Rennen in de regen

Eigenlijk had de titel van dit stukje "om zes uur met je zonnebril" moeten wezen, of anders "buikspieroefeningen in de branding", want ik ben tegenwoordig ook een van die mafketels die Rinke in een eerder stukje beschreef. Maar helaas. Het regent het hier alweer dik twee weken. In Nederland ga ik dat rennen niet volhouden, dat weet ik nu al. Maar hier is het zo eenvoudig dat het gewoon zonde is om het niet te doen. Gewoon in je zwempak de deur uitlopen en rennen maar. Omdat ik op het strand ren hoef ik geen schoenen aan, en ik hoef niets mee te nemen. Geen sleutels, geen flesje water. Niets. Als ik het te warm krijg duik ik gewoon even in zee. En elke dag is het anders. De ene keer is het vloed, en ren ik door mul zand. De andere keer eb, en blijven er diepe poelen achter. Als het niet regent zie ik de wolken weerspiegeld in het dunne laagje water op het zand. De opspattende druppels maken honderden kleine kringetjes rondom mijn voeten. Kleine en grotere krabben schieten heen en weer tussen de branding en hun holletje. Vissers zijn druk bezig hun netten binnen te halen. En ik ren. Ik hoef nergens op tijd te zijn, want ik heb alle tijd van de wereld. Het is voor mij een interessante ervaring. Zoals iedereen weet ben ik nooit sportief geweest, en ben ik liever lui dan moe. Maar ja, je moet wat, en "afvallen" en "een betere conditie" krijgen stonden op mijn lijstje van doelen voor dit jaar. Nu ben ik al een aantal kilo afgevallen in Porto Alegre, voornamelijk door minder kaas denk ik, maar het kan nog wel wat meer.
Inmiddels ben ik dan 5 weken aan het rennen. Na de eerste week waarin ik na een stukje van 300 meter al met pijn in mijn zij en buiten adem weer terugwandelde kon ik al snel het stukje opvoeren naar 2 km. Nu ren ik 2 km heen, dan 50 situps en wat andere oefeningen en dan weer 2 km terug. Het doel is te rennen naar de "rotsen in zee", dat is 3,5 km. Als ik dat haal en dan weer terug zou ik mee kunnen doen aan de 4 mijl tussen Haren en Groningen in Oktober 2008...

muggen (3)

Met Froukje en Siep ( Pa en Tette) kwam ook de regen. Het regent nu al twee weken, en af en toe de hele dag. Soms echte tropische buien. Het zwembad stroomt bijna over. Siep noemt het "nederlands weer met een tropische temperatuurtje" (bij jullie schijnt het ook zwaar bewolkt en regenachtig te zijn, en hij calculeert dat er zo'n acht centimeter water gevallen is.
Gelukkig hebben ze een mooie grote ruimte, met een tegelvloer, zodat de kinderen er lekker rond kunnen rennen en spelen. Ze kunnen er voetballen, Ibrich kan er op haar driewieler rondschuiven, en s'avonds is verstoppertje spelen met de zaklamp vaste prik (evenals de favoriete verstopplaatsen van de kinders).

Iets anders wat vrijwel tegelijk met de regen ook kwam is een muggenexplosie! Gelukkig namen Siep en Froukje drie electrische muggenrackets mee die mijn vader met veel moeite nog had weten te vinden (de zomer was in nl al weer voorbij).
Die dingen kennen ze hier niet, maar ze zijn ideaal. Terwijl ik dit schrijf zit ik met 1 hand te typen en af en toe met dat ding rond te zwiepen. Ook muggen die je niet ziet, krijg je zo toch te pakken. Voor het eten halen we hem ook even onder de tafel door, en zelfs bij het toiletbezoek nemen we zo'n racket mee...

deel 7

590 pagina's in het Portugees telt "Harry Potter e as reliquias da morte". Een spannende titel, en een al even spannend en toch weer verrassend boek. Het is het laatste deel van de Harry Potter serie die in juni 1997 begon met "Harry Potter and the philosophers stone", en de wereld in een stormachtig tempo veroverde. Helaas heb ik het alweer uit, maar het zal vast niet de laatste keer geweest zijn dat ik het lees.
Ik moet bekennen dat ik het eerste boek niet zo spectaculair vond, maar mijn moeder kwam met deel 1 en 2 aanzetten toen ze ons op kwamen zoeken in Curacao en toen we vervolgens op vakantie in Venezuela deel 3 goedkoop konden krijgen hebben we het boek gebruikt om ons Spaans mee te oefenen. Lagen we elke avond in ons tentje elkaar voor te lezen bij het schijnsel van de zaklamp.
Sindsdien heb ik de HP boeken gebruikt om talen mee te leren. Omdat deel 1 en deel 2 kinderboeken zijn, en van oorsprong in het engels (een taal die ik goed beheers) geschreven, lenen ze zich daar heel goed voor. Vanaf deel 3 is het eigenlijk geen kinderboek meer, maar nadat je deel 1 en 2 gelezen hebt, begrijp je de taal goed genoeg om ook de rest te kunnen volgen.
Het leuke van deze methode vindt ik dat na een poosje de betekenis van allerlei woorden ahw in je hoofd op hun plaats springen. Je leest een woord in een zin, en later nog eens in een andere zin en opeens voel je wat het woord moet betekenen, zónder het eigenlijk bewust te betalen. Je voelt als het ware de betekenis van het woord, maar dan volledig in de context van de taal waarin het woord thuis hoort.

Naarmate ik de HP boeken vaker gelezen heb heb ik er veel waardering voor gekregen. Het leuke aan de HP boeken vindt ik dat de boeken meegroeien met het personage en de lezers.
Ze worden steeds spannender en krijgen steeds meer diepgang. Vanaf deel drie zijn het echt geen |"kinderboeken" meer. Te spannend, maar ook teveel psychologische uitleg waarom karakters bepaalde dingen doen zoals ze ze doen.
Ik heb grote bewondering voor Joanne Rowling. Ik vindt haar een fenomeen te vergelijken met Tolkien. Hoe zij 7 boeken zo heeft kunnen plannen dat allerlei details die in eerdere boeken terloops aan de orde komen, in latere boeken verder uitgewerkt worden en soms behoorlijke diepgang hebben. De karakters zijn goed uitgewerkt en kennen veel facetten. Ook goede karakters kennen hun zwakheden, en slecht is niet 100% slecht. De enige échte slechterik Lord Voldemort (hier uitgesproken als Voldemortsje...) is eigenlijk ook zielig.
Vaak zie je bij schrijvers dat het eerst boek heel goed is, maar het tweede al minder, en dat bij het derde boek alle kruit verschoten is. Dit is met de HP serie absoluut niet het geval.

Kiesjes!

Onze Ibrich wordt al een hele meid, en spettert in het diepe van het zwembad dat het een lieve lust is. Maar met de tandjes loopt ze nogal achter. Dat is lastig bij het eten, want behalve de acht voortandjes (die pas begonnen door te komen toen ze ongeveer een jaar was, kwam er tot nog toe niets meer bij. Dat is laat, want (vertelt de Merck Manual) de middelste ondertandjes verschijnen gemiddeld tussen de 5 en 9 maanden, en de middelste bovensnijtandjes tussen de 8 en de 12 maanden.
Ibrich is nu bijna 23 maanden, maar nu zien we dan toch eindelijk boven en onder de 1-e kiesjes doorkomen. (Gemiddelde leeftijd volgens Merck is tussen de 10 en 16 maanden)

Graviola, Umbu & Acerola

Hier in Brazilië is een overdaad aan tropisch fruit dat in Nederland zo goed als niet bekend is. Daarom hier een overzichtje.

• Graviola = zuurzak. Deze kenden we al van Curaçao. Een erg lekkere groene vrucht met harde zwarte pitten, met daaromheen kwabben wittig vruchtvlees
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• Umbu is een boom die inheems is in Bahia. Het fruit is erg lekker maar nogal zuur. Zie hier voor meer informatie.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  

• Acerola of West-Indische kers staat bekend omdat het de vrucht met het hoogste vitamine-C gehalte zou zijn. Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Acerola
  
  
  
  
  
  
  


• Pitanga of Surinaamse kers, zie hier voor meer.

• Mangaba is een inheemse Braziliaanse tropische fruitsoort. Zie ook hier.
  In Nederland naar mijn weten niet bekend.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• Cacao is iedereen wel bekend. Maar wat de meeste mensen in Europa niet weten is dat behalve de boon ook het vruchtvlees er omheen eetbaar is. Hier is dat wel anders: Cacao-sap wordt zeer veel gedronken, en de vrucht kom je veel in b.v. ijs tegen. Het lijkt wel wat op zuurzak, ook hier zit het vruchtvlees in kwabben rondom de pitten (bonen).
  
  
  
  
  
• Açai is een zeer veel geconsumeerde vrucht hier - vooral in drankjes en ijs. Het is een donkerblauwe bes die groeit aan een palm. De açai (spreek uit als 'assa-ie') is zéér rijk aan anti-oxidanten, gezonde omegavetten, vitaminen en mineralen. De smaak wordt soms notig genoemd, anderen hebben het over een vleugje chocola, maar zelf heb ik dat er nooit in geproefd.
  
  
  
  
  
  
  
• Caju ofte wel Cashew. Net als bij chocolade kent iedereen in Europa de noot (het eigenlijke zaad) wel, maar de vrucht er omheen totaal niet. Dat komt omdat de vrucht na pluk nauwelijks goed te houden is, en daarom niet geëxporteerd wordt. De vrucht is eigenlijk geen vrucht maar een schijnvrucht (net zoals een aardbei: niet iets dat OM het zaad heen zit, maar de uitgegroeide bloembodem die onder het zaad zit). Bij Caju levert dat nogal een bizar beeld op van een soort van appel met daarop een noot. Wij hebben twee maal van de vrucht geproefd, maar de bek trok je er goed van bij elkaar zo wrang dat het was, maar misschien waren de exemplaren die wij hadden nog niet goed rijp, want de vrucht wordt wel geroemd wegens de lekkere zacht zoet-zure smaak. De noot is trouwens giftig als ze onrijp en onbehandeld is. Onwetend hiervan, beet Ingeborg er laatst op een die van een boom langs de kant van het pad gevallen was, maar dat was bepaald geen genoegen, want ze had uren later nog een brandend gevoel in de mond. Zie ook http://nl.wikipedia.org/wiki/Cashew.
  
  
• Cajá is wat anders dan Cajú, het gaat hier om een boom die in het nederlands Gele Mombinpruim genoemd wordt. Met pruimen heeft dit niet veel te maken, want daar is het verder totaal niet aan verwant. Zie ook wikipedia.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• Goiaba is in Nederland bekend onder de naam Guave. Een van onze favorieten, met name als het om sap gaat.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• Maracuja of passievrucht wordt hier zeer veel gebruikt als sap of in ijs. De vrucht heeft geen vruchtvlees: binnenin de dikke schil zit een gelige gelei waarin de zaadjes zitten. Rauw eten kan dus eigenlijk niet; dat wordt meer rauw slobberen. De smaak is heel apart, het is een van onze favorieten. De plant heet passiebloem omdat de Portugese en Spaanse veroveraars van Latijns Amerika er op een of andere bizarre manier de verbeelding van Christus aan het kruis in zagen; zie hier.
  
  
  
  
  

Zie ook voor een mooi overzicht met plaatjes: http://www.guiasdeilheus.com.br/AAAGruesse/ASite1PflanzFrueDef/AAPfanzFruech1.html

Verder zijn er hier natuurlijk nog zat vruchten die iedereen wel kent, zoals Ananas, Mango, Papaya, Meloenen en watermeloenen, verschillende soorten banaan, en vooral heel veel kokosnoten (zelf wonen we ook onder de kokospalmen).

Ze zijn er! (2)

Om drie uur 's-ochtends uit Harlingen vertrokken, arriveerden hier om half elf 's-avonds in de regen "Pa en Tette", de ouders van Rinke. Een reis van precies 24 uur, want de klok staat bij ons 4 uur vroeger dan bij jullie. De volgende ochtend stond Jitse al te trappelen om naar Pa en Tette toe te gaan. Vanaf ongeveer half zes was hij niet meer te houden en bracht ongeveer anderhalf uur door op het stoepje van hun appartement totdat ze eindelijk hun neus buiten de deur staken. Een uurtje later gingen we met het hele spul (minus Rinke, want voor hem was het een gewone werkdag) naar het strand. Jitse en Ibrich vertoonden dolle kunsten in de golven, en het was erg leuk om te zien dat Ibi meteen heel vertrouwd was met beiden. Net als Jitse riep ze om het hardst om Pa en Tette, al haalde ze een beetje door elkaar wie nu Pa en wie nu Tette was...

Inmiddels zijn ze alweer bijna een week bij ons, en hebben we alweer een klein vakantietripje achter de rug. Onze Posada (herberg) was namelijk voor het weekend verhuurd aan een excursie van 50 personen, waarvan ongeveer de helft jonger dan 12 jaar. Dus togen we na een dagje rust, met onze kombi naar rustiger oorden, gelegen iets onder Porto Seguro. In Arraial d'Ajuda en Trancoso brachten we een paar gezellige dagen door, al was het er verre van rustig. Het bleek dat veel posadas behoorlijk vol zaten vanwege alweer een feestdag en het daardoor ontstane lange vrije weekend.

Saillant detail. Sinds Pa en Tette hier zijn regent het elke dag, en voor donderdag is de hele dag regen voorspelt. Daarna klaart het weer wat op, maar voor de zaterdag moeten we rekenen op noodweer...

Brood

Ha, voor het eerst in 8 maanden weer fatsoenlijk brood gehad, en dat was een zeer groot genoegen. Latino's, en speciaal die van Latijns-Amerika, zijn geen broodeters, hetgeen betekent dat het brood hier werkelijk niet om te vreten is om het maar eens recht voor z'n raap te zeggen. Bruin brood kennen ze wel, maar eigenlijk alleen van horen zeggen, en daar waar ze dat bij wijze van vergissing wel verkopen is het van dien aard dat het in Nederland nog niet eens voor "moutbrood" (semi-bruin, zeg maar) door zou gaan; dus grotendeels wit en hier en daar een verdwaalde zemel. En daarnaast, en dat is een probleem waar ik ook al in Mexico tegenaan liep, hebben ze hier de gewoonte om door alles wat uit een oven komt en wat erin ging als deeg te voorzien van een flinke portie suiker - en als er iets is wat in mijn beleving smerig is dan is dat wel wit brood met suiker. Een Mexicaanse dame was ooit heel verbaasd hoe ik vertelde dat bij ons geen suiker in het brood zit, maar Mexicanen flikkeren dan ook werkelijk overal suiker in - misschien om de pepers te compenseren? Als je niet van zoet houdt (zoals ik, dat moge ondertussen duidelijk zijn), dan is die veelgeroemde Mexicaanse keuken toch niet zo geweldig.

Wellicht vinden ook Brazilianen zelf het brood hier maar niks, ze eten het zelf tenminste nauwelijks, want zowel 's middags als 's avonds wordt hier elke dag gewoon warm gegeten. Dus wat doe je dan, in zo'n land - juist, je gaat zelf brood maken.

Waarmee je meteen tegen het eerste probleem oploopt: ook volkorenmeel is hier nauwelijks te krijgen. Wat mij betreft verdient witbrood, wit meel en witte rijst een ereplaats in het rariteitenkabinet van meest bizarre en stupide uitvindingen van de mensheid, samen met brommers, badkleding, het geboortebewijs en de neutronenbom. Heb je een geweldig product als graan, maal je dat tot meel maar haal je eerst het meest voedzame en gezonde deel er uit!!! Welke dwaas zoiets bedacht heeft... En het bizarre is dus dat het overgrote deel van de wereldbevolking daar van leeft - terwijl men in veel van die gebieden toch al weinig kans heeft om aan een overdosis aan voedingsvezels, vitaminen en mineralen te bezwijken. Voor deze bizarre toestand heb ik nog nooit een bevredigende verklaring mogen horen. Het standaardverhaaltje dat de elite witte rijst en wit brood zo lekker vond, en dat vervolgens iedere arme op de wereld dat ging kopieren omdat ze zo graag rijk wilden lijken komt op mij nogal ongeloofwaardig over. Ik vermoed dat het eerder komt omdat de grote agro-industrieën meer winst kunnen maken als je meel en zemelen scheidt en apart van elkaar verkoopt, in plaats van als volkoren-variant.

Maar goed, we hebben dus een winkeltje in Ilhéus gevonden vol met muslirepen waar de gezondheid van afdruipt, ter plekke a la minute gepotentieerde homeopathische smeerseltjes en fytotherapeutische pilletjes uit grootmoeders keuken, waar ze ook nog 2 pakken volkorenmeel ergens links achterin hadden liggen. En de plaatselijke supermarkt verkoopt dan weliswaar niet zoiets bizars als gewoon bruin meel, maar ze verkopen wel zakken met (voorgebakken) zemelen, en zakken met witmeel, en als je die weer bij elkaar gooit... (ja, mensen blijven bizarre wezens...)

Als rechtgeaard alternatief-radicaal gebruik ik natuurlijk geen gist, maar desem - en het voordeel van hier is dan wel weer dat je desem in anderhalve dag letterlijk bruist van het leven. Voor wie niet weet wat desem is: desembrood (de bijbel en de Thora hebben het er zelfs over) is de oudste manier van brood maken, en stamt nog uit de tijd dat bakkers niet wisten dat er zoiets als gist bestond. Het recept is eenvoudig: je maakt een papje van water en meel, en laat dat een tijdje staan. In Nederland moet dat minstens drie dagen om een beetje een bruisend geheel te krijgen, hier gaat het dus veel sneller voor er een hele serie bacterien inzitten die lekker belletjes zitten te blazen. Vervolgens voeg je hier meel aan toe en kneedt je dat tot deeg, en klaar is kees. Gist toevoegen is overbodig; de rol van de gist wordt overgenomen door de bacterien die spontaan in je meelpapje zijn gaan zitten.

Het verschil met gistbrood is dat het wat langer moet rijzen (eerste rijs zo'n 4 uur, tweede rijs een uur of meer), dat het brood wat zurig smaakt, en dat je het langer kunt bewaren. En het heet gezonder (beter verteerbaar) te zijn dan gist, maar dat kan ook een hersenspinsel van de natuurvoedingsbranche zijn.

En hier is het dan: mijn eerste Braziliaanse desembrood. Uitstekend gelukt, mooi gerezen, heerlijk van smaak en lekker bruin. Voor het eerst sinds 8 maanden weer lekker brood. Smullen met de zelfgemaakte hoemoes van Ingeborg. Dit gaan we voortaan minstens vier keer per week bakken.

Toetoaatje

Jitse en ook Ibrich zijn de laatste tijd helemaal in de ban van "Toetoaatjes" (uitspraak van Ibi): plakplaatjes die je met water op je huid kunt plakken, als een soort van tijdelijke tatoeage. Groot voordeel is dat het er na een dag ravotten en zwemmen alweer afgesleten is, zodat je dan fijn weer nieuwe kunt plakken. Jitse heeft een mapje vol met die plaatjes, en elke dag plakt hij er minstens vier op armen, benen of buiken - van zichzelf of van Ibrich.

Een plaatje van een of andere uiterst sullige leeuw met een hoog "Loekie-aspect" wordt dan begroet met de uitroep "OOOOOOH, die is stoer!!".

Tropenrooster

Omdat het hier vrij warm is (meestal rond of net onder de dertig graden) maar vooral omdat de zon 's middags erg fel is, hebben we tegenwoordig een tropenrooster. De aanleiding hiervoor was eigenlijk een opperste verwarring over de tijd in Bahia. Precies toen wij hier in Ilhéus aankwamen, ging hier in Brazilië de zomertijd in - dus wij waren al blij dat we daar min of meer van op de hoogte waren, al was de precieze datum van ingang ons nog niet geheel duidelijk. Maar uiteindelijk (nadat we een uur te vroeg waren op een afspraak) bleek dat inderdaad de zomertijd in heel Brazilië ingegaan was, BEHALVE in Bahia, want daar doen ze niet aan zomertijd.

Waarom is me onduidelijk, want de zon komt hier al om half vijf op, en gaat al om half zeven 's avonds weer onder. Dus besloten we maar onze eigen persoonlijke zomertijd in te stellen.

Als je iets doet moet je het ook goed doen, dus dan ook maar helemaal doorgevoerd als tropenrooster, compleet met overgangsschema. Dat overgangsschema houdt in: elke dag 10 minuten vroeger naar bed en 10 minuten vroeger er uit. Ondertussen staan we voor vijf uur op (dat is dus 9 uur Nederlandse tijd, we kunnen dus weer 's ochtends vanuit nederland gebeld worden), en gaan we half elf naar bed 's avonds. En nog steeds wordt dat elke dag een paar minuutjes eerder, maar 10 minuten vroeger per dag is het niet meer.

Dit schema zou wat weinig slaap per nacht betekenen, maar we slapen dus ook 's middags als de zon op z'n felst is, dat is ergens tussen 13 en 15 uur meestal (Nederlandse tijd: tussen 5 en 7 's avonds, gelieve dan dus niet te bellen!!).

Hoewel ik zelf altijd nogal wat moeite met opstaan heb, en we hiermee dus dat probleem elke dag verdubbelen (immers, nu twee keer per dag wakker worden en opstaan), bevalt het verder goed. De zonsopgang is hier mooi, en het is heerlijk qua temperatuur zo 's ochtends vroeg. Bovendien kun je dan buiten verkeren zonder dat je jezelf onmiddelijk met dikke lagen factor 50 hoeft te bedekken, want verbranden gaat heel erg hard in zo'n tropenzon aan het water.

Wat trouwens wel opvalt is, dat hoe vroeg we ook opstaan, het strand 's ochtends altijd al behoorlijk vol is met wandelende, rennende of Capueira-oefeningen doende mensen - ik moet het eerste Nederlandse strand nog zien waar het zomers voor vijf uur 's ochtends al zo druk is. We zijn dus blijkbaar niet de enigen bedacht hebben dat vroeg opstaan hier loont.

Een zwembad voor de deur...

's-Morgens zó uit je bedje een duik in het koele zwembad en daarna door voor een flinke strandwandeling. De kinderen die urenlang zoet zijn met dobberen en drijven, en spelenderwijs leren zwemmen. Kan het idyllischer?

Wij dachten van niet, totdat er een feestje was met 50 gasten en hun kinderen... Na een heel weekend van Bahiaans gebonk en gedreun, (er schijnen hier maar weinig auto's verkocht te worden die geen complete geluidsinstallatie met grote boxen onder hun achterklep hebben), de geur van geroosterd en verkoold vlees -de welhaast standaard zondagse churasco (=barbeque)- en veel gespetter in het water was de kleur van het water plotseling héél anders geworden. Het frisse transparante licht turqooise water was veranderd in een ondoorzichtig groen waar schuimige vlokken op dreven....

Blauw en geel maakt groen... Hebben al die mensen in dat zwembad lopen zeiken, vroeg ik mij af... Rinke (handig een bioloog in huis) zei dat het algen waren, die (misschien doordat het chloor uit het water zich had verbonden met het ureum uit zweet), de kans hadden gekregen om te groeien. Nu zit ureum ook in andere lichaamsstoffen, en met al die kindertjes in bad...

Had Margarida (beheerster) er dan eerder chloor bij moeten doen? Nee, ook niet, want de verbinding van chloor met ureum (chlooramines, onder andere chloroform, verantwoordelijk voor de typische zwembadgeur) blijkt kankerverwekkend te zijn. Blootstelling aan felle zon in combinatie met deze stoffen blijkt nog schadelijker te zijn dan alleen zonnen, of zonnen in combinatie met zeewater, of (niet vervuild) zoetwater.

Het bad moest dus 'schoon' gemaakt worden. Dit zou 4 dagen kosten, en daarvoor moest er 30 kg..., 5 kg chloor en nog vele kilo's aluminiumsulfaat gehaald worden. Dit kostte 250 reaal, (ca 100 euro) te betalen over 30 dagen (duurder dan als je contant betaalt), want de kas van de herberg is momenteel erg leeg. Bovendien moest het bad nog 3 keer gestofzuigd worden door 2 personen met een speciale stofzuiger. Het vieze water zagen wij later uit een buisje lopen dat ongeveer 2 meter voor ons hek naar het strand in het zand uitkwam. Nodeloos te zeggen dat daar ook mensen rustig op zaten te picknicken toen het weer opgedroogd was. Lekker onder de schaduwbrengende palmen die Margarida daar geplant heeft.

Enfin. 4 dagen later was het zwembad nog steeds niet helemaal klaar. En moest er voor nog eens 100 reaal aan chemicalien bij.

Vanmiddag weer heerlijk gezwommen... maar ik moet zeggen dat de charme er een beetje af is. En voel ik mijn ogen nu prikken of is dat inbeelding?

Gelukkig is de zee vlakbij. Jitse en Ibi voelen zich inmiddels helemaal thuis in de golven. En Jitses zwemles kan ook gewoon in zee.

mannetjes en vrouwjes vogels..

Jitse is druk in de weer met het kleuren van zijn 1-e grotendeels zelf gevouwen origami vogel.

-Mam, waarom hebben mannetjes vogels meer kleuren dan vrouwtjes vogels?

Omdat de vrouwtjes dat mooi vinden Jitse-

Maar waarom hebben de vrouwtjes dan niet zulke mooie kleuren?Omdat de vrouwtjes op de eitjes moeten broeden, en dan niet mogen opvallen anders worden ze misschien opgegeten door een wild beest.-

Maar de pappa vogel jaagt die dan toch wel weg?

Ja, maar soms zijn die beesten te groot.

-maar soms zijn het toch ook andere vogels.Ja, dan jaagt de pappa ze wel weg...
-Waarom is die vogel van jou groter dan die van mij?

dat is de mama vogel.

En met een gezicht alsof hij het nou helemaal begrijpt.

-O Ja. En die van mij is de pappa vogel. Het is een politievogel, en die jaagt alle boeven weg!