We hadden al bericht over het
weka-pad, maar nu dan zijn de foto's van dit deel van de vakantie echt verwerkt, en dus klaar om hier geplaatst te worden.
Onder de foto's af en toe nog wat verklarende text. (zoals altijd: klik op de foto voor grotere versie)
Marlborough sounds is een gebied van een ondergelopen stelsel aan rivierdalen in een bergachtige kust. Gevolg is een heel netwerk aan zeearmen en landarmen die in elkaar grijpen. In de beschutte baaien is de zee erg vlak en spiegelt vaak erg mooi. 
Aan het eind van de sounds, op de uitlopers van de landtongen, kijk je de verre zee op.
Er staat hier veel origineel bos, wat vaak doorloopt tot ongeveer in zee. De stranden rondom liggen dan ook vol met drijfhout.
In dit gebied vindt ook veel nogal verwoestende houtkap plaats. Nieuw Zeelanders kloppen zich graag op de borst over hun eco-gehalte, maar dat valt nog wel vies tegen. Sommige rivieren zijn veel vervuilder dan er tegenwoordig ook maar een rivier in Europa te vinden is, en ook houtkap gebeurt erg rigoreus. Daar komen ze nu een beetje op terug. Vlak voor wij er waren had een fikse storm huisgehouden in het gebied. We zijn onderweg honderden landslides tegen gekomen: daar waar de bomen gekapt zijn, wordt bij regen de steile berghelling een glijbaan waar zo een heel stuk helling met modder, stenen, puin en stobbes naar beneden roetsjt. Het schijnt dat de stad Nelson totaal onbereikbaar was vlak na kerst, omdat alle wegen er naar toe versperd waren door landslides en "washouts".
Paula was ook mee op dit stuk van de vakantie, wat ook voor de kindjes erg gezellig was af en toe.
Onze auto heeft een schuifluik in het dak. Da's handig, als de kinderen vervelend worden of te druk, dan zetten we ze gewoon voor straf op het dak. Daar hoeven we dan niet eens voor te stoppen, het kan gewoon onder het rijden. Helpen doet het trouwens vaak niet, op deze foto zijn ze overduidelijk nog steeds hondsbrutaal.
Gelukkig was het zo gezellig in de auto, dat ze af en toe ook uitgeput in slaap vielen. Eindelijk rust...
In de Marlborough Sounds hebben we een wandelpad van twee en een halve dag gedaan. Het voordeel was dat de kinderen de zware tassen dan konden dragen...
Maar af en toe mochten ze wel even uitrusten...
Ibrich liep het pad trouwens in haar prachtige princessenjurkje (Johanna, Peter, Nynke, Lotte en Maaike bedankt!!). Dat was met name erg hilarisch als we anderen tegen kwamen. Omdat we het pad in precies de tegengestelde richting liepen kwamen we vaak nog wel wat mensen tegen die net een flink stuk achter de rug hadden. Veelal met bergschoenen en veel bepakking... En dan denk je dat je heel wat bent qua wandelaar, en dan kom je ineens midden in de rimboe, ver weg van alle wegen, een huppelend elvenprincesje tegen op zo'n pad. Voor sommigen was dat even slikken, maar de meeste tegenliggers konden er erg om lachen.
Bij een jacobskruiskruid met St Jacobsvlinder-rupsen leek het wel of er een leger paparazzi was losgebroken.
Veel bos rondom het pad, soms ook heel jong bos. Rinke probeert hier abstracte foto's te maken.
Het oorspronkelijk bos komt hier veel voor. Het doet erg prehistorisch aan, vooral vanwege de grote hoeveelheden boomvarens.
Ze lijken oppervlakkig gezien wel wat op palmen, maar boomvarens zijn toch echt totaal niet verwant hieraan. Het zijn immers sporenplanten, ze hebben dus ook nooit bloemen.
Het hoogtepunt van het pad waren natuurlijk de Weka's. Daarover volgende keer een fotoreportage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten