Angst

Midden in de nacht werd ik wakker met een volle blaas. Na een poos gedubt te hebben of ik het zou negeren besloot ik dat het beter was om toch maar even naar buiten te gaan. Tent opengemaakt maar shock!! Mijn sandalen stonden er niet!! En ook het nieuwe campinggasbrandertje dat ik gisteren gekocht had en een heel oude pannetje. Maar ik wist zeker dat ik ze daar neergezet had. Sowieso de sandalen, want die doe ik altijd uit als ik de tent instap.

Ik kon er met mijn hersens niet bij. Hoe kon dit? Was het tentzeil los en opgeschoven en lagen ze aan de andere kant?

Was er een poes of een vos die dingen meegesleept had? Van éen sandaal kon ik me dat wel voorstellen, maar allebei? En ook nog een pannetje?

Was ik bestolen door een zwerver die me uit de bosjes had begluurd toen ik eten aan het koken was? Of snachts was aangetrokken door het licht in mijn tent? 

Zou ie ook mn fietstassen meegenomen hebben of misschien wel mn hele fiets! 

Hij zou het dan wel meer nodig hebben dan ik. 

Maar hoe kon het dat ik helemaal niets had gehoord? Geen geritsel in het toch wel ruige terrein van struikjes en dode takken rondom mij ??

Jawel, ik had wél iets gehoord! Een soort klap op het tentzeil. Éen keer. Een soort hit en run dus. Maar dan moest ie al wel gezien hebben dat er dingen onder het zeil stonden, geruisloos aankomen, in één graai drie dingen mee en geruisloos weer vertrekken. 

Het leek me allemaal wat onlogisch 

maar mijn hersenen konden er geen verklaring voor bedenken. 

Ik besloot maar weer te gaan slapen, wat kon ik anders doen.

Het plasje ging niet door,  in het donker tussen brandnetels en braamstruiken zonder schoeisel lokte mij niet aan. 

Ik dacht erover na of ik bang was. Ik voelde mij niet echt angstig (er zou vast een logische verklaring zijn) maar voor de zekerheid pakte ik toch mijn zakmes, legde het geopend naast mij neer. Toen al 

prakkiserend over hoe ik de volgende ochtend op blote voeten op de fiets, of liftend (zou men mij wel meenemen? , zo’n verlopen type zonder schoeisel) naar de hypermarche te gaan voor andere sandalen viel ik in een onrustige slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker. Ritste de  binnentent  open… nee inderdaad! Er stond helemaal niets meer onder de luifel. Buitenflap open, nee daar ook niet.. maar wat was het terrein vreemd hoog daar… 

Langzaam begon het te dagen.. 

mijn tent heeft twee uitgangen.

Romeinse sporen in Vienne

 

Omdat ik niet wist hoe snel mn fiets gerepareerd kon worden, had ik voor de eerste dag een korte fietstocht gepland van 30 km met ook daar een logement. 

En gezien de heuvels en de fiets waar ik nog aan moet wennen was dat prima.. 

Via internet had ik logies gevonden bij Katerine, een energieke oude vrouw met een groot oud huis dat bovenop en rondom een rots heen is gebouwd. bovenop de grotere kamers en onder slingert zich een heel smal gangetje om de rots heen en dan weer breder naar het badkamertje. 

Katerine was dertig jaar geleden vanuit Parijs naar Vienne verhuisd omdat haar specialiteit het restaurereren van Romeinse frescos en mozaieken was en Vienne is van oorsprong een Romeinse nederzetting. Nog steeds komen met regelmaat nieuwe vondsten aan het licht. 

In een onderhoudend gesprek vertelde ze me  hoe je het  aanpakt, om zo’n fresco in zn geheel van een muur af te halen, en wat een meesters die Romeinen waren. 

Het lijkt erop dat bij het aanleggen van de mozaiekvloeren de mozaiekstenen meteen in de nog natte mortel werden gelegd. 

Moeiteloos vlogen we vervolgens van onderwerp naar onderwerp. Bedwantsen (hoe ze het appartement op de middenverdieping niet kon verhuren omdat er bedwantsen zaten en dat die enorm moeilijk uit te roeien zijn, en hoe ze sliep met een masker van een oude panty over haar gezicht met gaatjes voor de neus zodat ze niet in haar gezicht gebeten werd. 

De toestand met Rusland en Oekraine (haar vader was Oekraiens, haar moeder Russisch, en rond de tweede wereldoorlog naar Frankrijk gevlucht.  Over haar poes die hondachtige kwaliteiten had en drie woorden kon begrijpen. 

Omhoog, eten en naar buiten. 

Ze demonstreerde dat de kat iedere keer als zij het woord eten zei, een paar keer zn bek open en dicht deed, terwijl ie haar strak aankeek. 

In Vienne een beetje rondgefietst en zag ik deze tempel gebouwd ter ere van keizer Augustus en zijn vrouw Livia, dus van rond het begin van onze jaartelling ( Augustus 63 ac tot 14 bc). 

Free diner en muurschilderingen in Lyon.

Voor de eerste overnachting had ik in Lyon een plekje in een tienpersoons slaapzaal van een jeugdherberg georganiseerd. En dat was maar goed ook. Na alle vertraging opgelopen met de bus (zowel in de bus vanaf Amsterdam naar Frankfurt als van Frankfurt voa Geneve (!) naar Lyon was het om de haverklap controle van de douane. 

Een keer moesten we zelfs allemaal de bus verlaten, moest alle bagage uit de bus en moesten we op een rij in de miezerregen wachtten tot er steekproeven gedaan werden. 

Daarna mochten we weer terug in de bus maar van vertrekken bleek geen sprake.. we moesten in de bus blijven tot een van de passagiers die meegenomen was weer terugkwam. Iets waarvan de rokers onder ons, die ook niet mochten uitstappen behoorlijk geagiteerd raakten. Ik kwam dus pas tegen half elf aan en na een avondmaal samengesteld van “free” leftover spullen van eerdere gasten (. Macaroni met tomatenpasta, augurkjes en radijsjes, roggebrood met pindakaas en een stuk smeltcamenbert..) en een verkwikkende douche schoof ik mn bed in. Volgende ochtend was een prima ontbijtbuffetje zelfs inbegrepen. 

Van de jeugdherberg (Away hostel en coffeeshop) heb ik verder geen fotos gemaakt maar het was daar prima te doen. 

Ligt op een leuke plek van Lyon met veel hippe winkeltjes, muurschilderingen, cafes en barretjes. Gemoedelijk ook. Zo zag ik iemand op de stoep voor haar huis een wasrek neerzetten om haar was te drogen.. 

Nachtelijke rondjes om de Haubtbahnhof

Zoals al verteld had ik in Frankfurt op de vroege maandagochtend wat uurtjes te killen, en wat doe je dan als het een beetje miezert en je een fiets hebt? Rondjes fietsen dus. 

De flixbus stopt op een plein op een steenworp afstand van de haubtbahnhof, een zeer imposant gebouw. Rondom de bahnhof liggen ontzettend veel hotels, grote luxieuze maar ook kleinere van een meer slonzige of dubieuzere aard. 

In het prachtig grote station, met om vier uur snachts al diverse open kiosken met hoog opgestalde luxe broodjes en smoothies to go,  werd ik al meteen vijf keer aangesproken door op kleingeld belustte onrustige lieden. En ik zag er nog minstens zoveel die niet de moeite namen mij aan te spreken. Sloffend, schuifelend en met een starende lege blik, soms prevelend in zichzelf met hun eigendommen in boodschappen tassen in de hand of op een karretje. 

Fietsend door de nachtelijke straten met namen als kaiserstraße, Gutleutstraße en de Friedebsbrücke werd de „wir Kindern from Bahnhof Zoo” uitstraling van het gebied nog sterker. De Kaiserstraße een grote straat die als een soort voetgangers Damrak recht op het station uitkomt bevat veel etablissementen met een verpauperde uitstraling die je eigenlijk op zo’n locatie niet verwacht, maar de parallelsttraat, de Taunusstraße, deed me helemaal terugdenken aan de Tenderloin (rosse buurt van San Fransisco). 

Vele onrustige figuren in groepjes dolend, dribbelden en schuifelden sommigen al behoorlijk op leeftijd, voetje voor voetje achter een kinderwagentje of een winkelwagentje met plastic tasjes als rollator. Een man op een fiets die de vuilnisbakken afstruint op zoek naar statiegeld en ander bruikbaars. Verscheidene mensen in rolstoelen joviaal handen kletsend met kornuiten her en der  maar ook verscholen in donkere portieken, een plastic vuilniszak met hun spulletjes op schoot geklemd, in een stille poging even een paar uurtjes te slapen. Ook mensen op vochtige matrassen en stukken schuimrubber langs de straat, in de portieken van de erotiekshops, speelhallen en kleine avondwinkels. Zelfs straten verderop onder de wat luxere hotels zag je her en der mensen liggen. 

En de bende. Opengereten vuilniszakken, bergen glasscherven, en daartussen grote hoeveelheden electrostepjes, omgevallen op de stoep, een enkele keer gewoon achtergelaten op het fietspad. 

Hoe kan dit?

Gelukkig waren er ook leukere dingen. Aan de andere kant van de fluß, de rivier de Main, stuitte ik in het donker op een een grote mooi verlichte koepel, onduidelijk was waar deze voor gebruikt werd, er waren bouwhekken rondom en ik zag geen mogenlijkheid erbij te komen. Maar vlak daarbij was nog een hele  leuke verrassende plek, de Wildgarten. Een creatief en speels aangelegd kinderspeelplaats tussen de bomen. Een oude locomotief, een koepel gemaakt van fietswielen, een netschommel, heksenhuisjes, een hele hoge glijbaan, moestuintje en een paar overdekte plekken met houten banken en centrale tafel). 

Deze gratis avontuurspeelplaats blijkt al dik veertig jaar te bestaan. 

https://www.fr.de/frankfurt/tausende-kinder-jahren-11092624.html

https://frankfurt.de/themen/soziales-und-gesellschaft/kinder-und-jugendliche/freizeitangebote/wegweiser-einrichtungen-der-okja/abenteuerspielplatz/abenteuerspielplatz-wildgarten

Vertrek!

In de trein met op de voorgrond een portie Gofio die Enedina voor mij maakte…  Canarische specialiteit. 

Al een jaartje of vier heb ik eraan gedacht om eens een keertje nà de zomervakantie nog voor een paar weken in mn uppie naar Frankrijk te gaan. Fietsen of wandelen.. wat het moest worden wist ik nog niet en sowieso  raakten iedere keer de plannen na terugkeer in het slop, ingehaald door de waan van de dag en allerhande prioriteiten. Maar dit jaar dacht ik misschien moet ik het nu gewoon maar eens doen. Nu of nooit. Je wordt er niet jonger op en nu kan her qua werk en gezin dus… 

Uiteindelijk de keuze gemaakt om met de fiets te gaan. Dit omdat mijn knie toch af en toe opspeelt en je met een fiets veel makkelijker afstanden kan afleggen. 

Bovendien ben je met een fiets voor mensen minder gauw een verdachte zwerver/ drifter maar een stoere sportieveling op avontuur. En dat geeft goodwill wat soms ook wel handig is dus..

Een lift vinden via internet bleek niet heel snel resultaat te boeken (uit eindelijk wel een gevonden maar zonder plek voor de fiets) dus maar een kaartje met de flixbus geboekt naar Lyon. Maar deze blijkt wel helemaal om te rijden over Frankfurt en nogal vaak te stoppen. Bovendien moet ik 4 uur wachten in Frankfurt op de aansluiting naar Lyon. Al met al gaat de reus zo’n 26 duren, incl de trein van Haren naar vertrekpunt Amsterdam Sloterdijk. 

Omdat er na 1 november geen fietsbussen meer  rijden en de fiets dus niet terugkan heb ik een tweedehands fiets gekocht op MP en even bij de fietsenmaker laten finetunen. Aangezien mijn zwager Arjen ook binnenkort in zuid Frankrijk zit is het idee ontstaan om de fiets straks bij hem achter te laten. Een oude door woef bekauwde deken en een pannetje uit de weggeefwinkel kunnen oom gewoon in Frankrijk blijven met als de fietstassen die ik met dat doel van een buurvrouw heb gescoord. 

In mijn nopjes stapte ik dus met mijn bepakte fiets in de trein, uitgezwaaid door Rinke maar het eerste obstakel van de reis diende zich al aan… telefoon aan de oplader thuis vergeten..Rinke thuis gebeld en hij was zo lief om direct in de auto te springen. 3 Minuten voor het vertrek van de eerstvolgende aansluiting  hoorde ik hem fluiten en kwam hij de trap opgerend  met de telefoon in zijn hand. 

Nog één  dikke smakkerd en ik ging weer herder

Na het volgende obstakel, lift button dienst waarna ik de zware fiets  met bepakking van een hele hoge trap zonder bandengeul naar beneden moest zien te krijgen. Er was bijna niemand op het perron maar gelukkig kwamen twee mensen de trap op. Ik hoorde ze Spaans   spreken  en vroeg dus snel of ze even tijd hadden om mij te helpen en gelukkig dat hadden ze. Helaas bleek door deze actie wel m’n  fietssleuteltje dubbelgeknakt maar  gelukkig heb ik nog een reserve bij me.

Dit was trouwens al de tweede lift die het niet deed op dit traject. Die in Haren was ook kapot. 

Hoe de NS dan verwacht dat iemand met

 een rolstoel op het perron komt, of er weer af is mij onduidelijk. De medewerkers op sloterdijk gaven mij als tip dan weer terug in de trein te gaan en bij een andere halte uit te stappen.. Het is net of ze hier niet aan gedacht hebben (ik heb al vaker gehad dat een lift het niet deed.