Onder de radar

Van hier.. 

Nu plotseling weer hier: 

 We zijn alweer bijna een week terug in Nederland en de grootste schok is er alweer vanaf. Het onwerkelijke gevoel dat de realiteit van alle dag van daar plotsklaps is veranderd in die van hier. 

Een realiteit die je op je ruggenmerg kent maar toch met andere ogen waarneemt. Allerlei dingen die je normaliter niet zo registreerde, brengen een “o ja” ervaring. 

Dan zie je bijvoorbeeld iemand lopen die je niet “kent” maar wel veel vaker in het straatbeeld voorbij hebt zien komen. Ook het personeel in bijv de apotheek of de supermarkt. . Zij hebben waarschijnlijk niet door dat je drie maanden uit hun werkelijkheid verdwenen bent geweest. Jij bent voor hen iemand van een van de honderden gezichten uit diezelfde routine van dag tot dag en het valt niet op als je er ineens niet meer bent. Bij de natuurvoedingswinkel, waar we ongeveer 1 keer per week heen bellen om brood te reserveren en het later ophalen was het wel opgevallen.Het contact is  daar natuurlijk persoonlijker, en mijn zon gekoesterde huidskleur viel ze ook op. 

In de ochtenden is het ook wennen. Meestal wordt ik rond drie uur in de ochtend wakker (nu ook) en ben dan niet echt slaperig meer. Toch lukt het me om nog even weer verder te slapen tot een uur of zes, zeven. En dan begint het lange wachten tot het licht. In het pikkedonker is het niet aanlokkelijk (om al uit bed te gaan en allerlei dingen te gaan doen. 

Mijn biologische klok is dus al wel opgeschoven want in Melbourne is het dan 1 uur smiddags. ( tien uur vooruit)

Savonds is het al vroeg donker waardoor je om zes uur savonds steeds het gevoel hebt dat het al veel later is. Tegelijk gekoppeld aan moeheid. De eerste dagen lagen we dus om half tien savonds alweer in ons bed. Inmiddels is dat opgeschoven naar elf uur. 

Het contrast qua omgeving is ook groot. Van de wijdse overweldigende natuur, bergen, watervallen, rivieren en    stranden waar we in onze laatste week vertoefden naar de volgebouwde smalle straten hier. Van de zomer naar de vroege lente die ondanks het grijze weer hier duidelijk in de lucht hangt. 

Ook de overgang het vrij lege apartement in Melbourne naar ons volgepakte huis met tuin hier… 

Langzaam maar zeker vinden de spullen die op zolder opgestapeld waren hun weg terug in de kasten en laden beneden. 

De enorme hoeveelheid vliegt mij (en de anderen ook) aan.  Ik hoop dat het me dit keer lukt om afstand te doen van een significante hoeveelheid overbodige spullen. 

Wat daarbij helpt is dat ik nog twee weken heb waarin mijn werk nog niet begonnen is, en we nog niet echt officieel thuiszijn. Onder de radar..

Bibberen in bed

Na een lange reis die oncomfortabel begon maar daarna meeviel zijn we weer thuis, en met ons drieen in het ouderlijke bed gekropen. Wel zo warm en gezellig en een stuk breder dan onze slaapplek in het busje. 

Zoals gewoonlijk bij terugkeer in Nederland uit een zonnig land plensde het aan een stuk door en was het behoorlijk koud. 

Gelukkig werden we van Schiphol opgehaald door de schipholtaxi. De chauffeur was een heel aardige en capabele tachtiger die na zijn pensioenering dit werk was gaan doen voor twee dagen in de week. Maar we hadden niet veel te koop voor een gesprek. 

Redelijk goed geslapen en nu is het hier 8.52 uur in de ochten. Een onwerkelijk gevoel om hier weer te zijn, getransplanteerd uit de zonneschijn, het strand en de wijdse groene landschappen van New South Wales. 

Hier waren we, nog maar eergisteren…

Halsoverkop naar huis

 Met de verzekeringsmaatschappij afgesproken dat we zondag 26 januari naar huis zouden vliegen. Liefst in de middag of in de avond zodat we niet voor dag en dauw al op het vliegveld zouden hoeven zijn.

Gistermiddag om 16.00 hadden we nog steeds niets gehoord. Dus gebeld met skype via de laptop van Rinke. De dame aan de telefoon wist het niet en ging het uitzoeken. Een uur later was er ineens een mail. Of dezelfde avond al vliegen om 21.30 uur (onhaalbaar) of zondag de 26-e om 6 am. De reis zal 24 uur duren incl 2 uur overstaptijd in Dubai. Om 20.00 nederlandse tijd komen we aan op schiphol en dan met de schipholtaxi naar huis. 

Dat betekende dus dat we al om drie uur op het vliegveld zouden moeten inchecken. Dus effectief had het geen zin meer om daarvoor dan in een hotel in te checken.  Afgezien dat de verzekering ook moeilijk doet met de hotelkosten vergoeden (!)( voor ons onbegrijpelijk waarom niet). Daar gaan we het na onze terugkeer over hebben. Maar nu staat ons hoofd daar niet naar. 

Zodra we het hoorden hebben we als de wiedeweerga tassen ingepakt, de bus schoongemaakt en het eten dat nog over was weggegeven aan een paar vriendelijke locals die bij het uitzichtpunt waar we dat deden de zonsondergang aan het bewonderen waren. 

Vervolgens hebben Ibrich en ik nog even met wat dames die met telescopen bezig waren op het gras gezeten om de sterren te bewonderen, terwijl Rinke in de bus nog even een tukje deed. Het was goed om even te ontstressen na de  hectiek van het inpakken en schoonmaken. 

Bus  ingeleverd en met een taxi naar het vliegveld waar we dan nu zitten te wachten.  De terminal bleek dicht en gaat pas over nu nog ongeveer 2 uur open. Blijkbaar is sydney airport vrij klein: gelukkig is het niet koud maar Rinke voelt zich niet goed. Heeft pijn,  plast best wel wat bloed en de catheter irriteert behoorlijk. 

En nog iets. We hadden van het ziekenhuis een zg legbag gekregen zodat hij in het vliegtuig met dat ding om zn been kan zitten, maar het slangetje was zo kort dat het om zn bovenbeen moest en als hij dan een beetje ligt of zn benen optrekt komt de zak al snel te hoog te liggen (!)

Met wat gefrummel en een speelgoedzakmesje van Jitse en Ene dat we gelukkig nog ergens vonden hebben we nu van een normale zak een slangetje afgesneden en daarmee de slang verlengd. 

Hopelijk gaat het goed en krijgen we geen lekkage want dat hebben we ook al twee keer gehad. 

De truc van mijn vader om het tapijt schoon te maken door er  schoon water op te gooien en het vocht er dan met een lepel weer uit te schrapen, met nog een keer water met zeep erachteraan en daarna met de fohn kwam weer eens goed van pas. 

Fleur my hero

 Tussen alle kommer en kwel door schrijf ik nog snel even een stukje over mijn heldin Fleur Armstrong. 

Toen alles nog goed was en ik elke dag naar de st Kilda Seabaths toog voor mijn dagelijkse oefeningen raakte ik in gesprek met iemand in het bad die een van de docenten bleek te zijn. Fleur is een opvallende, hartelijke en spontane verschijning. One of a kind. Een paradijsvogel.  Ze vertelde dat ze 56 was en al veertig jaar allerlei fitness lessen gaf. Ze praatte ook honderduit over haar favoriete sport (iceskating) en hoe ze daar een tijd tussenuit geweest was en onlangs weer begonnen en dat daar een leuke jongeman was die met haar flirte wat ze heel leuk vond. Ze vroeg me een filmpje te maken hoe ze radslagen maakte op het strand om aan hem te sturen. 

Op zondag om 7.45 am en op maandag al om 7 am gaf ze aqua fitness, daarnaast ook nog reformer Pilates (pilates op een soort verschuifbare plaat met veren en elastieken) en yoga. En die lessen worden druk bezocht. . Want het is ook een belevenis om haar aan het werk te zien. 30-45 min lang, afhankelijk van de les staat ze met een grote grijns op en neer te springen om de oefeningen voor te doen. Melodramatisch acterend bij de muziek. Een bonk positieve energie. En dat heeft zn weerslag op de deelnemers. 

Een heel verschil met het serieuze gebeweeg van haar colegas. 

Helaas werd ik toen een flink aantal weken ziej ziek dus heb niet veel lessen bij Fleur kunnen meedoen, maar ze is een fenomeen en als  je toevallig in de gelegenheid bent go check it out!

Terug

 De reis|annuleringsverzekering is inmiddels accoord met repatriering, en we kunnen dus op kosten van de verzekering terug naar Nederland. 

Nu nog de vraag wanneer dat precies gebeuren gaat. Ik moet eerst nog wat bijkomen en de blaasregio moet nog voldoende tot rust gekomen zijn. 

Later meer. 

De oude man spreekt

Niet lange wandelingen. Geen seks. Geen fietsen. Niet meer klimmen of boulderen met Ibi. Geen wildwaterkanotochten. Niet meer zwemmen, noch in normaal, noch in ijskoud water.

Allemaal dingen die ik de komende weken niet meer kan doen. En die ik wel deed, tot voor kort. 

Niet meer hardlopen. Niet meer tennissen. Niet meer de homofiele darkroom in. Niet meer kitesurfen. Niet meer vechten in de kroeg, na teveel gezopen te hebben. 

Ook allemaal dingen die ik de komende weken niet meer kan doen, maar die ik toch al nooit deed of van plan was. Maar het feit dat het niet meer kan is toch wel vervelend. 

Nou ja. Ingeborg zei dat ik 150 jaar geleden hier zeer waarschijnlijk aan dood gegaan was. Dus ik denk dat ik de rest van mijn dagen als pure winst moet gaan zien, dagen die ik er bij krijg terwijl ik eigenlijk al dood had moeten zijn. Elke dag een cadeautje - daarom heet het 'present', zei Ibrich. 

En naar het schijnt hebben heel veel oude mannen last van dit probleem. En naar het schijnt is het redelijk tot goed behandelbaar, en kan ik flink wat van die dingen vermoedelijk wel weer eens gaan doen, al is dat dan niet helemaal zeker, en is er voorlopig geen sprake van. 

Nu schuifel ik naakt door het gehuurde appartement, want kleren aan rondom die katheter is vervelend en moet erg wennen. Er komt een slang uit mijn geslacht met een kraantje eraan. Ik zal jullie de foto's hiervan besparen. 's Nachts zit er een zak aan, overdag niet. De verwachting is dat ik enkele weken tot verscheidene maanden met dat ding moet rondlopen. 

Of we eerder terugkomen is nog hoogst onzeker. De verzekering vindt dit geen medische noodzaak, maar de zaak is nog in behandeling, en we gaan nog in discussie of beroep. 

Tot zover.  De oude man is moe. 

Ellendige update

De 15e januari zijn we uit ons huis in St Kilda vertrokken. Het idee is om in twee weken naar Sydney te rijden, her en der te stoppen onderweg, en dan een vlucht te nemen naar overstapplek Kuala Lumpur in Malaysia. Een overstap van twee weken wel te verstaan. We hebben ons kampeerbusje verkocht. En omdat je dat niet op de allerlaatste dag voor vertrek wilt doen, hebben we nu een kampeerbus gehuurd voor die laatste twee weken. 

De eerste stop was Albury, op de grens van Victoria en New South Wales. Victoria, waar Melbourne en st Kilda in liggen, vind ik qua natuur niet zo veel voorstellen, helaas, dus de eerste stop is meteen op de grens. Die grens wordt gevormd door de langste rivier van Australia, de Murray river. Dus had ik bedacht om kano's te huren. De langst mogelijke trip was officieel 5 uur, maar daar hebben we eergister lekker de hele dag over gedaan. Het is een prachtige, redelijk snel maar gestaag stromende rivier, met vooral rimboe rond de oevers. Iets breder dan de Eems, heel natuurlijk. Het was een prachtige dag. We stonden twee nachten aan een "camping" aan deze rivier, dat wil zeggen: er stonden meer kampeerders, maar er waren NUL voorzieningen. Wel heel mooi. 

Goed, dat was dan eergister. Daarna doorgereden naar Yarrangobilly, met een thermale poel en hele mooie grotte, gelegen in de Australian Alps. Erg hoog, erg koud, stonden we aan net zo'n soort camping aan een bergmeer. En toen begon de ellende. Ik had al een half jaar of langer steeds meer moeite met piesen vanwege een vergrote prostaat. Ik word volgende week zestig, maar voor het zover is slaan de ouwemannekwalen ongenadig toe, want die nacht was het niets meer dan wat gedruppel. Gevolg: blaas die niet leeg wil, continu het gevoel dat je heel nodig moet, maar als je het dan probeert dan komt er anderhalve miezerdrup onder veel pijn. Ik was dus niet incontinent, maar het tegendeel: continent. Ik had sinds oktober pillen hiervoor - voor het eerst van mijn leven aan de pillen, de ouderdom slaat echt toe. Maar die hielpen dus ook niet meer. 

 Waarom het in een klap zo erg toesloeg weet ik niet, maar de volgende ochtend om 5 uur lag ik nog steeds te jammeren achterin het busbed, terwijl Ingeborg ons naar de dichtsbijzijnde wat grotere plaats reed, Cooma. Daar in het locale ziekenhuis een katheter door de buikwand gekregen - en doorgestuurd naar de experts van het ziekenhuis van Canberra. Daar kwamen we 3 uur later aan met een blaas die opnieuw op knappen stond. Ik heb nog nooit zo'n ellendige nacht en dag meegemaakt. Ze moesten het zes keer proberen om dat ding door die plasbuis te wrikken, en uiteindelijk onder verdoving met een operatie is dat ding geplaatst. Ik las net even op internet een pagina van een of ander Nederlands ziekenhuis: doet het inbrengen van een katheter pijn? Nee, was het antwoord op die pagina. Dat is dus een gore LEUGEN. Het was een hel. 

 Nu lig ik dus in het ziekenhuis voor een dag en een nacht met een slang aan m'n piemel die er enkele weken in moet blijven, en hebben we besloten van de ellende eerder terug te keren naar Nederland. 

De jonge jaren zijn voorbij. Vanaf nu ben ik helaas een oude man.

Later meer.

De balans

 Ik vertelde eerder over de st Kilda seabaths en hoe ik daar (bijna) elke dag heenwandel en oefeningen doe in het zoute water. 

Hoe is dat verder gegaan, en wat is het resultaat? 

Om te beginnen gaat het opstaan (uit een stoel of van het bed)  makkelijker. Ook bij het lopen voel ik meer kracht in mijn benen. 

Mijn knie doet minder zeer, en kan beter buigen. Mijn onderrug ook (al blijft iets oprapen van de grond, met name in de ochtend moeilijk, maar het gaat zeker beter. Ook minder vervelend onrustig gevoel in mn benen snachts. 

Traplopen gaat makkelijker. Ik hoef me niet meer aan mn armen aan de leuning omhoog te trekken. Maar met mn linkerbeen eerst blijft het lastig. Mijn knieschijf voelt soms alsof ie verschuift als ik met dat been omhoogstap, en dat is een heel naar gevoel. 

Het lopen gaat iets makkelijker. De 1 km naar het zwembad gaat, en ik hoef meestal tussendoor niet meer even uit tw rusten maar het lopen blijft ongelijk, en als ik te ver loop dan loop ik echt mank. 

Het is heel jammer dat ik ziek geworden was. Dat heeft een flinke bres geslagen. Twee weken op bed te moe om te bewegen, en vier weken totaal hoesten en kortademig. En het is helaas nog niet helemaal over. Gisteren nog heel veel hoestbuien en taai slijm. 

Vlak voordat ik ziek werd was ik echt goed bezig, naast de oefeningen in het zwembad was ik ook gestart met meedoen met de pilates reformer en aquafit klassen die worden gegeven. En was mijn plan elke dag te zwemmen naar de boei in zee (ik denk 500 meter heen en terug?) 

Maar de energie daarvoor is nadat ik ziek werd nog niet teruggekomen. 

Vreemd genoeg ben ik ook niet veel gewicht kwijtgeraakt. Misschien 2 of 3 kg maar. Terwijl ik echt op mn eten let. Misschien omdat ik na de oefeningen te moe ben om nog veel te bewegen de rest van de dag. gewicht verliezen is iets dat echt zou helpen. Maar ik kan me er op dit moment niet toe zetten om een streng dieet te gaan volgen. 

Wordt vervolgd. 

Nacht aan de Ocean road

Na dat we gisteravond oud en nieuw doorbrachten in st Kilda, op verzoek van Ibi die nog even de stad in wilde (en pas om vier uur vanmorgen thuiskwam zijn we vandaag ook op een tripje. Een met overnachting. 

We vertrokken vanmorgen wat later dan de bedoeling met een slapende dochter in het bed achterin. Een van ons drieen in het bed  is ook de enige manier waarop we kunnen rijden omdat er maar twee stoelen zijn in de kabine. 

We gingen op weg naar de great ocean road, een 243 km lange weg. Na de eerste wereld oorlog aangelegd door de bergen langs de kunst met spectaculaire vistas  van prachtige stranden en rotsformaties. Het was een werkproject voor soldaten die terugkeerden uit WO 2 en werd ook gezien als een memorial voor hun gesneuvelde collegas. Ook zag men wel in dat het project naast handig voor het locale vervoer een geweldige toeristenattractie zou kunnen zijn. 

De hele weg werd met de hand uitgehouwen (en vast ook dynamiet) en de debris werden met paard en wagen afgevoerd. Meer dan 3000 soldaten werkten 13 jaar lang aam de weg, een aantal van hen kwamen om tijdens het werk hangend aan de steile steile kliffen waar ze hun eigen voetsteunen moesten uithouwen ging er nog wel eens wat mis. De soldaten werkten 8 uur per dag, 6,5 dagen per week. Voordat de weg af was ging al het vervoer per schip, en af en toe kwam het voor dat zo’n schip op de rotsen kapot sloeg. Legendarisch is de schipbreuk van  de Casino in 1924. 5 honderd vaten bier en 120 kistjes mes sterke drank werden uit de golven gered door de werkers resulteren in een niet geplande werkonderbreking die twee weken duurde.

Nu staan we ergens op een schitterend plekje ergens in het wild op een zijweggetje van een zijweg van de great Ocean road voorbij Apollo beach. Ons plekje is vanaf de weg nauwelijks zichtbaar is. Ook is er nagenoeg geen verkeer op deze weg.. we zitten hier al een paar uur en hebben nog niets gehoord. 

Ibi oefent op haar Erhu en het is stildonker om ons heen. Af en toe horen we een Kookaburra schaterend lachen. 

Ben benieuwd wat voor dieren vannacht rondom ons campertje komen rondscharrelen..

Warm is het niet dus ik heb alles aan incl sjaal. Helpt ook tegen de muggen :-)

Dagtrip naar Werribee Gorge

 Onze dagen zijn geteld hier. Ons campertje staat in de verkoop, en zolang het nog kan gaan we er nog mee op kleine tripjes in de omgeving. Gisteren gingen we naar Werribee gorge, ongeveer een uur rijden van Melbourne. Het laatste deel over een behoorlijk steil en kuilig pad. Gelukkig ben ik weer grotendeels opgeknapt maar het heeft best lang geduurd helaas. 

Het begon al goed met een koala die in een eucalyptus bij de parkeerplaats zat. Een pluizig beest met een wat scruffy vacht die zich heel langzaam uit de boom naar beneden bewoog, wat over de grond scharrelde en vervolgens met een flinke krachtsinspanning tegen een andere boomstam omhoog sprong en daar verder omhoog begon te klimmen met zijn stevige nagels in de afbladderende bast van de boom.

Door de kloof was een mooi pad langs de rivier die we volgden. Af en toe kwamen we langs mooie zwempoelen. Naar verluid zouden er in de Werribee ook Platypus (vogelbekdier) zijn, maar dat zijn dieren die meer actief zijn in de nacht en vroege ochtend. Langs het pad zagen we ook de eerste brandnetels die ik hier aan de andere kant van de wereld gezien heb. Ik vraag me af of ze hier inheems zijn of door de europese settlers geintroduceerd. Ze zagen er wat anders uit dan thuis maar brandden wel ontdekte ik toen ik per ongelijk mijn camera tussen ze in liet vallen. 

Het pad slingerde een beetje en op een gegeven moment moesten we om een steile rotspartij heen waaraan heel plezierig een staalkabel in een tuinslang omheen was gespannen waaraan we ons vast konden houden. Een eindje verder stapte Rinke bijna op een grote slang (meer dan een meter). Deze ging er snel vandoor. Ik denk dat het een copperhead slang was, die zijn vrij schuw en bijten gelukkig bijna nooit. Maar er zijn hier ook wel giftigere slangen die wat sneller in de aanval gaan. Gelukkig deze dus niet want Rinke stapte net naast 'm omdat ie m niet had gezien (teveel met z'n hoofd bij de vogeltjes..) Er was er een die heel mooi zong, bijna als een nachtegaal. Volgens Rinke was het een australische rietzanger. Verderop  hoorden we ook nog een gewone merel die hier zeer succesvol zijn geintroduceerd. Ook zagen we veel vrolijk kwetterende superb fairy wrens (vrije vertaling superiere feeën-winterkoninkjes) . Met hun blauwe pimpelmeesachtige petjes (onder protest Rinke) en lange opwippende staarten. 

Ik ben vervolgens bij een strandje gaan zitten om op de tassen te passen terwijl Rinke en Ibi nog een uurtje verder gingen verkennen.  Heerlijk gezwommen en geluierd en vervolgens weer huiswaarts waar we tegen twaalven vanaf het dakterras van onze bovenburen naar de centrale vuurwerkshow van Melbourne hebben gekeken. Het vuurwerk wordt centraal gecoordineerd, afgestoken van de toppen van allerlei flatgebouwen. En nog lasers ertussen door. Ook vanaf een terrein ernaast leek mij zo. Maar het was heerlijk rustig. Ook kon je de vieze rookontwikkeling goed zien zonder er zelf last van te hebben. Er waren wel veel vliegtuigjes in de lucht. Veel mensen die het leuk vonden boven de happening rond te cirkelen. Daarna hebben we geslapen als rozen. Wat een heerlijk rustige nieuwjaarsnacht!

Inmiddels is het ook in Nederland 2025. Gelukkig nieuwjaar allemaal!