Onze dagen zijn geteld hier. Ons campertje staat in de verkoop, en zolang het nog kan gaan we er nog mee op kleine tripjes in de omgeving. Gisteren gingen we naar Werribee gorge, ongeveer een uur rijden van Melbourne. Het laatste deel over een behoorlijk steil en kuilig pad. Gelukkig ben ik weer grotendeels opgeknapt maar het heeft best lang geduurd helaas.
Het begon al goed met een koala die in een eucalyptus bij de parkeerplaats zat. Een pluizig beest met een wat scruffy vacht die zich heel langzaam uit de boom naar beneden bewoog, wat over de grond scharrelde en vervolgens met een flinke krachtsinspanning tegen een andere boomstam omhoog sprong en daar verder omhoog begon te klimmen met zijn stevige nagels in de afbladderende bast van de boom.
Door de kloof was een mooi pad langs de rivier die we volgden. Af en toe kwamen we langs mooie zwempoelen. Naar verluid zouden er in de Werribee ook Platypus (vogelbekdier) zijn, maar dat zijn dieren die meer actief zijn in de nacht en vroege ochtend. Langs het pad zagen we ook de eerste brandnetels die ik hier aan de andere kant van de wereld gezien heb. Ik vraag me af of ze hier inheems zijn of door de europese settlers geintroduceerd. Ze zagen er wat anders uit dan thuis maar brandden wel ontdekte ik toen ik per ongelijk mijn camera tussen ze in liet vallen.
Het pad slingerde een beetje en op een gegeven moment moesten we om een steile rotspartij heen waaraan heel plezierig een staalkabel in een tuinslang omheen was gespannen waaraan we ons vast konden houden. Een eindje verder stapte Rinke bijna op een grote slang (meer dan een meter). Deze ging er snel vandoor. Ik denk dat het een copperhead slang was, die zijn vrij schuw en bijten gelukkig bijna nooit. Maar er zijn hier ook wel giftigere slangen die wat sneller in de aanval gaan. Gelukkig deze dus niet want Rinke stapte net naast 'm omdat ie m niet had gezien (teveel met z'n hoofd bij de vogeltjes..) Er was er een die heel mooi zong, bijna als een nachtegaal. Volgens Rinke was het een australische rietzanger. Verderop hoorden we ook nog een gewone merel die hier zeer succesvol zijn geintroduceerd. Ook zagen we veel vrolijk kwetterende superb fairy wrens (vrije vertaling superiere feeën-winterkoninkjes) . Met hun blauwe pimpelmeesachtige petjes (onder protest Rinke) en lange opwippende staarten.
Ik ben vervolgens bij een strandje gaan zitten om op de tassen te passen terwijl Rinke en Ibi nog een uurtje verder gingen verkennen. Heerlijk gezwommen en geluierd en vervolgens weer huiswaarts waar we tegen twaalven vanaf het dakterras van onze bovenburen naar de centrale vuurwerkshow van Melbourne hebben gekeken. Het vuurwerk wordt centraal gecoordineerd, afgestoken van de toppen van allerlei flatgebouwen. En nog lasers ertussen door. Ook vanaf een terrein ernaast leek mij zo. Maar het was heerlijk rustig. Ook kon je de vieze rookontwikkeling goed zien zonder er zelf last van te hebben. Er waren wel veel vliegtuigjes in de lucht. Veel mensen die het leuk vonden boven de happening rond te cirkelen. Daarna hebben we geslapen als rozen. Wat een heerlijk rustige nieuwjaarsnacht!
Inmiddels is het ook in Nederland 2025. Gelukkig nieuwjaar allemaal!
