Australia

Eindelijk, aangekomen in Cairns, Australie. Wat een verschil met Nieuw Zeeland. Nieuw Zeeland is knus, kneuterig en kleinschalig. Dit is de grote (boze?) wereld, vol met casino's, massatourisme, enge beesten en veel stoplichten. En ineens komen we ook weer overal nederlanders tegen, hetgeen ons ook al een pot speculoos en een doos hagelslag heeft opgeleverd.
En dan de temperatuur: continu net boven de dertig graden, loom-makend warm na Nieuw Zeeland waar het eigenlijk nooit boven de 24 graden kwam.

We zitten nu vijf dagen in de jeugdherberg in het centrum van Cairns. Dat is een grote stad aan de tropische Noord-oostkust. Als je nog verder omhoog gaat naar het noorden kom je in de punt van Cape York terecht, waar je alleen ploegend met vierwielaandrijving over blubberwegen door de oerwouden kunt want asfalt kennen ze daar niet, en waar je om de drie minuten een bloedzuiger uit je nek plukt, als je niet al door een krokodil opgevreten was.

Het seizoen waarin we hier zitten noemen ze niet gewoon “zomer”, maar “cycloon-seizoen”; maar gelukkig valt het met de moessons en stortregens tot nu heel erg mee. We zijn volop bezig met het huren of kopen van een auto. Het huren heeft als bezwaar dat je de onverharde wegen van de rimboe niet op mag, en het kopen heeft als bezwaar dat Australie een onwaarschijnlijk moeilijk bureaucratisch gedoe kent wat betreft de registratie van auto's in verschillende deelstaten. Maar we hopen morgen spijkers met koppen te kunnen slaan.

Een andere aanschaf bestaat uit de natuurboekjes die we in een boekwinkel bemachtigd hebben. Daaruit blijkt dat Australie echt heel andere koek is dan Nieuw Zeeland. Het goede nieuws is: een enorme verscheidenheid aan prachtige vogeltjes die er te zien is. Maar ook: een extreem groot gehalte aan griezels, engerlingen en rotbeesten. Zo schijnt tweederde van alle giftige slangen van de wereld hier te zitten. Het boekje is zeer duidelijk: van de veertig slangen die er in staat, staat slechts bij een enkeling NIET de waarschuwing: pas op, levensgevaarlijk giftig.
En dan hebben we het nog niet gehad over de dodelijk giftige spinnen, de enge tropische malaria-achtige parasieten, de teken, de bloedzuigers die uit de bomen kunnen vallen, en om niet te vergeten de grootste en gevaarlijkste krokodillen van de wereld: de zeekrokodillen die hier al net buiten de stad zitten: tot 6 meter grote monsters die berucht zijn vanwege het feit dat ze zeer agressief zijn, en een hapje mens niet versmaden.
Dat is allemaal nogal wat, na Nieuw Zeeland, waar het meest gruwelijke beest dat er huist de sandfly is – een weliswaar uiterst irritant maar verre van dodelijk steekvliegje van anderhalve millimeter groot.


Ondertussen moet je je ook een beetje vermaken natuurlijk, dus hebben we een kapitaal uitgegevent om ons als massatoerist in te laten schepen naar een platform op het great barrier reef. En, het moet gezegd, behalve de prijs viel het ons reuze mee.
We wilden een keer het rif doen, en ik had vooraf nogal wat negatieve beoordelingen op internet gevonden over deze aanbieder. De trip hield in dat je met een catamaran naar een platform op het rif gebracht wordt, en daar kun je kiezen uit snorkeltrips al dan niet onder begeleiding, uit duiken, of met een semi-onderzeeer (een boot met ingezonken glazen bodem) rond kan varen om alles te bewonderen. Ik had voor het laatst tien jaar geleden gedoken op curacao, maar ja, je hebt een duikbrevet of niet, dus dat moest dan maar weer eens wezen. En Ingeborg en de kinderen konden dan snorkelen.


Jitse aan het snorkelen.


Maar dat laatste is natuurlijk lastig voor ukkies zoals de onze. Dus hadden we de middag tevoren snel even een echte duikbril met snorkel voor ze gekocht, en hup, oefenen in het zwembad van de jeugdherberg. En hoewel het het eerste uur vooral veel gepiep, gesputter en geproest was van Jitse, moet gezegd worden dat hij goed volhield, en heel erg z'n best deed. En ineens had hij het door, en nu is hij nog steeds niet uit het zwembad weg te slaan met z'n duikbril en snorkel. Hij doet het geweldig, met zelfs volleerde hoekduiken er bij.
Ibrich is nog zo jong dat ze liever haar zwembrilletje heeft dan de snorkel, want dat is toch wat lastig. Maar verder doet ze het ook geweldig in het zwembad, terwijl ze maar een week of acht zwemles heeft gehad in Oakura en New Plymouth. Ze zwemt al helemaal zonder bandjes.

De rif-trip was ook een succes. Het personeel was zeer behulpzaam en aardig, en de kindjes hebben heel aardig gesnorkeld. Super-attractie was Wally, de enorme wrasse die daar rondhangt, en die er kennelijk groot genoegen in schept om door iedereen geknuffeld en geaaid te worden, want het beest komt steeds terug en zit met iedereen te flikvlooien en te kleffen. Dit natuurlijk ook tot groot genoegen van het publiek, waaronder onze kinderen.

Zelf heb ik nog twee duiken gemaakt met gehuurde onderwatercamera. Daarmee zijn ook bijgeleverde foto's gemaakt.