Rapporten

De kindjes hebben van school een rapport meegekregen.

Sinds kort is er hier in Nieuw Zeeland een nationale standaard ingevoerd die precies beschrijft wat kinderen in welk schooljaar zouden moeten kunnen. Dit rapport laat zien hoe de kinderen het doen volgens deze normen.

Over het algemeen doen ze mee op het niveau van de kinderen hier. Zie de scans.

klautervakantie

De paasvakantiefoto's zijn verwerkt, en dat zal iedereen weten ook. Hier nog maar even een trits met klauterfoto's. Want het was weer veel lekker geklauter, vooral in Waitomo.

Van en naar Waitomo

In de paasvakantie zijn we, zoals al eerder gemeld, een aantal dagen naar Waitomo geweest. Hier nog wat nagekomen foto's van wat we onderweg daar naartoe en daar vandaan tegen kwamen.

Het geeft een goed beeld van het Nieuw Zeelandse landschap.


Tamme kastanjes zoeken onderweg. In Nederland deden we dat altijd eind oktober, en hier dus begin mei.











Een dikke veldkrekel. Kwamen we tegen bij een noodstop toen Ibrich weer eens niet tegen de bochten kon. Is die wagenziekte toch nog ergens goed voor.





Het staat hier vol met pampasgras. Ik meen dat het ook nog eens origineel hier thuis hoort, en niet (zoals de helft van de plantengroei) geimporteerd is.


Mooi tegenlicht op het pampasgras.

Pleefiguur

Ondanks het feit dat ik in deze kolommen Nederland met enige regelmaat wegzet als een verzuurd land met een te hoog gehalte aan semi-fascistoide zanikerds, is er een ding waarin Nederland internationaal gezien in uitblinkt: de WC.

Dat zit zo.

Ooit schreef Roberto (van Roelie) een betoog aan zijn familie in El Salvador over de wonderen van de Nederlandse WC. Wat hem vooral verbaasde is het feit dat de Nederlander er kennelijk een groot genoegen in schept om zijn hoopje achteraf nog eens goed te bewonderen alvorens het op vernietigende wijze het riool in te spoelen. Nederlandse WC's hebben namelijk een platformpje waarop de drol terecht komt, en dat is, zo heb ik zelf ervaren, uniek in de wereld. Franse, Spaanse, Oostenrijkse, Griekse, Braziliaanse, Amerikaanse, Mexicaanse, Poolse of Roemeense WC's, allen ontberen zij zo'n praktisch plateautje.

Misschien ligt het verschil in de volksaard van Nederlanders: gewoon met een botte kop zeggen waar het op staat, zonder de onsmakelijke waarheid ook maar iets mooier te maken dan die is. Zo van "stront is stront, nou en?". Met name in latino-landen - en ook op bij voorbeeld Curacao - heeft men nogal eens de neiging om de uiterlijke facade belangrijker te vinden dan de grauwe onapeteitelijke waarheid.

Maar Roberto geeft met z'n betoog aan dat hij destijds niet veel van de kwestie begreep - misschien is dat nu anders? Want deze Nederlander is een ruim voorstander van de Nederlandse WC's, maar niet omdat je dan zo mooi achteraf je drol kunt bestuderen.

Want het ontbreken van dat plateau heeft een zeer irritant gevolg. De drol komt dan namelijk met een grote plons in het water terecht na lancering. Het gevolg vind ik persoonlijk zeer onsmakelijk: het gore pleewater, vaak vermengd met pis, spat vervolgens omhoog met als gevolg een kletsnatte kont en met een beetje pech zelfs broek! Het is me in al die tijd in het buitenland zelden of nooit gelukt om spatvrij te schijten, en dat vind ik meer dan walgelijk!
Ik heb het geprobeerd hangend van grote hoogte. Maar de drol valt dan van hoger, zodat de plons ook veel groter is, zodat het nog meer in het rond spat. Ik heb geprobeerd een dempend platformpje van pleepapier neer te leggen. Hielp ook niks, en kost veel papier. Tegen de wanden aanschijten helpt ook nauwelijks, en je WC wordt wel heel vies.

