Het wordt weer eens tijd om een stukje te schrijven over mijn werk. Het gaat goed, en ik heb het erg naar mijn zin. Krijg ook veel complimenten van de verpleegkundigen dat ik " zo grondig ben en toegankelijk" . Ze zijn blijkbaar gewend dat ze in het contact met arts-assistenten gewoon geen antwoord krijgen als ze iets vragen, of dat ze de arts tien keer op moeten piepen voordat ie eens langs komt.
De complimenten neem ik altijd met een korreltje zout, want ik heb altijd het gevoel dat ik niets weet en niets kan, maar ik doe wel mijn best, en meer kan je niet doen.
Af en toe valt er ook wat te lachen. Zo was er een hypomane patiente die was vergeten dat ze ook nog anticonceptiepillen gebruikte en een paar dagen na haar opname kreeg ik tussen een aantal andere dingen door het stripje in mijn hand gedrukt om het snel even voor te schrijven op de medicijnlijst. En ook nog het recept voor een astma inhalator. Nu ben ik wat(nogal) verstrooid. Kwam later een verpleegkundige naar me toe om te vragen of het wel helemaal goed was. Had ik opgeschreven Anticonceptiepil 4 x daags, zo nodig.
Toen ik zei dat ze me maar moesten ontslaan zei ze: "don't you worry. We'll keep you. You are entertaining".
Iets anders waar we erg om gelachen hebben is dit. Er was een patient. Een oudere man met paranoide schizofrenie die niet mee wilde werken aan wat voor onderzoek dan ook. Hij zag de psychiater aan voor de duivel, en zag ook slangen uit de hoofden van mensen komen. Maar de man zag er slecht uit. We verdachten hem van een maagbloeding.
Uiteindelijk wilde hij wel een kalmeringstablet in een flesje limonade (die we voor zijn neus moesten openen, want alle andere dingen waren vergiftigd).
Het effect was spectaculair. Zijn angst verdween, hij werd kalm en vriendelijk en erg behulpzaam bij het onderzoek. En de slangen waren verdwenen.
In de zusterspost filosofeerden we een beetje door over dat dat middel zo goed werkte tegen slangen. Ik zei. Wisten jullie dat dan nog niet? In Nederland gebruiken we het altijd in de tuin. Ook voor slakken en egels. Hun antwoord; Nou, in Nieuw Zeeland hebben we dat niet nodig voor egels. Die zijn hier zo sloom dat ze allemaal vanzelf onder de autos lopen.
(Het is hier inderdaad elke dag een enorme egelslachting. Ik heb het idee dat hier veel meer egels zijn dan in Nederland omdat ze hier niet van oorsprong voorkomen en weinig vijanden hebben behalve de auto. Maar dit terzijde).
De slakken leek ze wel een goed idee. Even sproeien met een plantenspuit met het middel erin en dan zouden ze zo langzaam gaan kruipen en eten dat de schade nog maar minimaal was. En de andere morgen zouden ze gewoon lekker lang in de zon blijven liggen en langzaam uitdrogen....
Overigens had het maar een haartje gescheeld of het tripje naar Rotorua was niet doorgegaan...
Een patiente van tegen de 70 werd in acuut psychotische toestand opgenomen op de gesloten afdeling. Een nederlandse van origine die op haar 12-e naar NZ was verhuisd. Zij was bekend met manisch depressieve stoornis. Ze was al twintig jaar niet meer opgenomen geweest. Ze gebruikte lithium wat een effectief middel is maar slecht voor de nieren, en was een paar weken geleden overgezet op andere medicatie omdat ze nierschade kreeg. Over het kerst weekend was alles nog goed gegaan, maar op maandagochtend stormde ze ineens binnen bij de buren. Sloeg de man des huizes hard in zijn gezicht omdat hij een affaire met haar zou hebben. Schopte haar tafeltje dekje maaltijd met een grote trap het huis uit en was aggressief en in de war.
Toen ik met haar kwam praten (protocol voordat de psychiater er bij komt) zat ze op de bank tussen twee begeleiders in die haar in bedwang hielden. Ik stelde mij voor en vroeg haar of ze nederlands sprak. Zij vertelde mij dat ze maar een zin sprak maar niet wist wat het betekende en of ik die voor haar wilde vertalen. De zin was;
" Het schaap liet een scheet op een schip in scheveningen ".
Terwijl ik op ooghoogte op mijn hurken op redelijke afstand voor haar zat (om minder bedreigend over te komen) trapte ze ineens zonder enige aankondiging voluit in mijn richting met een soepelheid waar menig balletdanseres jaloers op zou zijn. In een reflex deinsde ik naar achter en verloor daardoor mijn evenwicht waardoor haar voet niet tegen mijn neus/bril aankwam.
Nu een paar dagen later is ze stukken opgeknapt. Herinnert zich niet meer dat ze mij eerder gezien heeft. De afgelopen dagen zijn voor haar een grote waas. En als je haar nu ziet loopt ze zo stijfjes. Als een klein grijs muisje. Niets dat je herinnert aan die lenige pittige furie die zo hoog kon trappen. Die spuugde, en klauwde en vloekte. De stijfheid een bijwerking van de medicijnen? Nee dat geloof ik nog niet.
Gisteren was mijn laatste werkdag. Nu lekker drie weken vakantie. Maandag vertrekken we richting het Zuidereiland. Paula is vandaag met Rinke mount Egmont aan het beklimmen. Petje af voor die doorzetter (paula) want voor haar is het best zwaar terwijl Rinke als ik haar woorden moet geloven, voor haar uit huppelt.
Jitse is aan het spelen bij vriendjes, en ik keutel een beetje rond met Ibby vandaag. Huis opruimen, en straks lekker even naar het strand.
Groetjes, Ingeborg
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten