Kastelenrots

Castle rock

Op onze vakantie op het Zuid-eiland zaten we destijds aan de Oostkust (in Christchurch!), maar we wilden naar de Westkust, dus moesten we de bergen over. Een van de meest populaire oversteken is de Arthur's pass.
Toen wij daar overstaken was het bewolkt weer, wat wel een bijzondere sfeer gaf. De pas is helemaal niet zo hoog, maar voert door een behoorlijk desolaat landschap met veel kale rotsen, ruige rivieren en gekke rotsblokken.

Een van de aardige uitjes langs de weg was Castle Rock: een grote partij bizarre rotsblokken op een kale berg. Ook de kindjes vonden het erg leuk. Hier wat foto's.











Ibrich probeert de rotsblokjes opzij te duwen.

Foute kleuren

Grmpf, mooie boel.
Net ontdekt dat sinds we een nieuwe computer hebben er iets niet helemaal goed is met de settings van de foto's.

Het was me al eerder opgevallen dat de foto's op deze weblog nogal eens matter overkwamen dan de originelen hier op het scherm, maar ik kon er maar niet de vinger op leggen waar dat aan lag. Heb nu ontdekt dat de foto's met ons eigen brede kleurenprofiel naar internet gestuurd zijn. En inderdaad, het linkje in de vorige zin is wel heel toepasselijk, want als je dat volgt zie je precies het antwoord op de vraag die op die pagina gesteld wordt: omdat je foto's dan te mat worden.

Internetbrowsers (de programma's waar je internet mee op gaat) zijn relatief simpele programma's die alleen maar het meest basale kleurprofiel snappen (sRGB - en eigenlijk snappen ze zelfs dat niet eens). Hebben je eigen foto's meer kleuren dan ze snappen, dan proberen ze er maar wat van te maken, en dat gaat vaak dus niet goed. Resultaat is een fletse versie van het origineel.


Het komt er dus op neer dat sinds de kerst veel van de foto's op deze site te mat waren. Ik heb de foto's waarbij dat het meest duidelijk leidde tot kwaliteitsverlies vervangen, waardoor menig foto nu een stuk helderder en levendiger zal ogen. Met name als je de vergrote versies bekijkt (door er op te klikken) zullen vele foto's nu een stuk mooier zijn.

De volgende pagina's zijn aangepast:

• achterstallige foto's
  
• Tongariro crossing
  
• 3.7 %
  
• huisdier
  

En voor de aardigheid heb ik de al eerder geplaatste foto van de California Quail hier nog maar eens gezet, maar nu met het goede profiel. Wie ziet het verschil??

kea

Het aardige van veel echte authentieke Nieuw Zeelandse dieren is dat ze hondsbrutaal zijn, en zich nergens wat van aantrekken. We waren al zowat over de Weka's gestruikeld, en hoewel de New Zealand Fur Seals, wat minder opdringerig waren waren dit ook geen echte bangeriken.

Ook de Kea kan er wat van. Dit is een inheemse papegaaiensoort, maar wel een bijzondere. Hun habitat is namelijk hoge bergen, en ze komen dus alleen voor in de hoge Southern Alps van het zuideiland. Daar kun je dus in de bizarre situatie terecht komen dat je een papegaai in de sneeuw of op een gletscher ziet zitten.

Dit hebben wij niet gezien, want we waren er mid-zomer, en de sneeuw lag te hoog om met de kinderen te kunnen bereiken.



Wel kwamen we bovenin Arthur's pass deze Kea tegen, die midden in het dorp terrassen en auto's afschuimde. Om de een of andere reden vinden Kea's het heerlijk om rubber strips en antenne's van auto's af te trekken met hun scherpe snavels, en daar zijn ze dan ook berucht voor.

Ook deze vogels zijn dus heel brutaal, en ze trekken zich niet zo veel aan van menselijke aanwezigheid. Ze zijn in elk geval zeer benaderbaar. Overal staan bordjes waarop opgeroepen wordt de kea's niet te voeren. Dit om te voorkomen dat ze verworden tot wat bij ons bekend staat als een Helgoland-meeuw. De meeuwen daar zijn zo verschrikkelijk brutaal dat ze bovenaan de patatkraam klaar staan om nietsvermoedende toeristen de patatbak in een duikvlucht uit de handen te rukken.

Gelukkig houdt iedereen zich behoorlijk aan het voerverbod, dus deze Kea's zijn nog behoorlijk onbedorven.
Ergens ook wel weer jammer. Ze zouden zo uit je hand eten, en Jitse en Ibrich zouden dat prachtig vinden.

Feestje verpest

Gisteravond vond ik Ibrich met een bloot been buiten de klamboe, terwijl ze diep in slaap was.

Vanochtend bespraken we het voorval.

R: Ik kwam Ibi's kamer binnen en daar was een groot drinkgelag gaande. De muggen hielden daar een grote feestdis op Ibi's beentje dat uit de klamboe stak. Ze zaten allemaal bij elkaar en het was een enorme knalfuif.

Ibi(glunderend): Ja, ze hadden allemaal feestmutsjes op. En ze hadden slingers opgehangen, en ze hadden een bloedtaart.

R: Ja, toen ik binnenkwam en het zag riep ik van schrik "HEEEEE", en ze stoven alle kanten op. Stoeltjes vielen om, de slingers werden per ongeluk kapot gescheurd...

Ibi: En de bloedtaart viel helemaal op de grond in spetters...

R: En enkele muggen die hadden zich al zo bezat, die zaten nog steeds half dronken op Ibi's beentje en waren te suf om iets door te hebben. Die heb ik er af geraagd. Geliquideerd.

Ibi: en toen vluchtten al die mugjes heel erg bang de tuin in, door het raam.

R: Ja, ik heb hun feestje helemaal verknald.

Ibi: En toen moesten ze in de tuin op zoek naar een dood mens die daar nog lag. Zodat ze daar nog wat van konden eten.

R: Ja, van al die dode mensen die we in de tuin hebben liggen.

Ibi: Maar ik vind het wel zielig voor die mugjes, want ze hebben anders zo'n honger. Ze kunnen het ook niet helpen dat ze bloed zo lekker vinden.


Naar mijn weten is ze niet echt gestoken.

geen walvissen, geen albatrossen

Nadat we in de Marlborough sounds waren geweest, zakten we in onze vakantie op het zuidereiland af langs de oostkust. Dan kom je langs HET walvisspottersoord van het land: Kaikura. Overal vanaf de kant van de weg schreeuwen de borden je toe dat je moet komen walviskijken.
Het schijnt dat je tegen forse woekerprijzen (maar wel "no cure no pay") op een boot vol toeristen gepakt wordt, en dan voor de kust op walvisjacht gaat. De walvissen komen naar verluid ongeveer 10 minuten boven om te ademen, waarvan er sowieso al vijf verloren gaan om er naar heen te racen met die boot zodra er ergens een fontijn drie kilometer verderop gezien wordt. En dan mag je dus klik klik klik doen met z'n allen tegelijk.


Twee uitgeraasde cyclonen maken ruzie wie er nog het stoerste is...

Het klinkt nogal hooghartig, maar dat zijn we niet, want het was gewoon te slecht weer (de enige dag dat het echt plensde, door de al genoemde dubbele ex-cycloon), en we waren te gierig. Het stak mij als vogelaar nog wel even, van al die albatrossen en die 37 soorten aan stormvogels die ik gemist heb, maar daar kom je ook wel weer overheen.


Ibrich aanschouwt het allemaal.

Dus toen moesten we ons maar behelpen met zeehondjes vanaf een rots naast de weg. Gratis. Bovendien schommelt het minder dan zo'n boot, da's handig voor de foto en het scheelt groen uitgeslagen kinderen die lamlendig over de railing hangen - toch een factor van belang als er op dat moment een aftandse tweedehandse cycloon nog wat aan het nablazen is boven je hoofd.


Ook Rinke is lid van de Teletoeterclub. Alleen weinig andere clubleden gezien hier...

Daarom hier maar flink wat foto's geplaatst, om het goed te maken naar de walvissen, en ter compensatie van alle gemiste plaatjes van albatrossen en sooty petrels en meer van dat soort grijsgrauwe vliegende schimmen.
Het gaat om de New Zealand Fur Seal, een soort die we al eerder tegen kwamen.


Agitatie alom in de kolonie


Ook deze mevrouw is boos. Zulk soort brutaliteit kan natuurlijk ook niet zonder een berisping gepasseerd worden.


Hier loopt de onenigheid behoorlijk op


De foto's hier geven misschien een vertekend beeld, maar in de kolonie wordt vooral gesuft. Maar aktiefoto's van ruzieende zeehonden ogen nou eenmaal wat spectaculairder.


De jonkies zitten vooral te spelen met elkaar...

Brutale kippen

Zoals de vorige keer al gezegd: de attractie van onze eerste grote wandeling met de kinderen (dik 25 km in twee en een halve dag) waren de Weka's.
Dit zijn vrij forse ral-achtige vogels die verwant zijn aan de nederlandse waterral.

Ze komen niet zo veel meer voor in Nieuw Zeeland, maar de plekken waar ze voorkomen zijn ze talrijk en over het algemeen nadrukkelijk aanwezig. Dat komt omdat ze niet kunnen vliegen, en omdat ze erg nieuwsgierig van karakter zijn.

De eerste weka die we tegen kwamen was voor ons nogal een verrassing. De dieren zijn uiterst tam en nieuwsgierig, en eten gewoon uit je hand als je ze een beetje voorzichtig benadert. Bij de eerste hebben we uitgebreide fotosessies gedaan - foto's die overigens allemaal gewist zijn, want dit beestje was zichtbaar blind aan een oog en da's natuurlijk niet fotogeniek.

Maar al snel kwamen we er nog een tegen. En nog een. En nog een. En nog een. En dachten we dat de eerste zo tam was omdat hij niet veel zag, z'n soortgenoten waren net zo tam.

De kinderen vonden het natuurlijk prachtig, met name Jitse. Jitse heeft ook uitgebreid foto's zitten maken met z'n eigen camera.

Klapstuk was toen Jitse en ik een stukje achter waren geraakt, en Jitse ineens iets in de struiken hoorde vlak langs het pad.
"Daar zit een weka."
"Nee", zei ik, "Hij zit daar...". En inderdaad, precies aan de tegengestelde kant van het pad kwam een weka te voorschijn. Maar terwijl we dit beestje bekeken, realiseerden we ons ineens, dat het nog steeds ritselde aan de kant van het pad waar Jitse voor het eerst iets gehoord had. En niet lang daarna kwam er ook daar een weka te voorschijn... met een pluizig zwart donsbaaltje achter zich aan. Jitse was natuurlijk helemaal verkocht toen. En een paar minuten later kwam er van de andere kant van het pad heel schuchter nog zo'n pluizig donsbaaltje aanzetten - waarmee we ineens een heel weka-gezin voor ons hadden. Die dag zou trouwens de topdag worden, met in totaal elf weka's die ons pad kruisten.


Deze en de volgende foto zijn gemaakt door Jitse.




Weka's zijn totaal niet bang voor mensen - als je je een beetje rustig gedraagt tenminste. Als je rustig blijft komen ze letterlijk binnen handbereik. Deze had grote belangstelling voor onze Ibrich. Hetgeen wederzijds was.


Voordeel van die tamheid is dat je mooie portretjes kunt maken.


Deze was vooral geinteresseerd in mijn rugzak. Met name de uiteinden van de koordjes vond hij niet te weerstaan. Op een zeker moment sprong hij er zelfs bovenop. Soms komt het voor dat dieren door voeren zo bedorven zijn dat ze zelf rugzakken open maken, maar deze deed daar geen poging toe - het ging hem vooral om de touwtjes en de sluitmechaniekjes die er aan hingen.





Een van de kuikens. De jongen zijn in tegenstelling tot de ouders wel behoorlijk schuw.


En hier zijn de ouders. Erg mooi hoe ze net even samen dezelfde kant opkijken.

paparazzi op een koninklijk paadje

We hadden al bericht over het weka-pad, maar nu dan zijn de foto's van dit deel van de vakantie echt verwerkt, en dus klaar om hier geplaatst te worden.

Onder de foto's af en toe nog wat verklarende text. (zoals altijd: klik op de foto voor grotere versie)



Marlborough sounds is een gebied van een ondergelopen stelsel aan rivierdalen in een bergachtige kust. Gevolg is een heel netwerk aan zeearmen en landarmen die in elkaar grijpen. In de beschutte baaien is de zee erg vlak en spiegelt vaak erg mooi.


Aan het eind van de sounds, op de uitlopers van de landtongen, kijk je de verre zee op.


Er staat hier veel origineel bos, wat vaak doorloopt tot ongeveer in zee. De stranden rondom liggen dan ook vol met drijfhout.


In dit gebied vindt ook veel nogal verwoestende houtkap plaats. Nieuw Zeelanders kloppen zich graag op de borst over hun eco-gehalte, maar dat valt nog wel vies tegen. Sommige rivieren zijn veel vervuilder dan er tegenwoordig ook maar een rivier in Europa te vinden is, en ook houtkap gebeurt erg rigoreus. Daar komen ze nu een beetje op terug. Vlak voor wij er waren had een fikse storm huisgehouden in het gebied. We zijn onderweg honderden landslides tegen gekomen: daar waar de bomen gekapt zijn, wordt bij regen de steile berghelling een glijbaan waar zo een heel stuk helling met modder, stenen, puin en stobbes naar beneden roetsjt. Het schijnt dat de stad Nelson totaal onbereikbaar was vlak na kerst, omdat alle wegen er naar toe versperd waren door landslides en "washouts".


Paula was ook mee op dit stuk van de vakantie, wat ook voor de kindjes erg gezellig was af en toe.


Onze auto heeft een schuifluik in het dak. Da's handig, als de kinderen vervelend worden of te druk, dan zetten we ze gewoon voor straf op het dak. Daar hoeven we dan niet eens voor te stoppen, het kan gewoon onder het rijden. Helpen doet het trouwens vaak niet, op deze foto zijn ze overduidelijk nog steeds hondsbrutaal.


Gelukkig was het zo gezellig in de auto, dat ze af en toe ook uitgeput in slaap vielen. Eindelijk rust...



In de Marlborough Sounds hebben we een wandelpad van twee en een halve dag gedaan. Het voordeel was dat de kinderen de zware tassen dan konden dragen...


Maar af en toe mochten ze wel even uitrusten...
Ibrich liep het pad trouwens in haar prachtige princessenjurkje (Johanna, Peter, Nynke, Lotte en Maaike bedankt!!). Dat was met name erg hilarisch als we anderen tegen kwamen. Omdat we het pad in precies de tegengestelde richting liepen kwamen we vaak nog wel wat mensen tegen die net een flink stuk achter de rug hadden. Veelal met bergschoenen en veel bepakking... En dan denk je dat je heel wat bent qua wandelaar, en dan kom je ineens midden in de rimboe, ver weg van alle wegen, een huppelend elvenprincesje tegen op zo'n pad. Voor sommigen was dat even slikken, maar de meeste tegenliggers konden er erg om lachen.


Bij een jacobskruiskruid met St Jacobsvlinder-rupsen leek het wel of er een leger paparazzi was losgebroken.


Veel bos rondom het pad, soms ook heel jong bos. Rinke probeert hier abstracte foto's te maken.


Het oorspronkelijk bos komt hier veel voor. Het doet erg prehistorisch aan, vooral vanwege de grote hoeveelheden boomvarens.


Ze lijken oppervlakkig gezien wel wat op palmen, maar boomvarens zijn toch echt totaal niet verwant hieraan. Het zijn immers sporenplanten, ze hebben dus ook nooit bloemen.




Het hoogtepunt van het pad waren natuurlijk de Weka's. Daarover volgende keer een fotoreportage.

Nog wat achterstallige foto's

Omdat het altijd wat tijd kost om gemaakte foto's te verwerken is er wat achterstand ontstaan.

Hierbij nog enkele foto's van al een tijdje terug, die ik toch graag wilde plaatsen.

Het gaat over de beklimming van de top van Taranaki, en over de wandelende tak die rondkroop op Jitses camera.

De eerste schooldag

Vandaag begonnen de scholen hier weer. Voor Ibrich was dat heel bijzonder, want het is haar eerste schooldag. En eigenlijk was het ook niet speciaal (want ze is immers ervaringsdeskundige in eerste schooldagen), en eigenlijk daardoor juist weer zeer super speciaal: want welk kind maakt in zijn of haar leven nou twee keer een eerste schooldag mee.

In Nederland ging ze een dik jaar geleden al eens voor de eerste keer naar school. Dat vond Ibrich niet zo heel fijn. Want ineens zat ze in een klas met allerlei andere kinderen, die allemaal "niet leuk" waren, en het ergste was nog wel dat ze niet onderstebovenachtestevoren mocht hangen in haar stoel terwijl alle andere kinderen rechtop zaten, dat ze niet spontaan al haar kleren uit mocht doen in de klas, en dat ze ook nog moest luisteren naar die juf af en toe. En dan dat continue gezeur als ze weer eens lekker ergens haar schoentjes, jasje of vest op volstrekt willekeurige plekken door de hele school had achtergelaten...
Maar gelukkig trok dit na een aantal weken al aardig bij - behalve dan schoentjes en overige kledingsstukken, die bleven elke keer weer kwijtraken.

En nu gaat ze dus opnieuw voor het eerst naar school. Dat komt omdat de kinderen in Nieuw Zeeland pas een jaar later naar school gaan. Dat was nog best lastig voor onze Ibi, want eindelijk was ze echt toe aan school, en nou mocht ze ineens weer niet.

Maar nu dan is het zover. Ze zit met in totaal vijf kinderen in de klas, maar dat aantal zal ongetwijfeld groeien want het is de instroomklas waar nieuwe kinderen in komen zodra ze vijf jaar oud worden. Wat wel even slikken is voor haar is dat de andere vier kinderen alleen maar jongetjes zijn; in Nederland beweerde ze herhaaldelijk dat ze alleen maar met meisjes wilde spelen en nooit met jongens, want die waren stom. Wijzelf vinden het stiekem eigenlijk wel mooi dat het alleen maar jongetjes zijn.

Nienke, moeder van Emma (die nu bij Jitse in de klas zit) had Ibrich nog even bespied op de gang en in de klas. Op de gang kwam Ibrich al kopjeduikelend voorop, gevolgd door een aantal vrij bedeesde klasgenootjes die keurig in een rijtje liepen. In de klas zat ze weer eens tamelijk onderstebovenachterstevoren in haar stoeltje terwijl de rest rechtop zat. Maar ja, zij heeft dan ook ruime ervaring met zo'n eerste schooldag...


In de la vonden we vandaag toevallig nog het douaneformuliertje dat je altijd in moet vullen als je het land binnen komt. Ibrich had er ook eentje ingevuld. Keurig elke "ja", zowel als elke "nee" aangekruist, en het land waar ze vandaan reisde was "ibiAHOibi". Ons adres in Nieuw Zeeland is "IbiHAHAOOOOO", en de belangrijkste reden voor haar om Nieuw Zeeland binnen te gaan was zowel "business", "education" als "other". Ze was dus heel wat van plan. En lezen en schrijven gaat ze nu nog beter leren.