Met dank aan de aartsengel Michael

(vervolg op deel 3)

Ik realiseerde me ineens dat het verhaal nog niet af was, en dat het vorige deel alweer 6 dagen geleden geplaatst is. Voor iedereen die dacht dat we daar dus al 6 dagen vast zaten en veroordeeld waren tot een menu van wekenlang pinheiro's (de zaden van de Araucaria) eten: niets van dat alles.

De dinsdagochtend dat we terug zouden gaan, belde Ingeborg nog eens naar de monteurs, die ons meldden dat de zaak weer gerepareerd was. Na een lift van Leandrou terug naar São José dos Ausentes bleek de bus het inderdaad weer te doen - maar de heuvel op vonden we nog steeds niet optimaal gaan.

Jefferson wist de oplossing: halverwege de route naar Arca Verde had bij een cruciale afslag een soort van heel klein altaartje gestaan gewijd aan de aartsengel michael. Ook Sergio had daar op de heenweg al een kruis geslagen bij het passeren. Volgens Jefferson (die niet gelovig is) was de Braziliaanse manier om dit op te lossen bij elke helling omhoog gedrieën luidkeels als een mantra de aartsengel michael aan te roepen - conform de locale gewoonte met een toegevoegde dosis aan eco-hippie-religie - Brazilianen zijn goed in het mixen van religies.
Aldus geschiedde: "arcángel Miguel arcángel Miguel arcángel Miguel arcángel Miguel arcángel Miguel arcángel Miguel ... " ging het op elke helling met luide, sonore stemmen en zowaar, we hebben het gehaald - elke heuvel werd zonder problemen genomen.

Thuis gekomen was er volgens de verkoper niets mis met de bus, en waren die monteurs een stel grote prutsers: "90% van de braziliaanse automonteurs zijn hetzij beunhazen die meer kwaad dan goed doen, hetzij oplichters. Het was gewoon een kwestie van correcte afstelling en wellicht een vuiltje in de carburateur.". In hoeverre dit klopt weten we niet - maar we zijn geneigd de verkoper te geloven, omdat Ingeborg ook al de indruk had dat de monteurs maar rare dingen deden. Feit is ook dat we door (andere) monteurs hier drie huizen verder in de straat al behoorlijk opgelicht waren. Volgens hen moesten er nieuwe bougies in, en Ingeborg ging die kopen en naar hen brengen. Twee weken later bleek dat ze die nieuwe bougies gewoon ingepikt hadden, in plaats van er in gezet, terwijl ze wel 80 reais voor de klus gerekend hadden.

Voortaan gaan we (indien niet vast ergens in de rimboe) alleen naar monteurs die volgens de verkoper betrouwbaar zijn (hij heeft er immers ook belang bij dat we niet wekelijks hem de kop gek zeuren dat de motor weer niet goed is terwijl er misschien niks echt mis is), en proberen we er zelf liefst bij te zijn als die monteurs iets uitvoeren.