Hotel CaliRotota

Rotota Rain Residence...

Het vorige stukje was geschreven vanaf Rotota; dit stukje ook. We hebben nu twee pogingen gedaan om hier weg te komen; morgen wordt de derde poging. Dat zit zo.

Eerste vertrek: het was een dag lang min of meer droog, afgezien van de regen die de hele nacht en in de vroege ochtend viel. We besloten dus dat het maar eens tijd werd om de bewoonde wereld op te zoeken, want nadeel van Rotota is dus dat het echt helemaal rimboe is: geen mobiele-telefoonnetwerk, geen electriciteit, geen internet, niets. Ook geen weerbericht dus, en dat is toch wel essentieel voor een planning. Een dag later, de vertrekdag dus, leek goed te beginnen, maar net als je de tent afgebroken hebt en alle troep verspreid over het gras ligt, begint het dus weer eens te plenzen. Veel spullen snel onder de luifel van een leegstaande caravan gesleept, en zo een algemeen sopcircus weten te voorkomen.
Toen deed zich het volgende probleem voor: het typen van vorig stukje (met minilaptop op de autoaccu) had net iets te veel van de accu gevergd. Gelukkig was dat snel opgelost omdat het halve campingveld zich er mee bemoeide, en er al snel een powershot van een startapparaat te voorschijn kwam. Maar toen merkte iemand op dat die achterband wel erg zacht was.
Gelukkig had er ook nog iemand een electrisch pompje op batterijen bij zich, dus dat was ook weer snel verholpen. Dus uiteindelijk konden we toch weg, die dag.




Helaas was dat niet voor lang: alle bandenlichters in de stad bleken op die dag gesloten, nog nakaterend van Nieuwjaar (het was drie januari). Dus de band kon niet geplakt, dus wij weer terug naar Rotota met een langzaam leeglopende band.
De volgende dag zou de kater van de bandenlichters over zijn, dus toen opnieuw naar Taupo. En inderdaad, binnen 15 minuten was die lekke band gerepareerd. Toen hadden we ook tijd om wat te internetten en het weerbericht te bekijken.
Dat laatste was toch wel even flink slikken. Die dag nog regen; de volgende dag zonnig met bewoking in de ochtend, en de dag daarop ook nog zonnig maar meer bewolking. En dan: opnieuw armageddon: eerste een depressie vanuit de tropen, die na een week waarschijnlijk weggedruk zou worden door een depressie die vanuit het westen over de Tasmanzee aan komt zetten, die waarschijnlijk weggedruk wordt door een nieuwe ex-tropenstorm vanuit het Noorden. Dus maak je borst maar weer nat; tot minstens 20 januari wordt er hier regen, regen en nog eens regen verwacht. Met, we moeten optimistisch blijven, dus twee aardige dagen er tussenin, ter afsluiting van de regen regen en nog eens regen die we al gehad hebben.

Kortom: we hebben dus nogal de buik vol van Nieuw Zeeland. Stiekem zaten we wat te gniffelen dat we de slechtste zomer in 100 jaar in Nederland gemist hebben, maar dat straffen de weergoden hier keihard af door ons nu de natste zomer in tig jaar van het Noordeiland te geven. Ons ticket naar Australie is op 12 januari, maar als we nu zouden kunnen vertrekken zouden we dat meteen doen.

Wat ook weer een probleem wordt, want: dan gaan we naar Cairns. Stom stom stom, niet goed voorbereid, want in deze tijd van het jaar vliegt de ene moesson na de andere daar binnen. Of zoals iemand in de Rotota-hotpool het omschreef: mooi, maar het is net of iemand daar de kraan wagenwijd opengezet heeft en die drie maanden lang open laat staan. Het boze noodlot zal ons dus hoogstwaarschijnlijk blijven achtervolgen met regen regen en nog eens regen.

Maar dus twee aardige dagen tussenin; op de eerste daarvan ben ik de tongariro/ngauruhoe rond gelopen. De tongariro-crossing had ik al eerder gedaan met Paula, en dat was zo'n eitje dat ik nu eigenlijk Ngauruhoe op wilde. Maar ja, vermoedelijk in de wolken, en twee uur lang puin uit je sandalen schudden, want bergschoenen doen we natuurlijk niet aan (te benauwd aan de voeten). En ik wist ook niet zeker of ik wel echt zin had in drie stappen om hoog, twee stappen naar beneden glijden door het losliggende puin op een ashelling van 100% stijgingsniveau.

De dames van het visitorcenter zeiden dat de hele Nothern cirquit echt te ver was voor een dag; daar stond normaal twee tot drie dagen voor. En als ik dan echt zo'n eind wilde moest ik maar aan de andere kant weer naar de weg; als ik de uren optelde en daar comfortable mee was; maar ze benadrukten dat het ambitieus was.
Ha, ik ben dan wel langzamerhand een ouwe lul die naar de 50 loopt, maar ik heb lekker toch mooi die hele northern cirquit wel in een dag gedaan. Vijftien uur staat er voor exclusief rustpauzes (die hou ik niet, doe ik niet aan), maar ik deed het in negen en een half. Zesendertig kilometer, schat ik, en op het eerste drukke stuk vloog ik iedereen voorbij zodat ik uiteindelijk helemaal voor op alle meutes lag, en het lekker rustig had. Als ik de originele crossing van destijds in dit tempo had gedaan was ik om 12 uur alweer aan het eindpunt geweest. Nu dus een stuk van twee keer zo lang, en om half vijf was ik weer terug.

Beneden bleek ingeborg ineens smoorverkouden, na een dag op mij wachten en kinderen vermaken. Bovendien hadden we bij het eerste vertrek van rotota de tentstokken onder die luifel laten staan uitdruppen van de regen, dus moesten we weer terug om die op te pikken. En meteen maar twee nachten gebleven; er zijn beroerdere plekken om de laatste beetjes redelijk weer van Nieuw Zeeland mee te pikken voordat het morgen dus opnieuw loos gaat met plensregen.

Morgen vertrekken we dus maar van ellende naar Auckland – slalommend om ondergelopen wegdelen en her en der een overstroming vermijdend, om daar onze laatste dagen Nieuw Zeeland in de regen uit te zitten. We wilden nog naar northland, maar dat wordt niks met zulk weer steeds. En dan naar de moessons en hoosbuien van Cairns, Australie.