Een gevaar op de weg

In Alkland hebben we afgelopen maandag een auto gekocht. Er was een soort bunkerachtige hal met een stuk of dertig auto's, die daar speciaal voor “backpackers” verkocht werden. Nieuw Zeelanders profileren zich graag richting backpackers, kennelijk werkt dat uitstekend als marketing-strategie. Op menige gevel staat dat de betreffende winkel speciaal voor backpackers is. Tot aan backpacker-banken aan toe.
Dit was dus een speciale auto-markt voor backpackers, gelegen in een wat louche buurt met veel tatouage-winkels en tenten met full nude ladies en strippende mannen (nee, blote dames speciaal voor backpackers hebben we nog niet ontdekt). Het idee is dat je als backpacker voor het halve jaar dat je hier bent een auto koopt, en die weer verkoopt aan de volgende backpacker, allemaal via deze markt.
Ibrich klom meteen in een rode stationwagen, en probeerde uiteraard alle knopjes uit, en Jitse zat luid te gillen vanuit een flinke Toyota dat dit toch echt de auto was die we moesten hebben, want het dak kon open en de radio die er in zat was zo mooi. Wij waren meer geinteresseerd in een groene auto – en deze bleek inderdaad perfect te rijden, een goede prijs te hebben, etc etc... maar... helaas net wat klein. Twee plaatsen achterin en echt geen ruimte voor een eventuele vijfde persoon.
Dus uiteindelijk hebben we, tot grote vreugde van de trotse Jitse, maar gekozen voor de auto waar Jitse zijn oog op had laten vallen. Ik zal niet alle geweldige details, toeters en bellen aan deze auto opsommen – ook al heeft dat mij als echte man natuurlijk in staat van opwinding gebracht.

Vervolgens moesten we nog kinderzitjes kopen, tanken en meer van zulk soort gedoe, zodat het tegen het eind van de middag liep aleer we konden vertrekken naar onze uiteindelijke plaats van bestemming: New Plymouth, Taranaki, 366 km zuidwaarts.


Onze eerste ervaringen met rijden in Nieuw Zeeland waren bepaald niet fijn.
Ten eerste is daar het probleem dat alle auto's hier automatische versnelling hebben. Dat klinkt makkelijk, want je hoeft dus meestal niet te schakelen, maar het lastige is dat je dan steeds de neiging hebt om een koppelingspedaal te gebruiken dat er dus niet is, waardoor je in plaats daarvan op de rem zit te trappen. En aangezien de remmen erg goed waren, zaten we bij elke serieuze snelheidsverandering ongeveer tegen de voorruit aan.
Een tweede probleem is het feit dat “ontwikkelde landen” links rijden in plaats van rechts (de terminologie hier is niet van mij maar van een website van de Nieuw Zeelandse regering). Als je eenmaal rijdt gaat het wel, maar na het tanken stonden we ineens frontaal tegenover een rij luid toeterende auto's voor een stoplicht, omdat we heel onderontwikkeld in de rechter baan stonden.
Went bovenstaande toch redelijk snel, het allerlastigste vind ik nog wel, dat dankzij het links rijden ook in de auto zelf alles precies andersom zit. Dus steevast gaan de ruitenwissers aan als we de bocht om moeten.


Omdat we het niet zagen zitten om met al deze complicerende factoren ook nog eens bij donker te moeten gaan rijden, besloten we om niet helemaal door te rijden naar New Plymouth maar ergens onderweg een obscure zijweg in te gaan en daar in de auto te overnachten. Vlak voor Pirongia gingen we een smalle weg in die uiteindelijk dood liep op een parkeerplek aan de rand van het enorme Pirongia Forest Park.
Helaas was de weg niet het enige dat dood liep. Onze eerste ontmoeting met een echte heuse kiwi (de vogel, niet de vrucht) liep slecht af voor het arme dier. Het ene moment was hij in een flits te zien in het licht van de koplampen, het volgende moment was het dier plat. We hadden er een erg rot gevoel over.



Dat wij niet de enigen waren die hier dood en verderf zaaien bleek toen we de volgende ochtend wakker werden. Nieuw Zeelanders profileren zich altijd als erg milieuvriendelijk, maar kennelijk is het volstrekt normaal om met de meest gruwelijke vergiffen rond te strooien ter bestrijding van Opossums. Maar ja, in Nederland kunnen we er ook wat van met de volstrekt onzinnige bestrijding van muskusratten – al gaat dat niet met gif maar met vallen – waarbij ook vele andere dieren het leven laten als onschuldige bijvangst. Maar da's een ander verhaal.
Het Pirongia Forest Park bleek een echt oerwoud met enorme boomvarens te zijn. Helaas hadden we deze dag niet al te veel tijd om er in lang in rond te kijken. We komen er zeker nog terug.

Nu zitten we in New Plymouth in het Flamingo Motel, een motel wat voor twee weken door het ziekenhuis (Ingeborgs toekomstige werkgever) betaald wordt. Er staat ook een huurauto tot onze beschikking voor twee weken; ook betaald door het ziekenhuis. Hierdoor verkeren we nu in de bizarre situatie dat we ineens twee auto's tot onze beschikking hebben.



De komende dagen gaan we op zoek naar een huis.