Mount Taranaik is de op een na hoogste berg van het Noordeiland, en de klim staat bekend als pittig. Dat komt omdat het bovenste deel van de klim bestaat uit een worsteling over los vulkanisch puin, waarbij je twee stappen omhoog doet en een stap weer naar beneden glijdt, en ondertussen allerlei gruis in je schoenen verzamelt. Daarbij kan het weer ook nog elke minuut veranderen.
Voor deze dag was er bewolking voor de zuidelijke zijde van de berg voorspeld. Dat heb ik ook letterlijk gezien: de wolken dreven naar het noorden om de berg heen, maar losten onderweg helemaal op. Heel bizar om dat voor je ogen te zien gebeuren.
De tocht was inderdaad pittiger dan Tongariro. Niettemin goed te doen voor mij, hoewel Paula halverwege erg boos werd op het gruis en het puin, maar helpen deed dat niet.
Na anderhalf uur klimmen pakte ik de kaart. Paula was aan het puffen en steunen tegen de berg op, en ik bekeek gewichtig de kaart, en verklaarde: "Het gaat goed. Volgens de kaart hebben we al 3.7% van de totaal af te leggen afstand gedaan.". Die opmerking had een erg grappig effect op Paula.
Een minuut later kwam er nog een meisje van een jaar of 18 aanlopen, die zo mogelijk nog moeilijker keek dan Paula. Toen ik haar hetzelfde vertelde, zag je even alle moed uit haar wegzinken - het was een heel komisch gezicht. Ze fleurde gelukkig weer op toen we snel vertelden dat in werkelijkheid al bijna de helft van de afstand er op zat. Het volgende stuk zou echter veel meer tijd kosten, want daar zou de puinhelling beginnen.
Bovenop lag een erg slordige krater met een flink sneeuwveld. Ook hier was het vrij druk, echter lang zo druk niet als bij Tongariro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten