Kasteelbewoners geschokt door brute moord

Hoewel het ietwat guur is vanwege de harde wind, is het nu toch weer mooi weer met temperaturen richting de twintig. Er veel van genieten konden we echter niet, want iedereen behalve ikzelf is ziek, hetgeen mijn lot dus vooral tekende als kotsopdweiler en kinderoppasser.

Nou viel het met Jitse ook nog wel mee, gelukkig: 's middags was hij fit genoeg om even naar de speeltuin een stukje verderop in de straat te willen. Echter, daar gebeurde iets heel engs: ik zat met hem op de wip, toen er een meisje van een jaar of zes op ons afrende, en luidkeels te kennen gaf met "ele" op de wip te willen. Dus ik maakte plaats voor haar, maar daar moest Jitse niets van hebben, dus snel hij ook van de wip en zich verstoppen achter mij. Toen vervolgens die enge meisjes (ze had ook nog een zusje) ook nog de glijbaan in beslag namen, was het helemaal niets meer gedaan in de speeltuin, en togen we onverrichterzake weer naar huis. Ondertussen probeerde ik Jitse duidelijk te maken dat hij op zo'n manier natuurlijk nooit de vriendjes krijgt die hij zo graag wil.

Op de trap naar het terras van ons "kasteel" (zoals Jitse ons huis noemt) vond Jitse gelukkig een vriendje dat niet eng was: helemaal verguld wees hij me op een harige zwarte rups die daar over een tree kroop.

En op het terras gekomen bleek dat het nog mooier kon: daar was Jitses grote idool Diogo aan het voetballen met een vriendje. Diogo is de 11-jarige buurjongen, het zoontje van onze huisbazen die onder ons wonen, en Jitse heeft het de hele dag over hem, en had hem eerder op de dag nog een tekening gegeven.

Ik liet Jitse daar achter omdat hij enthousiast mee begon te voetballen met Diogo en z'n vriendje. Echter, even later stond Jitse zachtjes huilend en intens verdrietig voor de deur. Hij wilde niet meer met ze spelen, want die gemene vriend van Diogo had de rups dood getrapt. Hij had de jongens vol trots die rups laten zien, en die jongen had hem met opzet zomaar dood getrapt. Zoveel bruut geweld schokte de arme Jitse diep; hij heeft minstens 20 minuten heel verdrietig zitten te huilen op de bank. Heel zielig. Hij zei ook nog dat het zo zielig was voor de pappa en mamma van de rups, dat die nu hun kindje niet meer konden vinden.

Later hoorden we de precieze toedracht van het verhaal van Nida, de moeder van Diogo. De twee jongens bleken helemaal geen harteloze bruten, maar hadden er de hele middag een rotgevoel over gehad. De rups was er eentje met behoorlijk ernstige brandharen, en ze waren flink geschrokken. Diogo was angstig weggedoken, want die is zwaar allergisch voor zulk soort beesten; de vorige keer dat hij met zo'n dier in aanraking kwam eindigde er mee dat hij helemaal opgezwollen naar het ziekenhuis afgevoerd moest worden. Dit wetende had het vriendje - bang dat ook Jitse zich aan de rups zou branden - het dier in een eerste schrikreaktie meteen doodgetrapt - hetgeen Jitse dus weer diep had geschokt.

Of die aktie nou werkelijk nodig was voor een jochie dat waarschijnlijk niet allergisch voor die rupsen is weet ik niet, maar in elk geval was het ineens allemaal een stuk begrijpelijker, waarom er voor de ogen van Jitse zo'n brute moord gepleegd was. En ik geloof dat Jitse de uitleg achteraf ook wel begreep.