800 begonnen er ineens mensen happig te worden. Vanmorgen de verkoop gesettled voor 2200. We wilden er ook vanaf zijn.
Totale kostenplaatje van Roadworthy en reparaties sinds aanschaf 700 + 380 + 270= 1360...
Uiteindelijk komt het erop neer dat we voor het bedrag dat we in totaal kwijt waren precies een auto hadden kunnen huren tot en met de dag voor vertrek. Dat had een hoop stress en ellende gescheeld. Aan de andere kant maak je je bij zo'n huurauto ook zorgen om elk deukje of kras, en elk vlekje dat de kinderen maken. Van te voren weet je niet wat het lot voor je in pettto heeft, en dan hadden we ook veel dingen niet kunnen doen, zoals op onverharde wegen rijden, of door water.
Maar nu is het dan allemaal afgehandeld. De auto is overhandigd aan de nieuwe eigenaren en wij gaan morgen lekker zwemmen en snorkelen op Moreton Island. Vrijdag laatste puntjes op de I hier, en zaterdagochtend om 6 uur op het vliegveld.
Tot gauw allemaal!
donderdag 8 maart 2012
Prijsvraag
En dan nu de prijsvraag:
Wie kan raden wat er met deze vogel aan de hand is? Wat bezielt dit rare beest?
En voor een extra bonusprijs: wat is het eigenlijk voor vogel?
Wie kan raden wat er met deze vogel aan de hand is? Wat bezielt dit rare beest?
En voor een extra bonusprijs: wat is het eigenlijk voor vogel?
dinsdag 6 maart 2012
Home schooling
Als we straks weer in Nederland terugkomen gaan de kinderen weer terug naar hun oude school. Ze zijn dan anderhalf jaar weggeweest en hebben in die tijd drie keer zomervakantie gehad en ook heeft Jitse nog eens 6 weken in het ziekenhuis gelegen... Bovenop dit alles zijn we nu nog eens 2 maanden extra op vakantie. Ze hebben dus behoorlijk wat minder tijd op school doorgebracht dan hun vriendjes in Nederland.
Hoe zal dit straks gaan als Ibrich instroomt in de laatste 4 maanden van groep 2, en Jitse in groep 5?
Wat betreft Ibrich maken we ons geen zorgen dat ze achter zal lopen. We maken ons eerder zorgen dat ze voorloopt. Wat betreft lezen en schrijven liep ze mijlen ver voor op haar klasgenootjes in Nieuw Zeeland, en ook wat betreft rekenen en klokkijken doet ze het bovengemiddeld. Straks moet ze dus weer terug naar een niveau waarbij dat nog lang niet aan de orde is.
Aan de andere kant is ze heel erg speels, en zien we haar dus ook nog niet instromen in groep 3.
Wat betreft Jitse is het andere koek. Toen hij in Nieuw Zeeland aankwam ging hij van eerste kwartaal groep 4 terug naar groep 3 (die daar in het derde kwartaal van hun schooljaar zaten). Dat moest ook wel, want omdat hij nog geen engels kende was het moeilijk genoeg.
Vervolgens heeft hij heel jaar 4 gedaan in Nieuw Zeeland, maar zijn oude groep in Nederland zit halverwege jaar 5. Wat betreft lezen en rekenen betreft zal het geen probleem zijn, maar schrijven en spellen is niet zijn hobby.
Voor we weggingen hebben we wel wat materiaal meegekregen van school, dat hij trouw gedaan heeft, en ook hebben we elke avond met hem gelezen om het Nederlands lezen en voorlezen te oefenen, maar in vergelijking met de kinderen in Nederland is het niet veel. En aan elkaar schrijven was hij hier nog niet mee begonnen.
Op dit moment doen we tussen de bedrijven door steeds aan homeschooling. De kinderen kunnen hiermee extra zakgeld verdienen, wat erg stimulerend werkt. We hebben een aantal leuke boekjes gevonden voor de kinderen met daarin taken die hun niveau benaderen. Maar voor het Nederlands hebben we eigenlijk geen goede materialen gevonden, en zelf ben ik geen ster in grammatica. Ik ben bij de adam en eva woorden (vrije school) blijven steken, en vond het verder niet boeiend of noodzakelijk genoeg om me er in te verdiepen.
We moeten maar zien hoe het straks gaat. Handig is dat ze op een Jenaplan school zitten en dat de groepen van 3 niveaus bij elkaar zitten, zodat het waarschijnlijk mogelijk is om op hun eigen niveau te werken, en als Jitse dan wat achter is met spellen en schrijven kunnen we daar gericht aan bijschaven.
Voor wat betreft homeschooling voor rekenen en engels zijn er een aantal boeken die ik wil aanbevelen. Dit zijn de “Start Right” boeken die het New Zealand curriculum volgen voor allerlei vakken (ww.esa.co.nz) . En voor jongere kinderen de Beaver Books series met uitscheurbare werkboeken en zeer goedkoop (2,50 dollar per deeltje van ca 40 pagina's- www.beaverbooks.ca-) en het duurdere New South Wales “Targeting Math” van Pascal Press ($ 18 voor ca 160 pagina's)
zondag 4 maart 2012
Ecohippies van het zuiverste kristalwater
En opnieuw raakten we verzeild tussen de eco-hippies. Ditmaal bij Cristal Waters, een permacultuur- en ecohippie-kolonie zo'n 100 km ten Noord-westen van Brisbane. Klaus hadden we ontmoet bij mon repos, en die nodigde ons uit om eens langs te komen, zodoende.
De volgende dag was het de maandelijkse eco-hippiemarkt. En het is opvallend hoe overal op de werreld deze hippiecultuur dezelfde elementen bevat. Dezelfde kleuren en gewaden, dezelfde interesses, en dezelfde bijgeloven als overal, want natuurlijk was er ook volop irrationele zweverigheid als Tarot, ayurveda en homeopathie. Om een of andere reden schijnt de zorg voor de wereld die een vast kenmerk is van “eco” toch altijd ook weer gepaard te moeten gaan met geloof in irrationele zweverigheid als magische meridianen of uitstralende aura's.
Na gevlucht te zijn voor dreigend noodweer in Queensland kwamen we aan in Byron Bay, 250 km ten zuiden van Brisbane, en al in New South Wales. Hier lukte het inderdaad om de hoosbuien te ontwijken: het was er droog (doch zwaar bewolkt) terwijl het gebied waar we eerst zaten (de Sunshine coast boven Brisbane) in twaalf uur tijd 350 mm kreeg te verwerken - da's dus de helft van wat een gemiddelde nederlandse plaats in een jaar aan regen krijgt. Rondvliegende bomen, weggeslagen bruggen, meer van dat spul wat we dus allemaal gemist hebben.
Byron Bay was een verhaal apart, want vroeger ook een eco-hippie kolonie. Maar de echte blootsvoetse hippies zijn hier weggevlucht naar het achterland, en nu wordt Byron vooral bevolkt door aurahealers en ayurvedische masseurs die het vooral op je portemonnaie gemunt hebben. Er heerst een heel merkwaardige semi-alternatieve sfeer, maar tegelijkertijd is het een van de duurste plaatsen van Australie. Een straatbeeld met blootsvoetse meisjes op fietsen en bebaarde rondhangende rasta's, en peperdure van de toeristen-troep uitpuilende soevenirswinkels. Het brood is er zwaar bruin, en er zijn vegetarische eetgelegenheden – toch een unicum voor Australie.
Nadat het slechte weer overgewaaid was zijn we nu dus weer terug in Queensland aan de sunshine coast, en tellen we de dagen af. Nog 6 nachtjes slapen, en dan is dit avontuur weer ten einde. En intussen proberen we de auto te verkopen.
Hoevaak er op deze blog nog bericht vanuit Australie komt is onbekend.
De volgende dag was het de maandelijkse eco-hippiemarkt. En het is opvallend hoe overal op de werreld deze hippiecultuur dezelfde elementen bevat. Dezelfde kleuren en gewaden, dezelfde interesses, en dezelfde bijgeloven als overal, want natuurlijk was er ook volop irrationele zweverigheid als Tarot, ayurveda en homeopathie. Om een of andere reden schijnt de zorg voor de wereld die een vast kenmerk is van “eco” toch altijd ook weer gepaard te moeten gaan met geloof in irrationele zweverigheid als magische meridianen of uitstralende aura's.
Na gevlucht te zijn voor dreigend noodweer in Queensland kwamen we aan in Byron Bay, 250 km ten zuiden van Brisbane, en al in New South Wales. Hier lukte het inderdaad om de hoosbuien te ontwijken: het was er droog (doch zwaar bewolkt) terwijl het gebied waar we eerst zaten (de Sunshine coast boven Brisbane) in twaalf uur tijd 350 mm kreeg te verwerken - da's dus de helft van wat een gemiddelde nederlandse plaats in een jaar aan regen krijgt. Rondvliegende bomen, weggeslagen bruggen, meer van dat spul wat we dus allemaal gemist hebben.
Byron Bay was een verhaal apart, want vroeger ook een eco-hippie kolonie. Maar de echte blootsvoetse hippies zijn hier weggevlucht naar het achterland, en nu wordt Byron vooral bevolkt door aurahealers en ayurvedische masseurs die het vooral op je portemonnaie gemunt hebben. Er heerst een heel merkwaardige semi-alternatieve sfeer, maar tegelijkertijd is het een van de duurste plaatsen van Australie. Een straatbeeld met blootsvoetse meisjes op fietsen en bebaarde rondhangende rasta's, en peperdure van de toeristen-troep uitpuilende soevenirswinkels. Het brood is er zwaar bruin, en er zijn vegetarische eetgelegenheden – toch een unicum voor Australie.
Nadat het slechte weer overgewaaid was zijn we nu dus weer terug in Queensland aan de sunshine coast, en tellen we de dagen af. Nog 6 nachtjes slapen, en dan is dit avontuur weer ten einde. En intussen proberen we de auto te verkopen.
Hoevaak er op deze blog nog bericht vanuit Australie komt is onbekend.
Abonneren op:
Posts (Atom)