Maar eureka, laatst heb ik het gevonden, de ultieme methodiek om drolspatwater te voorkomen. En dat is: op het moment vlak voordat de drol het water dreigt te gaan raken voorzichtig de spoelknop indrukken. Het vergt enige coordinatie, maar het levert beduidend minder spatwater op. Mits natuurlijk met beleid ingedrukt. Voordeel is dat de WC's hier in Nieuw Zeeland standaard uitgerust zijn met een spoelknop voor plasjes, en die voldoet daar prima voor.

Maar het blijft een gedoe. Kortom, ik snak zo langzamerhand weer eens naar een Nederlandse WC. Maar verder mis ik niet veel van Nederland.


En wat wil nou het bizarre toeval? In het nieuwe huis dat op ons staat te wachten in Nederland staat verdorie precies zo'n buitenlandse spatplee.

Dat ding is dus het eerste wat er uit gesloopt gaat worden als we ons huis bij terugkomst weer betrekken.

De boomhut in plaatjes

Laatst vertelde ik al over de boomhut; omdat we allen geveld werden door een heftige verkoudheid (het is hier herfst) was ik er niet aan toegekomen de plaatjes toe te voegen. Bij deze.


Ibrich op de touwladder in de boom. Precies waar ze zit zal het platform van de boomhut komen. De dwarse balk in de linkerbovenhoek van de foto is de eerste (en enige) steunbalk die hier al op z'n plek zit.
We kregen de touwladder de boom in door een schoen aan een touwtje te binden, en die dan over die hoge tak te mikken. Vervolgens is het een kwestie van aanbinden, ophijsen en vastzetten.


De zelfgeknoopte touwladder. Absurd simpel om te maken, bleek tot m'n verrassing. Met behulp van de touwladder konden we de grote steunbalken de boom in hijsen.


Een rose princesje in een heel pril stadium van de boomhut. De vier steunbalken aan de zijkanten liggen er, en er ligt een raster van dwarsbalkjes waar later de vloer over komt te liggen.


Aan het werk in de boomhut. De eerste planken van de vloer worden vastgespijkerd.


Zicht vanuit het keukenraam. Rinke en Ibrich werken aan de vloer van de boomhut.


"Square lashing", ofte wel "kruissjorring". Deze sjorring is het meest gebruikt om de stammen drijfhout tegen de boomstam te bevestigen. Aan het hele frame van de hut is geen spijker te pas gekomen.


Diagonaalsjorring, toe te passen als de balken in een scheve hoek met elkaar staan.


Naast de sjorringen rusten de hoofdbalken ook een aantal keren op een vorkvertakking van de boom. Hier op deze hoek was dat niet mogelijk, omdat de zijtak zo'n veertig centimeter te hoog zit (is zo lastig als je de steunbalk daar toch op zou leggen, schuif je steeds van de scheeflopende vloer af). Daarom heb ik op een cruciaal hoekpunt ook nog een hangconstructie met een touw bedacht waar de balk in hangt.


We hebben veel aangespoelde slippers verzameld. Die drijfhoutbalkjes zijn natuurlijk niet prachtig gelijk als je daar planken dwars over wilt bevestigen. Her en der zitten er stukken slipperzool tussen om de steunpunten op gelijke hoogte te brengen. En dat zorgt ook nog eens voor mooie vering!


En de vloer is af! Hier aanzicht vanaf de voet van de boom.


Ons huisje vanuit de boomhut gezien.


Hier gaat het natuurlijk om. Jitse met vriendjes Emma en Jack in de boomhut.


En nu moet de boomhut misschien nog verder af. Komen we nog toe aan een dak, of wandjes? Wie suggesties heeft mag ze hier melden.

Op eenzame hoogte in de regen

Het is zover, sinds dit weekeinde. De vloer van de boomhut is klaar.

In een grote wijdvertakte boom in onze tuin, op vier tot vijf meter boven de grond, bevindt zich het plateau. De boomhut bestaat vooralsnog alleen uit een vloer; wanden zijn er nog niet, en komen er misschien ook wel helemaal niet. Een dak zou toch wel handig zijn, maar ook dat is nog duister hoe dat vorm moet krijgen.

Meteen toen we hier kwamen wonen is het project "boomhut" opgepikt. En de kindjes hebben er flink aan meegeholpen, dat moet gezegd.

Allereerst werd menig strand door ons afgeschuimd op drijfhout. Nou is dat hier overvloedig aanwezig op de stranden, maar zo makkelijk was dat toch niet. Het moest namelijk voldoen aan de volgende eisen:

• stevige balken. Menig boomstam heb ik met veel vertoon van macht op andere boomstammen in puin geslagen. Gelukkig waren er op de meeste stranden geen anderen, maar anders zou men zich vast vertwijfeld afgevraagd hebben wat daar nou voor agressieve onverlaat z'n frustraties kwijt moest. Maar een paar zwaaiende klappen op een andere stam is een goede lakmoesproef voor de stevigheid van de gevonden balk. Verrassend veel balken die er erg stevig uitzagen doorstonden deze test niet.
  
• lang genoeg. De vloer van de boomhut is zo'n twee en een halve meter in het vierkant, en dan moet er voor de steun en stevigheid natuurlijk wat overlengte zijn.
  
• mooi recht. Omdat al het drijfhout hier enkel en alleen bestaat uit in zee gevallen bomen (waarschijnlijk voor een flink deel afkomstig uit gebieden als de Marlborough sounds) was dit misschien wel de moeilijkste eis.
  
• zonder al te veel uitsteeksels of bobbels.
  
• licht van gewicht. We vonden de prachtigste stammen van boomvarens. Mooi lang, keurig recht, geen uitsteeksels, maar helaas lood en loodzwaar.
  

Dus je gaat naar het strand en je neemt mee.... een flinke zaag, en twee kinderen om het hout te dragen...

Daarnaast hadden we flink wat touw nodig. We wilden de boom niet vernielen, dus er zit geen spijker in de boom; alle dragende balken zitten puur en alleen met touwen vast.

Maar het allereerste wat nodig was, was iets om zo hoog in die boom te kunnen komen, want het is niet een heel makkelijke klimboom. Dus kocht ik een stevig stuk touw, zaagde ik wat drijfhoutstammetjes in korte stukken, en sneupte heel wat padvinderswebpagina's af. En al snel hadden we een prachtige touwladder van meer dan vier meter lengte. Met wat kunst en vliegwerk werd er dan een dun touwtje met een schoen er aan over een hoge tak gemikt, en daarmee werd de touwladder dan omhoog gehesen.

Vervolgens moesten de vier grote steunbalken die het buitenste frame zouden vormen omhoog geheusen worden. Stuk touw aan de ene zijde van de balk vast, stuk touw aan de andere zijde van de balk vast. Dan deze touwen weer met behulp van een schoen over een hoge tak zien te mikken, zodat ze omhoog gehesen konden worden. Ingeborg hees aan het ene eind; Jitse aan het andere, en Rinke deed balancerend op touwladder de begeleiding van de balk naar de goede plek. Met mooie padvindersknopen werd de balk dan op z'n plek gebonden.

Nadat het frame klaar was werden er dwarsbalkjes over het frame gelegd. Ook deze werden enkel en alleen met touwen vastgebonden.
Tenslotte werd van gevonden oude planken uit onze tuin en de tuin van de buurman een bodem over deze dwarsbalken gespijkerd. De vloerplanken zitten dus wel met spijkers vast, maar alleen in het frame zelf en niet in de boom.

En de constructie werkt uitstekend. Het weer hier is zo'n drie weken geleden omgeslagen, en sindsdien is het vijf dagen in de week halve storm en hoosbuien. En enkele hele stormen heeft de boomhut ook makkelijk overleeft.
Een keer was ik er bezig vloerplanken vast te spijkeren samen met Ibrich. Zij geeft spijkers en schoenzolen aan, en ik hamer de boel vast. Het ging in korte tijd een flink stuk harder waaien. De grote stammen van de boom bewogen behoorlijk, ook ten opzichte van elkaar, maar omdat het touwen vast zit, was het geen enkel probleem voor de hut. Een constructie met spijkers in de boom vast was waarschijnlijk kapot gegaan door brekende spijkers of brekende balken.

We weten niet of we er aan toe komen om er nog een fatsoenlijk dak op te maken, maar nu is het al grote lol voor de kinderen. En het is een mooie oefening voor Nederland: straks terug, komt er een mooie boomhut in de drie grote kaarsrechte dennen die in een driehoek bij elkaar staan in de hoek van de nieuwe tuin. Ook met touwen.

Tot tranen geroerd door een foto

Jitse heeft zijn prijsfoto gemaakt - dachten wij. Een geweldige foto van een spinneweb, genomen door een... ja wat? Een ontplofte suikerspinnnenfabriek? De flarden van een uit elkaar geknalde ballon? De rafels van een gesmolten rioolbuis? Fukushima II? Een heel merkwaardige foto was het wel, die er op z'n camera stond.



Jitse zelf wist van niets. Hij had helemaal geen foto van een spinneweb genomen. Was het misschien een streek van een van de spokevriendjes van Ibi?
En het rare was dat deze bijzondere foto ook weigerde om van zijn schermpje te gaan. Oke, hij verdween als je de camera uitzette. Maar zodra de camera weer aangezet werd was hij er weer. Het menu wilde niet verschijnen, je kon niet meer zien wat je fotografeerde, en oude foto (behalve deze dan) werden ook niet meer getoond.

Langzaam begon de verschrikkelijke waarheid tot ons door te dringen. Arme Jitse was in tranen. Zijn prachtige camera, gekregen als kado toen we naar Nieuw Zeeland vertrokken. Lief en leed mee gedeeld, de mooiste beestjes zoals Weka's en wandelende takken mee op de foto gezet... En nu enkel maar dat spinneweb.




De camera wil nog steeds wel foto's maken. Alleen, omdat het schermpje dus niet meer werkt, kun je ook niet meer uit de macro-flitsmodus, want dat was de laatste stand waar hij op stond voor "de ontploffing".

Nou ja, 127 dollar in de stad; zelfde merk, zelfde type. En hij heeft spaargeld al is het dan maar net genoeg. Volgende keer toch maar wat minder aan het touwtje rondslingeren...

Blogger problemen

Blogger had tot gisteren zeer ernstige problemen. Voor meer dan 48 uur kon je niks toevoegen of wijzigen, en dat is lang in internetland. Het schijnt dat ze zelfs een backup terug moesten zetten, en dat daardoor alle blogs terug gezet zijn naar de toestand van afgelopen woensdag - en dat er dus een paar dagen aan reakties en toevoegingen verloren zijn gegaan.

Ik had geen dingen toegevoegd in die tijd, maar er stond wel een en ander klaar in de wachtrij wat dus niet er op verscheen. Die zijn dus even opnieuw geplaatst. En reakties van mensen vanaf woensdag t/m vrijdag zijn dus verloren gegaan.

Lichtplassen

Zoals al eerder gemeld hebben we de laatste paar weken in voornamelijk herfstige sferen doorgebracht. De luchten zijn vooral grauw, heel af en toe zien we een blinkend fel ding in de hemel waarvan we niet meer weten wat het nou eigenlijk is, en het waait af en toe stevig.
Zoniet op de dag van deze foto's. Een heel kalme zee, wel erg grauwe wolkenluchten, en zilveren plassen licht op de Tasman zee.
Het levert in elk geval erg mooie beelden op.

Afscheid van Lientje?

Laatst bracht ik Ibrich naar bed.

"Ga je vannacht weer met je spokevriendjes spelen?"
"NEE"
"Nee? Waarom niet?"
"Ze zijn ziek."
"Oei, ik wist niet dat spoken ook ziek konden worden. Wat hebben ze?"
"Spokengriep"
"Oei. Nou ja, dat zal volgende week wel weer over zijn toch? Dan kun je weer 's nachts met ze spelen."
"Nee hoor."
"Nee? Hoe lang duurt dat dan bij spoken, spokengriep?"
"Honderd jaar."
"Ai dat is jammer. Moet je dus honderd jaar wachten voor je weer met ze spelen kunt 's nachts."
"Ja."
"Nou, ja, kun je eindelijk eens een nachtje slapen, he lieverd."


En honderd jaar later, als de 105 gehaald heeft, en trillend op haar stoel voor het raam zit in Huize Avondroest, denkend aan vroeger... Ineens staan daar een paar spoken voor haar neus.
"Heee Ibi, we zijn weer beter..."
"Hee, oud dametje, we dachten dat Ibi hier zou zijn. Weet jij waar Ibi is? We willen weer met haar spelen. "

Knarsentandend de storm door

Voor het eerst dat we hier zijn is het dan echt substantieel warmer, daar bij jullie in Nederland.

Nou wij gunnen jullie dat best hoor. Slik. Grmpf.

En ondertussen lagen we hier gisteravond in bed, terwijl de wind om het huis beukte, takken en bladeren uit de bomen joeg, en ons een rusteloze nacht bezorgde vanwege al het lawaai waarmee dat gepaard ging. Of maakte die stortregen nou het meeste kabaal?

Niet dat het koud is (19 graden). Maar toch.

Dus maar even wat herfstfoto's.

8 herkansing

Ilse suggereerde het al, en wij hadden het zelf natuurlijk ook al bedacht: dan maar een latere keer. En zo geschiedde.
Op z'n echte feestje was het te slecht weer, maar twee weken later zou het dan toch doorgaan, met een nog beperkter gezelschap: de jacht op de piratenschat.

Deze keer kwamen er slechts drie vriendjes/klasgenootjes: Jack (de andere, die het eerste feestje gemist had), Emma (van het enige andere nederlandse gezin in het dorp) en Kate. En deze keer werd Ibrich niet geparkeerd bij het jongere zusje van Emma (Karlijn), zodat ook zij van de partij was.

Het recept was als volgt:
aan de hand van een instructie waarop een route uitgetekend stond, moesten de kinderen stukken van een oude piratenschatkaart verzamelen. De schatkaart was in vier stukken gescheurd - uiteraard door de werking van de tijd. Vervolgens waren al die vier stukken elk in een grote Paua-schelp verzeild geraakt (hoe weet niemand), en deze waren weer elk verstopt in onze tuin. Hoe dat kon gebeuren weet ook niemand, maar waarschijnlijk door de geest van een piratenkapitein; we zullen nog eens navraag doen bij kind-aan-huis Lientje de Roos, want die schijnt contacten in die wereld te hebben.

De instructie was een speurtocht met meerkeuzevragen. Zoals deze:

Which is correct?

• Were is Jitse? -> go left
  
• Wear is Jitse? -> go up
  
• Where is Jitse? -> go down

Er waren vier verstopplekken, die steeds bizarder van aard werden. Zo bleek dat er een heuse boom rond een van de te vinden schelpen gegroeid was, in al die tijd dat die schelp daar lag. Gelukkig was de schelp net in een holletje tussen de wortels terecht gekomen, anders hadden de kinderen die schatkaart natuurlijk nooit kunnen vinden.


Jack bestudeert de instructies, terwijl Jitse een deel van de schatkaart in de boom zoekt.

Ook bleek een deel van de schatkaart op een zaadje van een boom gelegen te hebben. Die boom was in dik 300 jaar uitgegroeid tot een van de grootste bomen uit onze hele tuin, en die schelp met schatkaart hing dus ergens halverwege de top op grote hoogte. Maar het toeval wilde dat we net in die boom een boomhut aan het bouwen zijn, waardoor we er toch weer bij konden.

Een letterlijk hoogtepunt werd bereikt toen bleek dat een van de schelpen in een oude liaan verstrikt zat die hoog uit de bomen neer hing. Je kon deze liaan alleen bereiken door met de bekende slinger een zwieper te maken en dan naar de schelp te grijpen.



Dat wilden ze natuurlijk allemaal een keer proberen.


Jack op de slinger.

Vervolgens konden we alle vier stukjes van de schatkaart bij elkaar leggen. Hij bleek 300 jaar oud, nog van voor de tijd van de Europese kolonisten! En de schat bleek te liggen hier aan het strand van Oakura.


Ibrich met de bij elkaar geplakte schatkaart. 300 jaar oud!!

Natuurlijk stonden er geen wegen en huizen op de schatkaart, maar aan de hand van de ligging van rivieren en grote rotsblokken op het strand lukte het toch een plaatsbepaling te doen.


Rennen op het strand naar de juiste rotsblokken

Uiteindelijk bleek dat Jitse, zonder dat hij het door hand, precies bovenop de plek stond waar de schat begraven moest zijn. Dus allemaal aan de slag met schep en handen.


schatgraven

En ja hoor, na een tijdje kwam er een heel oud schatkistje te voorschijn. Afgeladen vol met echte goudstukken. Van chocolade. Van 300 jaar oud.


300 jaar oud chocoladegoud

8

Een tijdje terug vierde onze Jitse het feest voor z'n achtste verjaardag. Elke keer wil hij de halve school uitnodigen, en elke keer weer remmen z'n stugge ouders hem in z'n ontplooiingen door de lijst met genodigden terug te brengen tot een stuk of tien.

Ingeborg was nog op een viva-forum terecht gekomen waar de boodschap ongeveer was: "niet naar de ballenbak met kinderfeestje = zelfmoord", maar dat leek ons toch wat al te dramatisch gesteld, dus eigenwijs als wij zijn hadden we een en ander gewoon hier thuis georganiseerd.
Klasgenootje Kate zat al een week vooraf elke dag te vragen wat er zou komen, zo spannend vond ze het.
Het zou ook spannend worden: met een heuse schatkaart, een speurtocht naar de schatkaart, en echt graven... Maar helaas: die zaterdag was het de enige dag van de week dat het plensde met af en toe even een droge periode. Dus de schat-speurtocht werd uitgesteld.

Ondanks dat was het een vrolijke boel. Een stuk of 8 vriendjes en 2 vriendinnetjes behoorden tot het selecte gezelschap van genodigden. Per ongeluk kwam de verkeerde Jack nog aanzetten; dat zijn van die naamsverwarringen die je dan krijgt als de helft van de jochies in de klas Jack heet en de andere helft George (er waren ook twee Georgen op het feestje). Maar dat mocht de pret niet drukken, want ook met deze Jack was het gezellig. Ibrich heeft trouwens drie Ruby's in de klas, ook al zo handig (op een klas van 15 of zo).


Het begon met snerpballonnen. Deze langgerekte ballonnen lopen luid snerpend en toeterend langzaam leeg als je ze loslaat, en volgen daarbij bizarre sporen dwars door de hele kamer. Grote hilariteit natuurlijk.



De taart. Alleen al de kaarsjes aanzetten en weer uitblazen was een succesnummer.



De kadootjes werden eerst verstopt door alle kinderen, en vervolgens moest de jarige ze zoeken. Toen ze allemaal gevonden waren mocht hij ze uitpakken.


Zo kijkt Jitse als hij heel blij en op z'n gemak is.



Een van de hoogtepunten was het appelhappen. Jitse hield het stug vol, en uiteindelijk lukte het 'm. De dagen daarna wilde hij nog herhaaldelijk oefenen.