Vertrek!

In de trein met op de voorgrond een portie Gofio die Enedina voor mij maakte…  Canarische specialiteit. 

Al een jaartje of vier heb ik eraan gedacht om eens een keertje nà de zomervakantie nog voor een paar weken in mn uppie naar Frankrijk te gaan. Fietsen of wandelen.. wat het moest worden wist ik nog niet en sowieso  raakten iedere keer de plannen na terugkeer in het slop, ingehaald door de waan van de dag en allerhande prioriteiten. Maar dit jaar dacht ik misschien moet ik het nu gewoon maar eens doen. Nu of nooit. Je wordt er niet jonger op en nu kan her qua werk en gezin dus… 

Uiteindelijk de keuze gemaakt om met de fiets te gaan. Dit omdat mijn knie toch af en toe opspeelt en je met een fiets veel makkelijker afstanden kan afleggen. 

Bovendien ben je met een fiets voor mensen minder gauw een verdachte zwerver/ drifter maar een stoere sportieveling op avontuur. En dat geeft goodwill wat soms ook wel handig is dus..

Een lift vinden via internet bleek niet heel snel resultaat te boeken (uit eindelijk wel een gevonden maar zonder plek voor de fiets) dus maar een kaartje met de flixbus geboekt naar Lyon. Maar deze blijkt wel helemaal om te rijden over Frankfurt en nogal vaak te stoppen. Bovendien moet ik 4 uur wachten in Frankfurt op de aansluiting naar Lyon. Al met al gaat de reus zo’n 26 duren, incl de trein van Haren naar vertrekpunt Amsterdam Sloterdijk. 

Omdat er na 1 november geen fietsbussen meer  rijden en de fiets dus niet terugkan heb ik een tweedehands fiets gekocht op MP en even bij de fietsenmaker laten finetunen. Aangezien mijn zwager Arjen ook binnenkort in zuid Frankrijk zit is het idee ontstaan om de fiets straks bij hem achter te laten. Een oude door woef bekauwde deken en een pannetje uit de weggeefwinkel kunnen oom gewoon in Frankrijk blijven met als de fietstassen die ik met dat doel van een buurvrouw heb gescoord. 

In mijn nopjes stapte ik dus met mijn bepakte fiets in de trein, uitgezwaaid door Rinke maar het eerste obstakel van de reis diende zich al aan… telefoon aan de oplader thuis vergeten..Rinke thuis gebeld en hij was zo lief om direct in de auto te springen. 3 Minuten voor het vertrek van de eerstvolgende aansluiting  hoorde ik hem fluiten en kwam hij de trap opgerend  met de telefoon in zijn hand. 

Nog één  dikke smakkerd en ik ging weer herder

Na het volgende obstakel, lift button dienst waarna ik de zware fiets  met bepakking van een hele hoge trap zonder bandengeul naar beneden moest zien te krijgen. Er was bijna niemand op het perron maar gelukkig kwamen twee mensen de trap op. Ik hoorde ze Spaans   spreken  en vroeg dus snel of ze even tijd hadden om mij te helpen en gelukkig dat hadden ze. Helaas bleek door deze actie wel m’n  fietssleuteltje dubbelgeknakt maar  gelukkig heb ik nog een reserve bij me.

Dit was trouwens al de tweede lift die het niet deed op dit traject. Die in Haren was ook kapot. 

Hoe de NS dan verwacht dat iemand met

 een rolstoel op het perron komt, of er weer af is mij onduidelijk. De medewerkers op sloterdijk gaven mij als tip dan weer terug in de trein te gaan en bij een andere halte uit te stappen.. Het is net of ze hier niet aan gedacht hebben (ik heb al vaker gehad dat een lift het niet deed.