Offers en armoede

Het park Sao Hillaire is gelegen naast een redelijk arme wijk, alhoewel het zeker geen favela is. Er zijn veel huizen van hout, en ook de huizen van steen ogen armoedig en slecht onderhouden. Wel is er een gezellig speeltuintje met een groot voetbal veld, waar het altijd wemelt van de kinderen.

Wat opvalt is dat het in dit soort wijken altijd een heel levendige boel is. Je ziet een boel mensen op straat en af en toe een auto met de deuren open die gebruikt wordt als mega gettoblaster. Rinke zei dat hij dacht dat het in dit soort wijken altijd zo druk op straat is, omdat die huizen te pietepeuterig zijn om binnen te gaan zitten. En ik denk dat hij daar gelijk aan heeft.

In de speeltuin (waar ook opvalt dat de kleding van de mensen soberder is, en dat de mensen er magerder en afgeleefder uitzien) raakten we in gesprek met een vader. Hij was 24 en was daar met zijn zoontje van 5 1/2 die ongeloofelijk goed kon voetballen. Hij vertelde dat ze een aantal jaren geleden een oud vervallen huis had gekraakt, en het zelf helemaal hadden opgeknapt (het was moeilijk, maar "gracias a dios" kregen ze stukje en beetje alles bij elkaar). Ze woonden daar met zijn vijftienen.

In deze speeltuin kwamen we trouwens ook een verschrikkelijk gruwelijk offer tegen. Drie kippen waarvan de koppen eraf waren gerukt, lagen gerangschikt om een witte trouwschoen gevuld met bloed. Een grote lampion stond ernaast, al helemaal afgefikt. Toen we er met zijn tweetjes een week later weer langs kwamen lag het hele zaakje er nog.