Laatst bracht ik Ibrich naar bed.
"Ga je vannacht weer met je spokevriendjes spelen?"
"NEE"
"Nee? Waarom niet?"
"Ze zijn ziek."
"Oei, ik wist niet dat spoken ook ziek konden worden. Wat hebben ze?"
"Spokengriep"
"Oei. Nou ja, dat zal volgende week wel weer over zijn toch? Dan kun je weer 's nachts met ze spelen."
"Nee hoor."
"Nee? Hoe lang duurt dat dan bij spoken, spokengriep?"
"Honderd jaar."
"Ai dat is jammer. Moet je dus honderd jaar wachten voor je weer met ze spelen kunt 's nachts."
"Ja."
"Nou, ja, kun je eindelijk eens een nachtje slapen, he lieverd."
En honderd jaar later, als de 105 gehaald heeft, en trillend op haar stoel voor het raam zit in Huize Avondroest, denkend aan vroeger... Ineens staan daar een paar spoken voor haar neus.
"Heee Ibi, we zijn weer beter..."
"Hee, oud dametje, we dachten dat Ibi hier zou zijn. Weet jij waar Ibi is? We willen weer met haar spelen. "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten