Walking bus

Naast alle vertier die we hier vermelden gaan de kinderen natuurlijk ook gewoon naar school. Elke dag gaan ze met de "walking bus" mee. Dat is een stoet kinderen uit onze straat en de parallelstraat, die onder de hoede van een ouder de weg naar school gaan. Elke dag is er een andere ouder aan de beurt; wij doen tegenwoordig de maandag. Je brengt je kinderen naar de hoek van de straat, en klaar is kees. Nou is de school niet echt ver (600 meter), maar het scheelt toch wel weer een klein half uur.

Jitse vindt het maar niks, want hij wil natuurlijk dat zijn ouders hem elke dag helemaal bij school brengen. De andere ouders zijn natuurlijk niet aardig (zegt Jitse), en de kinderen in de walking bus eigenlijk ook niet. Maar veel te klagen heeft hij niet, want de walking bus gaat alleen maar heen - het weer ophalen van school is ieder voor zich. En hij speelt regelmatig met sommige kinderen van de walking bus, dus kennelijk zijn ze alleen niet aardig als ze in die walking bus zitten.
En Ibrich luistert gewoon niet naar de leidinggevende ouder - hetzij als stille daad van protest, hetzij domweg uit gewoonte... iets waar wij zo langzamerhand wel aan gewend zijn, maar wat sommige moeders van de walking bus toch wel even lastig vonden, in het begin.

Maar ondanks het geklaag van Jitse en het niet luisteren van Ibrich is de walking bus ook best leuk, af en toe. De buren die aan de overkant van de moerasrivier in onze tuin wonen hebben twee lammetjes als huisdier. Hun huis kunnen we net niet zien door de rimboe, maar regelmatig horen we van die zijde geblaat door het gebladerte komen, soms op behoorlijk onchristelijke tijden. Ingeborg had al geregeld dat we die twee lammetjes eens een middag konden lenen om wat te doen aan het allengs woekerende onkruid in onze tuin.
Af en toe nemen hun kinderen de lammetjes aangelijnd mee met de walking bus, en da's feest natuurlijk. Ibrich die met een aangelijnd lam dolenthousiast heen en weer draaft, waarbij je je echt afvraagt wie nou wie uitlaat...

Het is natuurlijk niet altijd pret. Soms is de walking bus gewoon... ja, wat saaiig misschien zelfs. Van de lammetjes hebben we geen foto's; hier wel wat foto's van zo'n gewone door de weekse walking bus.


Even poseren tijdens het wachten op het afspreekpunt, op de hoek van onze straat.


Jitse


Ibrich


Samen het zebrapad over op weg naar school


Veilig aangekomen. Dit is Ibrichs klas. Ibrich zelf zit in het midden, herkenbaar aan haar rose wolk van glitterhaar.

Boomhut-satelliet

Omdat het niet op kan, zijn we maar weer begonnen met de bouw van een nieuwe boomhut. Een kleintje dit keer, vlak bij dat ding om ons huis wat begint als een veranda en eindigt als balkon. De bedoeling is dat je via een loopbrug vanaf dat balkon de boom in kan, en dan met een kabelbaan met katrol naar de grote boomhut kan glijden - dik vier meter boven de grond.

Hier foto's van de bouw; opnieuw enkel met touwen om de bomen niet te beschadigen, en een afgedankt gietijzeren hek is de basis van de hangbrug.

En om ze ook een beetje te trainen is Jitse vanaf vandaag op klimcursus bij de YMCA in de stad. Elke woensdagmiddag. Waar we natuurlijk meteen weer bekende kinderen tegen kwamen, want de wereld is hier klein.


De eerste twee dwarsbalkjes zijn in de boom gebonden. De touwladder is alleen voor de bouwfase, en wordt later weer weggehaald.


Ibrich helpt met de bouw. Op de achtergrond de grote boomhut





Ook Jitse helpt


Het platformpje is klaar. Nu de hangbrug nog: twee stukken van een afgedankt gietijzeren hek, welke met touwen aan elkaar geknoopt zijn. Hier werk ik aan de ophanging.


De hangbrug in aanbouw, nu van onderaf. De brug hangt zo'n vier meter boven de grond.

Foto's van de uiteindelijke resultaten volgen later.

Op avontuur met de kano

Nu de dagen weer lengen, het weer heerlijk zacht wordt, en tussen de buien door af en toe de zon doorbreekt besloten we op de valreep nog een kinderkano aan te schaffen. We hadden er al vaker aan gedacht, want er zijn hier een aantal leuke riviertjes, waar het erg leuk op kanoen is... In de zomer, na school zijn er altijd wel een paar kinderen die daar met hun kano's in het water aan het spetteren zijn.
Toen we op een dag aan het riviertje een zandkasteel zaten te bouwen, zag Jitse een paar vriendjes van school met hun kano's. Een wat groter jongetje was uit zijn kano gegroeid en nu wilde moeder deze wel verkopen. Zo gezegd zo gedaan. Een paar dagen later lag de rode “weenie wave” bij ons op de oprit.


Maar al snel bleek dat één kano géén kano is met twee kinderen, dus omdat er helaas geen tweedehands meer te vinden was bij de lokale kano shop een tweede aangeschaft. Van het een kwam het ander, en nu gaan we aanstaand weekend (labour weekend hier) op kanotrip met de kanovereniging. We gaan een tripje maken op de Tangarakau river, met twee nachten wild kamperen, en tussendoor fossielen zoeken. Dit uiteraard niet met de kinderkano's, maar in zg Canadezen, met elk een kind voorin. Gelukkig is voor dit weekend mooi weer voorspeld!

Tussendoor zijn we er een aantal keren met de twee kinderkano's op stap geweest waarvan hieronder nog wat kiekjes.

Jitse leest voor

Laatst hadden we Ibrich die voorlas, maar Jitse kan dat natuurlijk ook.


Het filmpje is ondertussen alweer ruim twee maanden oud dus inmiddels gaat het nog beter. Maar toch maar geplaatst, speciaal ook voor de voorlees-patette.

Let ook op de enorme stapel knuffelbeesten in zijn bed, die straks ALLEMAAL mee in het vliegtuig moeten...., en op het capoeira instrument aan de muur.

boomvarens

Recentelijk de boomvarens in de tuin nog maar eens op de foto gezet. We hebben er een kleine tien in de tuin staan. De meeste zijn van de soort Cyathea smithii, een middelgrote boomvaren met zwarte harige bladstelen en lange bladeren.

Boomvarens zijn planten die in het Carboon, zo'n 275 miljoen jaar geleden, voor het eerst verschenen. Het was de tijd dat bloemen nog niet uitgevonden waren, en dat net de eerste reptielen ontstonden.
De hoogtijdagen van de boomvarens was in het krijt, 60 tot 130 miljoen jaar geleden, tevens de hoogtijdagen van de dino's. Er stonden toen overal op aarde hele bossen van deze bomen.
Nieuw Zeeland is het enige land op de wereld waar boomvarens nog steeds een van de meest voorkomende plantengroepen zijn in de oorspronkelijke bossen. Ondanks het feit dat er heel veel import van buitenlandse planten is geweest.













De onderste twee foto's zijn super-macro: elk blaadje op de onderste foto is ongeveer een centimeter lang. Door van achter te belichten komen de nerven mooi uit.

kakapo om op te vreten

Jitse is helemaal in de kakapo, en is nog steeds volop aan het sparen. Zie ook het filmpje aan het eind van vorig stukje (hint: vooral tot het eind kijken).

Hij is zo verlekkerd op kakapo, dat hij er zelfs al koekjes van maakt... Dus eigenlijk is de kakapo nu meer in hem, want het koekje in de vorm van een kakapo is dus al opgegeten.




Dat lijkt obsessief, maar het is het niet, want hier te huize komen nog wel eens wat vriendjes langs, en een geliefde bezigheid is dan koekjes bakken - liefst in zo bizar mogelijke vormen en kleuren.

Behalve kakapo zijn er dus ook nog meer dieren gemaakt.

Red de Kakapo

Iedereen in Jitses klas moest laatst een spreekbeurt houden. Dat leverde weer de nodige drama's op. Zo hoorden we van Jitse dat een van de jongetjes begon te huilen voor de klas, en dat de juf toen maar z'n spreekbeurt voor moest lezen.

Jitse zelf had er totaal geen probleem mee, want hij kon alles kwijt over zijn favoriete onderwerp: de kakapo.


gepikte foto van hoki de kakapo. Jitse heeft een heel boek over hoki, en hoe deze kakapo door mensen grootgebracht is, en uitgezet is op Codfish Island.


Hier is de tekst van zijn spreekbeurt, in kleur, want dat vond Jitse mooi:

Introduction
Did you know that the Kakapo is the strangest parrot in the world?

Special
It is very special. It looks like no other parrot, except the Kea. It has a very different beak from other parrots. It has its nostrils on its beak. It has whiskers like a cat and it cannot fly.
Male Kakapo make a "Lek". All the males gather and make funny noises and dance a little bit in circles they made in the grass. They have like 4 circles with little tracks in between. They do this to attract females.
They breed only once every 2-4 years, because they like Rimu fruit, and this tree does not give enough fruits every year. In the Rimu is some kind of stuff that makes the Kakapo lay eggs. Schientist are busy to find out what this stuff is.

Rare
Thirty years ago there were only twenty left. They only live in New Zealand on Codfish island were scientists study and help them. Now there are about 100 Kakapo in the whole world.

Danger
To protect themself from being eaten the Kakapo use camouflage. They have a nice green coat and it is VERY difficult to see them.
But the Kakapo have a little problem, their smell is very strong, so lots of animals like stoats, dogs cats and rats can smell them, and then eat them. These animals did not used to live here. They came with the European settlers.

Other interesting facts
They eat fruit and big insects. Their eggs are smaller then a chicken egg, but an adult Kakapo is as big as a two year old human baby!
In the 1800-eds there were a lot of Kakapo and some people had Kakapo as pets. Two hundred years later they thought they had all gone. But the people were wrong.

Conclusion
They need our help!

Tot slot hebben we nog een filmpje gemaakt waarin Jitse iedereens hulp vraagt om de kakapo te redden. Donaties kunnen naar ons toe; die geven we dan door aan Jitse, en dan zorgen we dat het bij de kakapo komt.

Een middagje attractiepark

Voor attractieparken moet je hier niet wezen, in Taranaki. Ook andere zaken die de moderne mens nodig heeft om saaie weekenden door te komen zijn er hier niet veel. Musea zijn schaars, theater is niet zo heel veel soeps, en ja , er is een art-house cinema, maar daar zijn we nog nooit geweest omdat dat zo'n gedoe is met kinderen in bed.
Attracties voor kinderen zijn ook schaars. Er is een chipmunks in de stad - een soort veredelde ballenbak waar ook flink geklauterd kan worden, en die door ouders vooral verafschuwd wordt als je ze hoort, maar ze gaan er wel heen. Maar verder geen grootschalige kermissen, dierentuinen, en meer van zulk soort gedoe waar we in Nederland ook al nooit kwamen terwijl het toen wel in de buurt was, dus missen zullen we het echt niet.

Desalniettemin wilden we ook voor de kindjes maar eens vieren dat Jitse uit het ziekenhuis was, dus wij naar Stony Oaks. Het staat geafficheerd als een dierenpark, maar het is gewoon een kinderboerderij, gelegen in de rimboe een half uur aan de andere kant van de stad.
Er was natuurlijk verder niemand, en het was allemaal lekker leuk amateristisch. Dat heeft zo z'n voordelen: officieel ging het om vier uur dicht, maar we mochten ook wel tot 5 uur blijven.

De kinderen vonden het natuurlijk prachtig. Knuffelvarkens en possems die met een slaperige kop je aanstaren, en vervolgens uit je hand eten. Wat wil je nou nog meer als kind.
En Ingeborg kon haar hart ook ophalen met de mooie standbeelden. Ibrich trouwens ook.



Jitse met z'n knuffelvarken


Ibrich haalt de stier wel even op


de lama is erg nieuwsgierig


Groot succes was de possems voeren. Hier in Nieuw Zeeland worden ze zwaar vervolgd omdat ze de oorspronkelijke bossen volkomen kaal zouden vreten. Maar als knuffelbeest zien ze er wel heel schattig uit.





de meeste possems zijn een stuk donkerder, zoals deze


Ze leren er ook nog wat van... Op verschillende plekken op de kinderboerderij stonden bordjes met "Keep out", om te voorkomen dat iedereen dwars door verblijven van dieren die daar zenuwachtig van worden zou gaan banjeren. Dat bracht Ibrich op een goed idee... Een dag later hing dit op haar kamerdeur...

We staan in de New York Times

Ik kreeg net een berichtje dat we in de New York Times staan. "We", dat zijn dus ik en mijn collega's, van mijn werk voor STRO / Cyclos.
En "er in staan" dat is welliefst één hele zin, tussen haakjes nog wel (bijna onderaan pagina 1). Maar wel mooi met link. Dus: de weg naar eeuwige roem staat nu open.

Maar ik verwacht dat we met de verdiepende crisis nog wel meer van zulk soort aandacht zullen krijgen. Mag ook wel, want we zijn toch een armlastig, marginaal clubje dat fier overeind staat als "linkse hobby" in een baaierd van domrechts gebral en gezwelg in neoliberale graaizucht.

Misschien wordt er nu eens iets meer naar ons geluisterd. Als ze dat eerder gedaan hadden had dat miljarden kunnen schelen.