Geleidelijk komen we toch ietsjepietsje zuidelijker. Maar als je het op de hele kaart van Australie bekijkt is het absurd, hoe weinig we opschieten. We zitten nu een kilometer of 300 onder beginpunt Cairns, dus dat is minder dan 10% van het stuk wat we moeten doen.
Dat een en ander soms met hindernissen gepaard gaat bleek uit onze trip naar de hoogste watervallen van Australie, de Wallaman falls, ten westen van Ingham. Het zijn uiteraard geen Angel Falls, maar ze vallen toch een indrukwekkende 268 meter naar beneden.
Na een tocht van een kilometer of 50 landinwaarts, met een route langs koeien, ravijnen en door oerwoud, liep de weg dood op de camping bij de Wallaman Falls. Mooie camping, met helemaal niemand daar. Het is de bedoeling dat je jezelf registreert, en het campgeld in een envelopje in een brievenbus deponeert.
Die nacht veel tropische stortregen, zoveel dat het tentje err lichtelijk van lekte. Maar erg is dat niet eens bij nachttemperaturen van >25 graden, want beddegoed of pyama's gebruik je dan ook niet, dus kunnen ze ook niet nat worden.
De volgende ochtend op naar de Wallaman Falls. Mooi uitzicht, maar als echte bushman wil je er natuurlijk bij, er onder staan, het echt ervaren, en niet alleen het van een afstandje zien. Helaas, het pad naar de onderkant van de waterval was streng verboden toegang, op straffe van hoge boete (er waren daar dan ook veel agenten) omdat het door een aardverschuiving deels weggevaagd was. Ik had de neiging om het toch op te lopen (hier in Australie sluiten ze paden af als er een plank in een brugje scheef ligt, en vervolgens staat er bij dat het levensgevaarlijk is – uiterst gevaarlijk gedrag van de autoriteiten volgens mij, want als er dan eens echt iets levensgevaarlijk is neemt niemand het meer serieus), maar Ingeborg liet zich toch wat afschrikken door de angst inboezemende waarschuwingen, en wilde ook niet drie uur op mij wachten, dus helaas.
Op de terugweg over de onverharde bergweg wachtte ons een probleem: de vele plensregen van die nacht had een boom ontwricht, waardoor die samen met z'n buurman dwars over de weg was gevallen. En zowaar, de eerste andere auto in het hele gebied stond precies aan de andere kant van het obstakel. Twee Duitse jongens waren daar net aangekomen en stonden juist te overwegen om maar terug te keren. Zij hadden die keuze; wij niet: de boom blokkeerde de enige weg terug.
Als echte bushman heb je dan natuurlijk een zaag bij je, maar wij niet dus, en zij ook niet. Gelukkig hadden we wel mijn touw, en een trekhaak. En – dankzij de boomhut – mijn ervaringen als knopenlegger.
Om een lang verhaal kort te maken: met het touw aan de trekhaak de drie stammen een voor een zo ver als het ging opzij getrokken. Vervolgens versperde een van de stammen nog voor 70% de weg, maar gelukkig was het hout zo buigzaam dat het mogelijk was om de stam naar de kant te buigen en daar vast te binden. Nou wilde ik niet mijn mooie touw daaraan opofferen, dus zochten we een stuk liaan uit en hebben we de stam daarmee opzij gebonden.
De volgende hindernis was 10 km verderop: de rivier was gestegen door de vele regen. We gingen wat eten, wat zwemmen (tot een passant waarschuwde voor hier gesignaleerde krokodillen), en vervolgens het er toch maar op gewaagd. Het water was 35 cm diep, en kwam net niet tot aan de uitlaat. Maar we hebben het gehaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten