Ecohippies in de leegte

(vervolg op deel 2)

Uiteindelijk kwamen we dus toch nog aan op onze plaats van bestemming: Arca Verde. Een "eco-community", alleen bestond deze slechts uit 2 personen: Bruna en Leandrou. Maar de opzet van Arca Verde is om een soort van eco/klus/cursus/ervaringenopdoen-plek te zijn, en om die redenen zijn er bijna elk weekend wel wat mensen die er ook verkeren. Deze opzet deed ons trouwens sterk denken aan De Godin van Monique en Renee, net over de grens in Groningen.

Arca Verde is gelegen op een paar honderd meter van de hoogste piek van Rio Grande do Sul, Monte Negro. "Piek" moet je je niet al te veel van voorstellen, want het hele landschap is daar een heuvelige hoogvlakte, dus die piek die kwam niet veel meer dan misschien 200 meter boven de rest van het landschap uit, terwijl hij toch zo'n 1400 meter hoog is. Althans, vanaf deze kant.

Want er is ook een andere kant: als je vanaf de andere deelstaat komt, Santa Catharina, dan kom je vanuit een laagvlakte vanwaaruit ineens bergen oprijzen, en waar spectaculaire diepe kloven die bergen doorsnijden. Er is dus een hele duidelijk scherpe rand aan die hoogvlakte, en die rand lag op zo'n 500 meter van Arca Verde.

Arca Verde is echt midden in het grote niets: vanaf São José dos Ausentes is het zo'n 50 km rijden over hobbelige pistes. Na 20 km kom je nog een klein dorp tegen, maar daarna is het echt alleen maar verlatenheid met enkel hier en daar een Poussada. Volgens Leandrou wonen er 18 gezinnen in dat stuk van naar mijn schatting 40 bij 40 km.

Het is er weliswaar verlaten, maar dat betekent niet dat het landschapsbeeld niet volkomen bepaald is door mensen - en in wezen enorm aangetast en vernield is. Waar ooit eerst uitgestrekte wouden moeten hebben gestaan, is vrijwel al het oorspronkelijke bos al lang geleden gekapt, en bestaat het landschap nu voor 80% uit grasvlakten voor vee, 15% uit sparrenakkers (productiebos met alles keurig op een rijtje), en mag het originele bos het doen met misschien 5% van het areaal.

Dat originele bos bestaat uit één soort boom, maar wel een heel bijzondere: de Araucaria. Een nauwe verwant van deze boom is wel in Nederlandse tuinen te zien. Het is een levend fossiel met een tamelijk bizar uiterlijk; hij lijkt wel wat op een enorme fluitekruidbloemstengel. Bij de meeste Araucaria's zitten de takken alleen helemaal bovenin, en die van de buitenste "subschermen" zijn helemaal kaal voor de eerste drie meter, om dan te eindigen in ineens een pluk groen. Araucaria's vormen een heel eigen, bijzonder ecosysteem hier, met soorten die alleen in deze bossen voorkomen.

Aankomend in Arca Verde was het eerste wat we zagen een soort blokhutachtige schuur met een grasdak. Dit was de logeerruimte waar we zouden slapen - met z'n vieren, want de rest sliep elders. Verder was er niemand te bekennen en zag het er wat levenloos en ongezellig uit, maar al snel kwam Leandrou opdagen en trokken we met z'n allen de heuvel op, waar we een soort grote zwarte regenton met alweer een grasdak tegen kwamen. Hier woonden ze, en het zag er inderdaad veel meer uit of er hier geleefd en gewoond werd. De ton had twee verdiepingen; de bovenste was de slaapkamer van Bruna en Leandrou, en de onderste was een gemeenschappelijke kook/eetruimte voor iedereen. Hier troffen we ook twee andere gasten, Fernanda & José.

Bij de schuur beneden ging iedereen aan het werk om een muur van aarde op te trekken, maar helaas moesten wij bij de telefoon in de ton in de buurt blijven omdat we teruggebeld zouden worden over onze bus (hetgeen dus niet gebeurde...). Ingeborg heeft nog wel even geholpen terwijl ik op de kinderen paste en de telefoon bewaakte. Ook ben ik met Jefferson nog naar de rand van de hoogvlakte gelopen (met Ibrich in de rugzak), om uit te kijken over de afgrond en de kloven.

Speciaal 's avonds was de sfeer erg mooi. Iedereen toog naar de dichtstbijzijnde heuvel (100 meter verderop) om uit te kijken over het landschap. Bij het licht van de ondergaande zon zagen de wolken vanuit de kloof hun kans en kropen ze traag in dunne nevels de hoogvlakte over - van de ene kant belicht door de volle maan, en van de andere kant belicht door de ondergaande zon.

(wordt vervolgd)