Afgelopen weekend was het zover: de begrafenis van de al een paar dagen voor onze deur liggende dode straathond. Zoals passend bij zulk soort plechtigheden was het een druilerige dag, met een regen die van de miezerigheid niet echt regen wilde zijn, maar waar je toch nat van werd.
Verscheidene buurmannen hadden al beloofd dat ze (voor geld) het beestje zouden begraven, maar dat gebeurde maar niet, zodat Ingeborg uiteindelijk de knoop maar doorhakte. Buurvrouw en huisbazin Nida, die met ons dezelfde uitgang naar de straat deelt en dus ook elke keer bij het verlaten van het huis weer zowat struikelde over het lijkje, haalde twee scheppen tevoorschijn. Beide vrouwen togen aan het graven; dit onder goedkeurende blikken van "toevallig" passerende buurmannen - die echter zelf geen aanstalten maakten om het zware schepwerk ter hand te nemen.
Omdat het vies weer was en gesleep met het lijkje tot enorme stinkerij zou leiden, werd er maar ter plekke in de berm een grafje gegraven, hetgeen door Jitse met grote interesse gevolgd werd.
Even later droeg Rinke nog de laatste steentjes bij aan het graven van het graf, en kwam ook Nida's man nog even langs, met een verdacht opgeluchte blik in zijn ogen. De plechtigheid was kort en zeer sober; het hondje werd in een doek in het grafje gelegd, en daarna gooiden Nida en Rinke het graf weer dicht.
Zoals dat hoort na een teraardebestelling was er na afloop een drankje en een hapje bij Nida thuis.
De uitvoering van het grafje is ook zeer sober, zie onderstaande foto. Het arme hondje ruste in vrede. Ik ga binnenkort nog een appelklokhuis op z'n grafje planten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten