De Zon

 Zon

Al heel lang weet ik dat de zon opkomt in het oosten en ondergaat in het westen maar verder hield het/

houd het met mijn orientatievermogen wel op. 

Maar als je dan door een onbekend landschap fietst met navigatie via google maps en komoot en dan de meest bizarre opdrachten krijgt: ga over 100 meter links. Blijf doorrijden. Keer hier om, en af en toe gewoon een heel rondje om blijkt te hebben afgelegd, of eindigt in een veld vol verdroogde druivenstokken, terwijl volgens google maps de weg op 150 m voor je ligt wordt je toch wat gemotiveerder om enig benul te hebben welke kant je opfietst. En voila. Voor 12.30 fiets ik met de zon links naar het zuiden. Na 12.30 am moet ie rechts staan. 

Het helpt een beetje, maar zonder goede kaart met een kronkelend fietspad zit ik toch af en toe op het verkeerde spoor. 

Vrouw alleen

 

Nu ik zo in mn uppie op fietstocht ben,  gaan mijn gedachten vaak naar   Iran waar vrouwen en meisjes massaal in opstand zijn gekomen tegen de strenge kledingvoorschriften die daar door het heersende regime aan  vrouwen en meisjes worden opgelegd en de exorbitante straffen als je je er niet precies ( express of perongelijk) aan houd. Maar kleding is het symbool van een fundamentele onvrijheid waar

De Iraanse bevolking voor de zoveelste maal tegen in opstand komt. Al anderhalfduizend betogers zijn opgepakt en minstens 27 betogers gedood  in deze revolutie tegen de onderdrukking door het regime. De enorme onvrijheid voor vrouwen en mannen daar. Dat in elke kritiek op het regime, of zelfs maar het vermoeden van kritiek het gevaar schuilt dat je wordt opgepakt, gemarteld, gevangen gezet en misschien ook je familie en vrienden ook. 

En niet alleen in Iran maar in heel veel landen, kijkende naar de wereldkaart schat ik zeker de helft, zijn mensen niet vrij. Door dictaturen (maar ook zelfs in democratische landen ) met als “rechtvaardiging religie/ ideologie”, of economische omstandigheden (waarachter  van allerlei factoren schuilen zoals klimaatfactoren, onderwijs, natuurlijke hulpbronnen, culturele factoren, sociale factoren). 

En ook binnen  landen, zelfs in de zg democratische landen zijn grote verschillen in vrijheid tussen individuen. Zo zitten veel mensen vast in “abusive relationships”, of religieuze sectes of stromingen. Worden gediscrimineerd op basis van afkomst of uiterlijk. Of zitten klem aan hun bezit en hun baan met een hypotheek van dertig jaar. En als dat het niet is is er ook een heleboel angst waardoor mensen zichzelf en anderen allerlei beperkingen opleggen. 

Maar hoe verander je dit? Hoe kom

Je uit deze patstelling? Als je geïndoctrineerd bent, niet weet dat het anders kan, en als elke poging om dit te doorbreken gewelddadig wordt aangepakt? 

Het begint denk ik met kennis. Kennis bij het slachtoffer dat het anders kan, dat het op andere plaatsen anders is. Dat de beperkingen  niet juist zijn. Niet rechtvaardig. Dat je slachtoffer bent. En dat je in verzet daartegen komt, manieren zoekt om de situatie te veranderen. 

Maar zonder een bereikbaar veilig alternatief om op over te stappen, en zonder hulp, kom je daar niet. 

Via Rhôna

Vanaf Vienne tot Arles  volgde ik, als het even kon de ViaRhôna dat is een fietspad langs de Rhône helemaal vanaf het meer van Geneve tot aan de middellandse zee. Het is een fietsersdroom, goed onderhouden fietspad, geen drukke kruispunten of stoplichten en mooie natuur eromheen met voldoende geschikte plekken om zonder dat het opvalt een nachtje ergens een tentje neer te zetten. 

Toch buigt de weg soms even weg van de Rhône, en soms is de bewegwijzering ook niet

duidelijk waardoor ik soms toch ineens terecht kwam op een route national . Soms is het zelfs zo dat die bordjes gewoon willekeurig geplaatst lijken. Dan staat er bijvoorbeeld Orange 48 km terwijl je in je hoofd had dat het nog hooguit dertig was.. en een eind verderop staat dan 47 km, maar nog een km verder is het dan ineens nog maar 23 km. 

De weg vragen aan de natives helpt ook niet altijd.. het is mij allang duidelijk dat er twee soorten Fransen bestaan. “Zij die fietsen” en “zij die niet fietsen”, en die laatste groep, waartoe de overgrote meerderheid behoort weten vaak niet dat ie bestaat! En weten uberhaubt alleen iets te vinden in een auto met navigatie. 

Wat ook nog wel een puntje is is dat je soms wel veertig km of meer fietst zonder punt om even water te tappen. En als het erg warm is is het ook wel heel irritant om langs een mooie rivier te fietsen waar dan elke 10 m een bordje staat “zwemmen verboden, risico op verdrinking etc. Eerder op het traject,vlak na Vienne, kwam ik wel een aantal punten tegen met een toilet, water, lucht en een plek met kabels om je fiets op te hangen zodat je je versnelling ka

 bijstellen, maar  de laatste 200 

Km niet meer. 

La maison jaune

 La maison Jaune

Op mijn weg naar de mediteranee kwam ik in Arles, bekend als de stad waar Vincent van Gogh zijn productiefste periode doormaakte. 

Het leek me wel leuk om “het gele huis te zien, en ik zag op

Google maps dat het maar 1,7 km uit mijn route was en niet te druk..

Dus ik erheen. Maar ik kom het nergens vinden? 

Een paar dames gevraagd die me resoluut de andere kant op verwezen. Maar mijn navigatie gaf aan dat ik er maar 40 m van af was. Nog wat mensen gevraagd en uiteindelijk was er een man van een jaar of zeventig die het wist. Dat huis is in de tweede wereldoorlog platgebombardeerd zei hij. 

Wat?!!

Ja. Hij troonde mij mee naar een onopvallend bordje wat de plek markeerde waar Vincent van Gogh ooit zijn atelier had. En vertelde dat het zijn familie was die het pand vroeger aan van Gogh verhuurden. 

In die tijd was men bang voor hem en zijn kunst was raar. Er was een 

 

handtekeningen actie van de omwonenenden die vreesden dat hij iemand zou verwonden. Hij had zn eigen oor al afgesneden. Hij was vaak dronken en obsceen. Hij was gestoord maar ook geniaal. En nu komt iedereen naar Arles omdat hij hier ooit woonde…