Brutale kippen

Zoals de vorige keer al gezegd: de attractie van onze eerste grote wandeling met de kinderen (dik 25 km in twee en een halve dag) waren de Weka's.
Dit zijn vrij forse ral-achtige vogels die verwant zijn aan de nederlandse waterral.

Ze komen niet zo veel meer voor in Nieuw Zeeland, maar de plekken waar ze voorkomen zijn ze talrijk en over het algemeen nadrukkelijk aanwezig. Dat komt omdat ze niet kunnen vliegen, en omdat ze erg nieuwsgierig van karakter zijn.

De eerste weka die we tegen kwamen was voor ons nogal een verrassing. De dieren zijn uiterst tam en nieuwsgierig, en eten gewoon uit je hand als je ze een beetje voorzichtig benadert. Bij de eerste hebben we uitgebreide fotosessies gedaan - foto's die overigens allemaal gewist zijn, want dit beestje was zichtbaar blind aan een oog en da's natuurlijk niet fotogeniek.

Maar al snel kwamen we er nog een tegen. En nog een. En nog een. En nog een. En dachten we dat de eerste zo tam was omdat hij niet veel zag, z'n soortgenoten waren net zo tam.

De kinderen vonden het natuurlijk prachtig, met name Jitse. Jitse heeft ook uitgebreid foto's zitten maken met z'n eigen camera.

Klapstuk was toen Jitse en ik een stukje achter waren geraakt, en Jitse ineens iets in de struiken hoorde vlak langs het pad.
"Daar zit een weka."
"Nee", zei ik, "Hij zit daar...". En inderdaad, precies aan de tegengestelde kant van het pad kwam een weka te voorschijn. Maar terwijl we dit beestje bekeken, realiseerden we ons ineens, dat het nog steeds ritselde aan de kant van het pad waar Jitse voor het eerst iets gehoord had. En niet lang daarna kwam er ook daar een weka te voorschijn... met een pluizig zwart donsbaaltje achter zich aan. Jitse was natuurlijk helemaal verkocht toen. En een paar minuten later kwam er van de andere kant van het pad heel schuchter nog zo'n pluizig donsbaaltje aanzetten - waarmee we ineens een heel weka-gezin voor ons hadden. Die dag zou trouwens de topdag worden, met in totaal elf weka's die ons pad kruisten.


Deze en de volgende foto zijn gemaakt door Jitse.




Weka's zijn totaal niet bang voor mensen - als je je een beetje rustig gedraagt tenminste. Als je rustig blijft komen ze letterlijk binnen handbereik. Deze had grote belangstelling voor onze Ibrich. Hetgeen wederzijds was.


Voordeel van die tamheid is dat je mooie portretjes kunt maken.


Deze was vooral geinteresseerd in mijn rugzak. Met name de uiteinden van de koordjes vond hij niet te weerstaan. Op een zeker moment sprong hij er zelfs bovenop. Soms komt het voor dat dieren door voeren zo bedorven zijn dat ze zelf rugzakken open maken, maar deze deed daar geen poging toe - het ging hem vooral om de touwtjes en de sluitmechaniekjes die er aan hingen.





Een van de kuikens. De jongen zijn in tegenstelling tot de ouders wel behoorlijk schuw.


En hier zijn de ouders. Erg mooi hoe ze net even samen dezelfde kant opkijken.