@#@!*^^%##

Zijn die buren achter eindelijk klaar met hun dak, en blijkt gelukkig dat de golfplaten die ze gebruiken niet van asbest zijn, gaan de buren rechts ook ineens beginnen met bouwactiviteiten.

Nou zijn dat nogal arme sloebers die niet heel opwekkend gehuisvest zijn. Veel kinderen, een klein donker huis met houten luiken in plaats van ramen en in dermate slechte staat dat het het niveau van "krot" nauwelijks ontstijgt.

Arm zijn is één ding, maar een bende maken is nog weer iets anders: het erf heeft veel weg van een modderpoel, compleet met een greppel voor de deur met uiterst ranzig water dat sterk aan riool doet denken, en waar allerlei afval in ligt waar de ratten soms tussen scharrelen. Erg "rolbevestigend", volgens sommige mensen hier die het niet zo ophebben met de armen.

Het schijnt dat de plaatselijke GGD al meermalen langs is geweest vanwege de gezondheidsrisico's van zulk water, in verband met Dengue - de mug komt vooral in zulk soort water voor - hoewel het volgens Ingeborg hier niet tropisch genoeg is voor Dengue, en het eigenlijk maar één keer ooit geconstateerd is.

Nou hebben we op zich geen last van die rommel, want het is een stuk lager dan ons huis, en een eindje naar achteren - en dat van die Dengue schijnt dus wel mee te vallen. Maar dat is niet het enige gezondheidsrisico. Als zulke arme mensen een schuurtje gaan bouwen, dan kiezen ze uiteraard het goedkoopste van het goedkoopste materiaal. Asbest dus. De plaatjes liggen al klaar in de tuin, en opnieuw opzoeken van de fabrikant op internet bevestigt de akelige voorgevoelens (zie onderste tabel van de link, waar staat: Composição Básica: Cimento e fibras de amianto).

Overigens staat het spul hier wel degelijk ter discussie. Echter, de industrie weet zich met succes op te werpen als wereldverbeteraar door aan te voeren dat al die arme sloebers in de problemen komen als asbest verboden wordt. Asbest is nou eenmaal de goedkoopste variant, en een verbod zou zulk soort golfplaat fors duurder maken, hetgeen vooral de armen zou treffen, stellen ze.

Balen is het wel. Nou ja. Gelukkig zijn het maar weinig plaatjes, is het een klein schuurtje, en is het nogal wat lager dan ons huis. Maar hopen dat monteren niet zo erg is als demonteren, de windrichting in de gaten houden, en ramen en deuren gesloten houden als ze er mee aan de slag gaan - wat toch al geen ramp is, want warm is het nog steeds niet. En mondkapjes op, is dat overdreven??

Corruptie ?

Collega Luis vertelde dat een flink aantal burgemeesters in de deelstaat in de problemen zijn. Ze zijn in staat van beschuldiging gesteld omdat ze bij openbare aanbestedingen voor banen en publieke werken vooral familieleden hebben zitten te bevoordelen. Het land schijnt een lange historie te hebben van corrupte bestuurders, maar aan de andere kant is het ook zo dat de federale politie de laatste tijd er wel heel erg bovenop zit, en de ene na de andere bestuurder voor het gerecht sleept.

Behalve corrupte politici, heb je ook heel wat politici die nogal erg van zichzelf gecharmeerd zijn. Zo is daar bij voorbeeld de gouverneur(s) van Sergipe, de deelstaat waar we naar verloop van tijd naar toe zouden (of dat nog gebeurt is onduidelijk). Volgens Luis is de hele bevolking daar nogal "ignorant"; ze hebben het hier doorgaans niet zo op met het frivole noordoosten van het land.
Het is João Alves junior die nu gouverneur is van Sergipe, maar z'n vader (die ook zo heet) schijnt ook al gouverneur geweest te zijn, en de grootvader ook al. En dat zullen we weten, want vrijwel elk openbaar werk van een beetje betekenis in Aracaju draagt hun naam. Een korte opsomming: Hospital João Alves Filho, Universiteit João Alves Filho e Maria do Carmo Alves, Voetbalstadion João Alves, een grote kunstgalerij geheten Ana Maria Alves, Centro de Criatividade João Alves Filho, Conjuntos Habitacionais João Alves Filho e Maria do Carmo Alves, Edifício João Alves Filho da Assembléia Legislativa de Sergipe, etc etc.

En natuurlijk de op een na langste brug van Brazilie, de Ponte Construtor João Alves.
Een nogal megalomaan bouwwerkje wat pas sinds vorig jaar af is, en wat de nodige stof heeft op doen waaien. Of hier ook corruptie in het spel is weet ik niet, maar volgens Luis gaat die dure brug "helemaal nergens naar toe" (is niet echt waar, alhoewel de overkant niet zo'n enorme brug rechtvaardigt), en heeft de familie Alves toevallig wel vlak voor dat de plannen bekend werden alle grond rondom de aanlandplek van de brug aan de andere oever opgekocht. Maar wat hier van waar is kan ik ook niet beoordelen.

100% sem amianto??

Een paar dagen geleden berichtte ik al over het nieuwe dak van de achterburen. Dat dak is inmiddels af, en ligt er mooi bij, zonder asbest.


Maar om het grotere plaatje even de schetsen, en de algehele context, hier ook even wat foto's van de daken van de andere buren...
















Asbest is gelukkig niet schadelijk zolang het op het dak blijft liggen en niemand er aan komt.

Nou maar hopen dat geen van de buren op het onzalige idee komt om het dak te gaan vervangen of repareren.

Pietje Ba zegt “oi”

Onze kleine Ibrich die we ook wel Pietje Ba noemen, omdat dat een van haar favoriete uitdrukkingen is, begint inmiddels aardig te brabbelen. Behalve de magische woorden Pietje Ba, (die ze soms een poos achterelkaar op een zangerige manier herhaald, een soort mantra?) schreef Rinke al over haar andere favorieten "nao"en mamai, met een vet braziliaans accent. Ook begroet ze allerlei mensen, bekend en onbekend tegenwoordig met een joviaal “oi”. De brazilianen vinden dat prachtig en noemen haar “que coisa mais fofa do mundo”, (het pluizigste/schattigste iets ter wereld) Maar hoe fofa ze ook is (in Harry Potter deel 3 dat ik net uit heb is Fofo trouwens het koosnaampje van een driekoppige woeste waakhond). Ibrich is een pittig meisje. Schommelen in de speeltuin vindt ze geweldig, als ze maar niet hoeft te zitten, dat is te saai. Wippen, idem ditto. In huis klimt ze de hele dag op de tafels, en op de bank, om zich er daarna weer af te laten glijden, en het op en af gaan van de trap behoort voor haar tot de mooiste momenten van de dag.

100% sem amianto

In veel opzichten is Brazilië totaal geen derde wereldland, althans niet dat stuk waar wij zitten (hoe het met de rest zit kan ik niet beoordelen).

Echter, wat bepaalde aspecten betreft is het toch wel een derdewereldland - bij voorbeeld als we het hebben over gezondheids- en veiligheidsvoorschriften.

Zo stikt het hier overal van het asbest. Je ziet het heel veel op daken, en overal waar puin ligt liggen daar meestal ook wel een paar brokken asbestplaat tussen.

In de EU is het gebruik van asbest ondertussen zwaar verboden vanwege alle gezondheidsrisico's die er aan asbest zitten. Wanneer asbest bewerkt wordt (gezaagd, geboord, etc) dan komen er veel vezeltjes vrij die diep je longen in kunnen dringen omdat ze zo klein zijn (enkele micrometers groot). Daar kan het je longen aardig dichtplakken, en uiteindelijk longkanker veroorzaken.

Hier mag dat echter allemaal gewoon gebruikt worden, en dat is vooral fijn als het huis pal naast je ineens een nieuw dak krijgt. Vanochtend lagen de uiterst verdacht ogende golfplaten al klaar.

Nou schijnt het allemaal nogal mee te vallen met asbest zolang je het niet zaagt, boort of breekt. Maar ja, die plaatjes voor op zo'n dak hebben een vaste lengte, en om het vast te zetten moet er vaak geboord worden; en precies passen doet het meestal ook niet, dus waarschijnlijk zullen er ook uitstekende stukken afgezaagd gaan worden.

Navraag bij Nederlandse internetsites leverde niet veel op. Dat verwijderen gevaarlijk is wisten we al, maar hoe gevaarlijk is monteren? Omdat het niet meer gebruikt mag, gaan alle sites uit de EU of Amerika over hoe gevaarlijk demontage is, maar montage wordt met geen woord over gerept.
Dan maar via internet een vraag stellen. Helaas, de milieutelefoon liet doodleuk weken dat "we maar bij de locale GGD moesten informeren". Leuk, heb je wat aan zo'n antwoord.

Met mondkapjes rondlopen dan, drie dagen lang? Aan de ene kant schijn je echt niet longkanker te ontwikkelen van eenmalige blootstelling. Aan de andere kant: die enge mannen in witte pakken in Nederland, zodra er ergens asbest is geconstateerd... is dat nou echt niet overdreven?? Komen we straks kortademig, reutelend en piepend terug met longen compleet met asbest geplaveid? Zullen die bloedjes van kinderen op hun dertigste sterven aan asbestose?

Vanochtend lagen de eerste plaatjes op het dak van de achterburen. Op nog geen anderhalve meter van ons doucheraam. Dit had evenwel als voordeel dat alle text duidelijk te lezen was: "Brasilit - Fibrotex". Het internet bood uitkomst. Van het bedrijf was er een pdf te downloaden over dit prachtige product. Op de eerste pagina stond het al, met grote letters: "100% sem amianto". Geen asbest dus.

Toch wel een geruststelling. Dus ook zulk soort dingen beginnen hier beslist door te dringen.

Gelukkig Nieuwjaar!!!!!

Gelukkig nieuwjaar iedereen die dit leest.

Omdat we hier op het zuidelijk halfrond zitten, was het gister de kortste dag. Het is hier dus midwinter, en na midwinter begint er een nieuwe zonnewende, en dus is het hier nu eigenlijk nieuwjaar.
Nou wordt dat niet alszodanig gevierd natuurlijk, maar dat iedereen het op het verkeerde moment viert heb ik niets mee te maken. In Nederland viert iedereen nieuwjaar ook tien dagen te laat, behalve ik :-)

Nou is er hier wel een soort van midwinterfeest. Hoe dat precies gaat weet ik niet, maar morgen is er in elk geval een soort feest op "De kleine zeemeermin", de "school" van Jitse en Ibrich. Er zijn dan allemaal hapjes en drankjes, en Ingeborg heeft slingers gemaakt.
Volgens collega Hugo is het hier traditie om met midwinter vrienden en bekenden uit te nodigen om samen pinhao te eten (de zaden van de Araucaria). Hij wil dat binnenkort gaan organiseren, en wij zijn dan ook welkom.

Het mag dan wel eigenlijk nieuwjaarsdag zijn vandaag; de temperaturen zijn weer lekker (rond de 25). En vanaf vandaag wordt het dus weer steeds later donker 's avonds. Dat is mooi, want ik heb geen licht op mijn fiets, en ik moet er soms echt op letten om niet te lang door te gaan op het werk. Tegen half zes is het al aardig schemerig aan het worden.

Eindelijk...

Eindelijk weer een berichtje op deze blogspot. Vanavond waarschijnlijk meer nieuws over de computer, maar nu eerst even een "update".

Was het de vorige week een week van stortregen afgewisseld met harde regen - er is zeker een meter water gevallen - vanaf gister is het ineens 27 graden. Zo hoort het.

Ondertussen is Ingeborg weer een stuk beter, en ook met de kindertjes gaat het goed. Jitse went steeds beter op het kinderdagverblijf; ze gaan er nu beide twee hele en twee halve dagen per week naar toe.

Het grappige van Jitse is dat hij helemaal geen Portugees zegt te verstaan, maar dat hij toch af en toe aankomt met een verhaal als "Diogo zegt dat bla bla bla". Als we dan vragen hoe hij dat zei, in het Portugees of in het Nederlands, dan zegt Jitse steevast dat Diogo dat gewoon in het Nederlands zei - wat natuurlijk niet zo is.

Ibrich kan nog niet praten, maar kent al wel wat woordjes en oefent er ook steeds mee. Was voorheen het woord "NEE" haar meest gebruikte woord, tegenwoordig is dat "Não" (portugees voor nee). Daarnaast zegt ze tegenwoordig ook "Mamai" in plaats van "mamma" - inderdaad, dat is ook het portugese woord. Andere nieuwe woorden die ze uitspreekt zijn wel in het Nederlands, zoals "brootsje", "sjap" of "papa".

Stilte

Sorry voor de lange stilte hier. Al meer dan een week geen bericht van ons.

De laptop die we in gebruik hadden is kapot, en we zitten thuis al een week zonder computer. Het schijnt dat hij eind van de week weer gemaakt is. Zoniet, dan schaffen we een computer aan.

Tot zolang geen nieuwe berichten hier.

Herfstbladeren

Hmpf, dertig graden in Nederland, zoals ik begrepen heb. Ik vind dat een optimale temperatuur, beter dan de krap 20 graden hier. Maar ja, over een half jaar kunnen wij jullie Nederlanders weer uitlachen :-P

Ondertussen, om vast in de herfstemming te komen, hier wat foto's van herfstbladeren.

Toegegeven, ik heb ze er op uitgezocht. Dik 80% van de bomen is hier gewoon altijd groen, maar er zijn dus enkele soorten die inderdaad hun blad laten vallen. Zoals de overbekende, hier geimporteerde platanen, die nu helemaal bruin zijn. En de Kapok is zelfs al meer dan een maand helemaal kaal, op de vruchten na dan.

Niet opeten hoor!!

Ingeborg had een Papaya gekocht, in de veronderstelling dat het iets anders was. Nou vindt Ingeborg zelf papaya's smerig, en ik moet ook erg wennen aan de weeige smaak. Dus dan maar opvoeren aan de kinderen. Maar hoe doe je dat? Ibrich eet het zo wel, maar bij Jitse moet dat subtiel aangepakt worden.

Zo werkt het dus niet: "Jitse, we hebben hier iets heel erg lekkers, wil je het proberen? Het is echt heel lekker". Het antwoord is dan dus steevast "Nee, dat lust ik niet.".

Bij het eten hadden we van alles en nog wat (champignons, broccoli, aardappels, avocado, tomaat), en dus ook een bakje met blokjes papaya.

Rinke: "Jitse, je mag van alles wat hebben, maar die Papaya mag je niet".
Jitse, verontwaardigd: "Waarom niet?"
Rinke: "Dat is alleen voor grote mensen, niet voor kleine kinderen. Oh ja, kinderen zo klein als Ibrich mogen het wel, maar kinderen van vier zijn te klein.".
Ingeborg: "Nee hoor Jitse, dat mag niet".

Ondertussen schep ik zelf op en schuif de bakjes en pannen zo dat het bakje met papaya dicht naar Jitses bord schuift. Het gevolg laat zich raden.

Dit herhaalt zich nog een paar keer, totdat het eten op is. Ingeborg gaat van tafel en zet Ibrich op de pot, en ik zeg samenzweerderig tegen Jitse:

"vlug Jits, mamma ziet het niet, niks zeggen, mag je snel een paar stukjes, maar niks tegen mamma zeggen... Het is eigenlijk alleen voor grote mensen.".

Het werkt uitstekend!!! Onder veel gegniffel en grote lol hebben Jitse en ik de laatste stukjes papaya opgegeten. Ingeborg riep af en toe nog "Wat hoor ik nou toch voor stiekem gefluister", wat het er alleen maar nog spannender op maakte.

GREMIO!!! GREMIOOOOO!!!

Ingeborg ligt in bed een boekje te lezen ("Harry Potter e o prisoneiro do Azkaban"), en ik zit wat te internetten, als opeens de hel losbreekt! Hoe konden we het vergeten: het is weer woensdagavond!!!

Een enorm gejoel klinkt op vanuit elk huis in de hele stad. Duizenden kelen gaan gelijktijdig over in een massaal gejuich. Honden heffen een groot blafkoor aan. Vuurwerk wordt her en der afgestoken. En dat terwijl je daarvoor een kanon op straat af kon schieten. Het is weer zover. Gremio maakt weer een doelpunt.

Vanmiddag vroeg ik bij het middageten nog aan collega's Lucas en Luis: "zijn er ook Brazilianen die niet van voetbal houden?". Luis greinsde. "Jawel. Ongeveer 0.002% schat ik". Waar Lucas veelbetekenend aan toevoegde "van wie 99.9% bestaat uit vrouwen".

En morgen overdag zal er weer bij menig stoplicht een groepje fans staan, zwaaiend met zwart/wit/blauwe Gremio-vlaggen - hopend ook nog wat aan de gekte te kunnen verdienen.

Lazarus is opgestaan, een verhaal voor de sterke maag.

Na 3 dagen bewegingloos in bed te hebben doorgebracht met een soort buikgriepje voelde ik me tegen de middag ineens weer opknappen. Nadat ik even in de zon had gezeten en de afwas gedaan had (die Rinke de avond ervoor had afgebroken omdat ik, hypergevoelig voor licht, geluid en geur het geluid niet kon verdragen...) was mijn energie alweer op. Toch zette het herstel zich voort, zodat ik tegen de avond besloot eens bij de buurvrouw langs te gaan voor een praatje. Ik verveelde me dood na drie hele dagen op nonactie!. Maar (een fenomeen dat aan mijn buurvrouwen en telefoonvriend(inn)en niet onbekend is) het bleef niet bij 10 minuten koetjes en kalfjes, zodat ik anderhalf uur later in een donker huis wederkeerde met manlief reeds in diepe rust.

En toen begon de ellende. Elk woord wat ik dacht bleven mijn hersenen vertalen naar het portugees. Zinnen,zinsnedes, losse woorden alles borrelde in me op in combinatie met het ene na het andere fantastische plan. Maar slapen ho maar! Het is nu drie uur snachts en ik heb mijn heil gezocht bij een kopje chocolademelk in de hoop het holle gevoel in mijn buik hiermee te stillen, en dan in slaap te vallen. Maar het bekomt me niet zo goed geloof ik....Toch wil ik nog wel even verklaren dat Rinke zijn vorige verhaal 'fulltime kotsopdweiler" lichtelijk overdreven is, omdat 1/ ik zelf 1 keer gebraakt heb en wel netjes in het toilet. en 2/ Ibrich drie keer gespuugd heeft, waarvan 2 x een beetje en 1 keer flink, helaas volledig over mij heen in bed, want ze lag te slapen op mijn buik. En wie dat heeft opgeruimd is in Rinkes verhaal (dat heet geloof ik penvrijheid) verzwegen.

Een positief punt is in dit verhaal is dat ik in die drie dagen enorm ben afgevallen, een punt dat mij na twee zwangerschappen en de extra kilo's daarvan niet onwelgelegen komt. Helaas vast ook een boel spierverlies.

Tot zover loopt het dus goed met de eerste drie van mijn zes doelstellingen hier in Brazilie. Ik zal ze even noemen want dat heb ik nog niet eerder gedaan.

1. een leuke tijd hebben
2. portugees leren
3. afvallen
4. oefenen met portret tekenen/ iets anders creatiefs
5. nadenken over mijn volgende carierestap, m.a.w welke volgende stap richting de toekomst.
6. ook nog iets maatschappelijk nuttigs doen, waarmee doel 1, 2, 3, 4, en 5 te integreren.

Over het project in Ruben Bertha heb ik na mijn eerste verhaal niets meer geschreven. Het loopt dan ook niet zo goed. Probleem is dat wat zaken daar stagnatie hebben opgelopen waardoor een soort patstelling is ontstaan tussen twee organisaties. Ik kom dus niet op een goed moment.. Ik houd het allemaal bewust wat cryptisch maar dat is waar het opneer komt. Op het individuele vlak gaat het beter. Zo heb ik elke week met een vrouw uit R.B contact en leren we elkaar over en weer creatieve dingen. Zo leerde ik haar de techniek van het papiermaché, en leert zij mij manden vlechten met dunne rolletjes krantenpapier, en, gratis meegenomen portugees. Verder heeft ze een leuk zoontje van 7 jaar. Misschien een leuk contact voor Jitse, maar ze wonen wel ver weg.

Ook zal ik vanaf volgende week de computerleraar van het project in Ruben Bertha engelse conversatieles gaan geven. (misschien steek ik nog iets op van computers ;-), en oefen ik 1 keer per week met het meisje dat water verkoopt tegenover ons huis een uur engels en een uur portugees. Voor haar engelse conversatie, en voor mij portugese uitspraak. Dit aan de hand van onvolprezen Harry Potter. Of ik in Ruben Bertha blijf is onzeker. Ik mis toch eigenlijk wel het contact met het medische werk. Gelukkig ligt naast Potter, ook de Merck Manual op mijn nachtkastje.

Kasteelbewoners geschokt door brute moord

Hoewel het ietwat guur is vanwege de harde wind, is het nu toch weer mooi weer met temperaturen richting de twintig. Er veel van genieten konden we echter niet, want iedereen behalve ikzelf is ziek, hetgeen mijn lot dus vooral tekende als kotsopdweiler en kinderoppasser.

Nou viel het met Jitse ook nog wel mee, gelukkig: 's middags was hij fit genoeg om even naar de speeltuin een stukje verderop in de straat te willen. Echter, daar gebeurde iets heel engs: ik zat met hem op de wip, toen er een meisje van een jaar of zes op ons afrende, en luidkeels te kennen gaf met "ele" op de wip te willen. Dus ik maakte plaats voor haar, maar daar moest Jitse niets van hebben, dus snel hij ook van de wip en zich verstoppen achter mij. Toen vervolgens die enge meisjes (ze had ook nog een zusje) ook nog de glijbaan in beslag namen, was het helemaal niets meer gedaan in de speeltuin, en togen we onverrichterzake weer naar huis. Ondertussen probeerde ik Jitse duidelijk te maken dat hij op zo'n manier natuurlijk nooit de vriendjes krijgt die hij zo graag wil.

Op de trap naar het terras van ons "kasteel" (zoals Jitse ons huis noemt) vond Jitse gelukkig een vriendje dat niet eng was: helemaal verguld wees hij me op een harige zwarte rups die daar over een tree kroop.

En op het terras gekomen bleek dat het nog mooier kon: daar was Jitses grote idool Diogo aan het voetballen met een vriendje. Diogo is de 11-jarige buurjongen, het zoontje van onze huisbazen die onder ons wonen, en Jitse heeft het de hele dag over hem, en had hem eerder op de dag nog een tekening gegeven.

Ik liet Jitse daar achter omdat hij enthousiast mee begon te voetballen met Diogo en z'n vriendje. Echter, even later stond Jitse zachtjes huilend en intens verdrietig voor de deur. Hij wilde niet meer met ze spelen, want die gemene vriend van Diogo had de rups dood getrapt. Hij had de jongens vol trots die rups laten zien, en die jongen had hem met opzet zomaar dood getrapt. Zoveel bruut geweld schokte de arme Jitse diep; hij heeft minstens 20 minuten heel verdrietig zitten te huilen op de bank. Heel zielig. Hij zei ook nog dat het zo zielig was voor de pappa en mamma van de rups, dat die nu hun kindje niet meer konden vinden.

Later hoorden we de precieze toedracht van het verhaal van Nida, de moeder van Diogo. De twee jongens bleken helemaal geen harteloze bruten, maar hadden er de hele middag een rotgevoel over gehad. De rups was er eentje met behoorlijk ernstige brandharen, en ze waren flink geschrokken. Diogo was angstig weggedoken, want die is zwaar allergisch voor zulk soort beesten; de vorige keer dat hij met zo'n dier in aanraking kwam eindigde er mee dat hij helemaal opgezwollen naar het ziekenhuis afgevoerd moest worden. Dit wetende had het vriendje - bang dat ook Jitse zich aan de rups zou branden - het dier in een eerste schrikreaktie meteen doodgetrapt - hetgeen Jitse dus weer diep had geschokt.

Of die aktie nou werkelijk nodig was voor een jochie dat waarschijnlijk niet allergisch voor die rupsen is weet ik niet, maar in elk geval was het ineens allemaal een stuk begrijpelijker, waarom er voor de ogen van Jitse zo'n brute moord gepleegd was. En ik geloof dat Jitse de uitleg achteraf ook wel begreep.