Cyclonen en aardbevingen

Christchurch, 6:03 vanochtend, op 20 januari 2011: we lagen in bed in ons hotel. Ik werd voor misschien 20% wakker van iets, maar wist niet waarvan. Vervolgens was het er weer: de ramen trilden stevig, er klonk een wat razend geluid, het bed trilde zeer duidelijk, en het was alsof er een zeer zware vrachtwagen of een tank door de straat beneden reed. Het hield zo'n drie seconden aan,
Ik schoot vrijwel onmiddelijk overeind, met voor mij op dit uur verbazingwekkende tegenwoordigheid van geest. "Aardbeving!". Ik rende naar Jitses bed, tilde hem op en zette hem half slapend onder de deurpost van de WC. Ingeborg was daar inmiddels ook slaapdronken aangeland. Vervolgens lifte ik Ibrich uit haar bed, en bracht die naar dezelfde plek, en zette haar half slapend half zittend op de grond.
Er gebeurde verder niets. Doodse stilte, Verkeer was er niet. Ook geen geluid van mensen. Na een halve minuut of zo besloten we maar weer naar bed te gaan. "Een 5.1, schat ik", zegt Ingeborg nuchter, maar zij is dan ook ervaringsdeskundige, met als topper haar 8.9 in San Francisco.

Die avond tevoren hadden we nog even een gezamelijke aardbeving-oefening gedaan. Dat hield in: snel naar de deurpost lopen, want dat is de veiligste plek in een gebouw omdat daar de muren het stevigst zijn. Daar onder schuilen en afwachten.

Twee uur later waren we net wakker toen er nog een naschok was. Deze keer rammelden alleen de ruiten, maar een trilling voelden we zelf niet. Nu is er net op de televisie in het hotel dat het inderdaad een schok van 5.1 was op de schaal van Richter. Hoi hoi hoi, mijn eerste aardbeving!!

Net de dag er voor waren we gevlucht voor een dubbele cycloon. We zaten aan de Marlborough sounds, toen we door de campingbeheerder die ochtend gewaarschuwd werden: zorg maar dat je wegkomt, want er komt zeer zwaar weer. Er was een weersysteem op komst dat bestond uit de samenvoegingen van twee uitgeraasde tropische cyclonen. Echte cyclonen waren het niet meer, maar het zou wel betekenen dat er vies weer kwam met veel regen en flink veel gezwollen rivieren. Vooral het Noorden van het Zuid-eiland, waar we zaten, zou getroffen worden. Australie in gedachten (de overstromingen daar zijn hier al weken voorpaginanieuws) zijn we snel vertrokken. Het schijnt inderdaad aardig gespookt te hebben. Wij vertrokken naar Christchurch, midden aan de oostkust van het Zuid-eiland. Onderweg inderdaad flink regen gehad, maar de dag daarna was het weer stralend weer. Het schijnt dat het cycloon-systeem zeer snel over Nieuw Zeeland getrokken is.

Vandaag vertrekken we naar de westkust van het zuideiland. Het is daar ontzettend nat altijd; vijf keer zo veel regen als aan de oostkust, vanwege de regenschaduw van de bergketen die dwars over het eiland ligt. De wind is overwegend west, waardoor de wolken tegen de alpen aan blijven hangen en het oosten door blijft, maar het westen kletsnat is. Het westen is echter ook landschappelijk gezien het ruigste en ongerepste gebied.
De komende week wordt oostenwind verwacht, hetgeen betekent dat de situatie is omgedraaid: oostkust nat, west droog. Dus op naar het Westen.

En net staan we bij de auto klaar om te vertrekken, terwijl de laatste tas achterin gezet is, en er klinkt een doordringend rommelend geluid door de hele stad. Het lijkt op het geluid van een zeer zware donderslag bij ver onweer. En weer schudt de grond even heel duidelijk. De derde aardbeving van die ochtend... Iedereen reageert wat lacherig. Je raakt er aan gewend. "Ik blijf hier geen seconde langer" grap ik. We stappen in de auto. Op naar het westen.