En meteen nog maar een er tegenaan vandaag.
De eerste dag in dit gebergte werden we meteen weggestuurd. Dat zat zo: bij het plaatsje Masca zou een pad naar beneden zijn. Geruchten deden echter de ronde dat dit pad afgesloten was. Ondertussen kwamen we een smal paadje tegen waar niks bij stond, waar wel voetsporen te zien waren, en wat vanuit Masca naar beneden leek te gaan door wat verlaten bananenplantages. Dus wij dat op.
Even de situatie: Masca ligt op 1000 m hoogte, en nog geen kilometer verder ligt de zee. Ertussen ligt een extreem ruig landschap met steile hellingen, kale bergen en diep ingesleten kloven, eindigend in loodrecht uit zee oprijzende rotsen. Daar wilden we natuurlijk naartoe, en dat pad bij Masca leek de enige optie.
Maar naar een tijdje door de bush gelopen te zijn over paadjes die steeds vager werden, en uiteindelijk in het niets leken op te lossen, kwamen we een man tegen: een parkwachter. Not amused. We mochten hier niet zijn. En werden terug begeleid over het officiele pad, dat ons inderdaad naar een dicht hek voerde.
Dingen afsluiten zijn ze hier trouwens erg goed in.
Van een hier wonende Zwitser had ik inmiddels gehoord dat er ook tunnels onder de bergen door waren, aangelegd voor de watervoorziening, lopend van het ene dal naar het andere. Wat googlen leverde meer info op, maar desondanks was de status onduidelijk. Het bleek (zo hoorden we nog weer later), dat er wat sufferds gestikt zijn in een doodlopende tunnel, zo'n 15 jaar geleden, en dat de overheid daarom alle tunnels af wil sluiten, en ergens in dat proces zitten. Heel jammer, want veel van de afgelegen kloven en valleien zijn bijkans onbereikbaar zonder die tunnels.
Dus Michiel en ik de volgende dag op weg naar de ingang van de tunnel die bij Tamaimo begon, en ons dwars door de berg naar de volgende kloof zou voeren, Barranco Seco.
Bij de kloof aangekomen bleek er inderdaad een hek voor te staan, maar ook een mannetje. Even verderop was een hokje waar we tickets konden kopen, en dan mochten we er door. Later hoorden we dat de autoriteiten helemaal niet blij waren met de commerciele inslag van deze ondernemers, want eigenlijk was de tunnel verboden.
Na een dikke kilometer door een tunnel van 1 meter breed waar je net rechtop kon lopen kwamen we in de vallei. Maar wij waren natuurlijk eigenwijs, en door naar de volgende vallei. Ook daar zou een tunnel naartoe moeten zijn. Na een uur lopen kwamen we daar: en inderdaad die tunnel was afgesloten met een hek, en een groot bord met "levensgevaar" er op. Je kon namelijk je hoofd stoten of struikelen.
Gelukkig waren er goed ge-utileerde voorgangers geweest, die net als wij zin hadden in een ruige wandeling, en die twee tralies uit het hek gezaagd hadden.
De volgende kloof bleek ontzettend ruig te zijn, met een soms moeilijk te volgen pad, dat voerde door en langs de extreem ruige kloof. Zie foto's. Ik moet bekennen dat dit pad behoorlijk op de rand van mijn confortabiliteitsindex voor wat betreft paden zat.
Uiteindelijk kwamen we uit op het strandje, hetgeen ook weer verboden bleek, want er kon wel eens een steen vallen. Helaas moesten we er wel langs om bij de uitgang van de eerste kloof te komen, Barranco Seco. Via deze kloof weer omhoog. Ook deze kloof was mooi, maar lang zo extreem niet als degene die we naar beneden gevolgd hadden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten