Toen we in dit huis aan het eind van de wereld aankwamen, is ook het weer omgeslagen. Nee, schrik niet, geen hagel en plensbuien. Alleen de derde dag was het de hele dag wat gemiezer, verder steeds wat lichte bewolking. De eerste paar dagen was het weer helemaal perfect trouwens: onbewolkt en rustig.
Nee, de omslag bertreft de wind. Nu al een dag of vier loeit die om het huis. 's Nachts wordt je soms even wakker en denk je dat er een metro aan komt denderen, zo'n herrie. Maar dat is enkel bij vlagen.
De wind is hier heel raar: er is geen peil op te trekken, het is in deze paar dagen vaak loeihard, maar even verderop merk je er weer nauwelijks iets van.
De eerste dag dat we hier waren toog ik met Jitse naar het dichtstbijzijnde "strand": bij roque Bermejo. Jitse moest en zou z'n kitesurferij mee, hoewel ik daar een bijzonder hard hoofd in had, maar ja, eigenwijs he. Want "het waaide zo lekker". Dus togen wij op pad met die hele zooi over de rotspaadjes. Ik had nog gezegd "Je moet het zelf dragen, ik heb geen zin in dat gesleep", maar ja, dan wordt je weer week, en uiteindelijk kwam het er op neer dat ik toch voor flinke delen zijn surfplank gedragen heb. Nou is dat maar een korte, en niet zo'n lang windsurfding, maar toch.
Bij het "strand" aangekomen bleek het totaal niet surfbaar, want veel te sterke branding en veel te veel rotsen van het soort waar je niet opgekwakt wilt worden zo puntig. Jitse deed nog een dappere poging de vlieger op te blazen, maar toen kwam er een golf aan die tegen een steen sloeg die tien meter verderop lag, en dat ging zo ruig dat we een hele douche over ons heen kregen, ondanks die tien meter afstand. Toen zag Jitse ook wel in dat het zinloos was.
In het begin viel die kam nog mee, omdat (zie foto) het pad ook niet precies de kam volgde. Maar op zeker moment liep het pad een bergkam over waar de wind vol op stond, en dat heb ik geweten. Het is een bijzondere ervaring om met een lichtgewicht windvangend ding als een surfplank op een smal rotspaadje met aan beide kanten een steile helling te staan, terwijl er een windkracht 9 je omver probeert te blazen.
Over een stuk van 200 meter heb ik bijna een kwartier gedaan: ineengedoken zitten wachten tot de wind even wat afzwakt, drie stappen lopen, en weer in elkaar duiken omdat je anders over het randje geblazen wordt. Rechtop staan ging daar echt niet in die wind.
Gelukkig was dit stuk maar 200 meter lang, en dook het pad daarna weer over een rug de diepte in - waar het nog steeds hard waaide, maar niet meer zo hard dat je niet normaal kon staan of lopen.
Ondanks dat was het een mooie route terug. Hieronder nog een foto van het uitzicht op wat rotseilanden voor de kust.
En wie was het eerste terug? Tot m'n verbazing kwam ik op 100 meter voor het huis Jitse weer tegen. Die had er net zo lang als ik over gedaan, ondanks dat zijn route korter was, en door het dal liep (met minder wind). Hij was in het dorp zelf een paar keer verkeerd gelopen, bleek. Vond ik wel knap...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten