kea

Het aardige van veel echte authentieke Nieuw Zeelandse dieren is dat ze hondsbrutaal zijn, en zich nergens wat van aantrekken. We waren al zowat over de Weka's gestruikeld, en hoewel de New Zealand Fur Seals, wat minder opdringerig waren waren dit ook geen echte bangeriken.

Ook de Kea kan er wat van. Dit is een inheemse papegaaiensoort, maar wel een bijzondere. Hun habitat is namelijk hoge bergen, en ze komen dus alleen voor in de hoge Southern Alps van het zuideiland. Daar kun je dus in de bizarre situatie terecht komen dat je een papegaai in de sneeuw of op een gletscher ziet zitten.

Dit hebben wij niet gezien, want we waren er mid-zomer, en de sneeuw lag te hoog om met de kinderen te kunnen bereiken.



Wel kwamen we bovenin Arthur's pass deze Kea tegen, die midden in het dorp terrassen en auto's afschuimde. Om de een of andere reden vinden Kea's het heerlijk om rubber strips en antenne's van auto's af te trekken met hun scherpe snavels, en daar zijn ze dan ook berucht voor.

Ook deze vogels zijn dus heel brutaal, en ze trekken zich niet zo veel aan van menselijke aanwezigheid. Ze zijn in elk geval zeer benaderbaar. Overal staan bordjes waarop opgeroepen wordt de kea's niet te voeren. Dit om te voorkomen dat ze verworden tot wat bij ons bekend staat als een Helgoland-meeuw. De meeuwen daar zijn zo verschrikkelijk brutaal dat ze bovenaan de patatkraam klaar staan om nietsvermoedende toeristen de patatbak in een duikvlucht uit de handen te rukken.

Gelukkig houdt iedereen zich behoorlijk aan het voerverbod, dus deze Kea's zijn nog behoorlijk onbedorven.
Ergens ook wel weer jammer. Ze zouden zo uit je hand eten, en Jitse en Ibrich zouden dat prachtig vinden.