Op z'n echte feestje was het te slecht weer, maar twee weken later zou het dan toch doorgaan, met een nog beperkter gezelschap: de jacht op de piratenschat.
Deze keer kwamen er slechts drie vriendjes/klasgenootjes: Jack (de andere, die het eerste feestje gemist had), Emma (van het enige andere nederlandse gezin in het dorp) en Kate. En deze keer werd Ibrich niet geparkeerd bij het jongere zusje van Emma (Karlijn), zodat ook zij van de partij was.
Het recept was als volgt:
aan de hand van een instructie waarop een route uitgetekend stond, moesten de kinderen stukken van een oude piratenschatkaart verzamelen. De schatkaart was in vier stukken gescheurd - uiteraard door de werking van de tijd. Vervolgens waren al die vier stukken elk in een grote Paua-schelp verzeild geraakt (hoe weet niemand), en deze waren weer elk verstopt in onze tuin. Hoe dat kon gebeuren weet ook niemand, maar waarschijnlijk door de geest van een piratenkapitein; we zullen nog eens navraag doen bij kind-aan-huis Lientje de Roos, want die schijnt contacten in die wereld te hebben.
De instructie was een speurtocht met meerkeuzevragen. Zoals deze:
Which is correct?
- Were is Jitse? -> go left
- Wear is Jitse? -> go up
- Where is Jitse? -> go down
Er waren vier verstopplekken, die steeds bizarder van aard werden. Zo bleek dat er een heuse boom rond een van de te vinden schelpen gegroeid was, in al die tijd dat die schelp daar lag. Gelukkig was de schelp net in een holletje tussen de wortels terecht gekomen, anders hadden de kinderen die schatkaart natuurlijk nooit kunnen vinden.
Ook bleek een deel van de schatkaart op een zaadje van een boom gelegen te hebben. Die boom was in dik 300 jaar uitgegroeid tot een van de grootste bomen uit onze hele tuin, en die schelp met schatkaart hing dus ergens halverwege de top op grote hoogte. Maar het toeval wilde dat we net in die boom een boomhut aan het bouwen zijn, waardoor we er toch weer bij konden.
Een letterlijk hoogtepunt werd bereikt toen bleek dat een van de schelpen in een oude liaan verstrikt zat die hoog uit de bomen neer hing. Je kon deze liaan alleen bereiken door met de bekende slinger een zwieper te maken en dan naar de schelp te grijpen.
Dat wilden ze natuurlijk allemaal een keer proberen.
Vervolgens konden we alle vier stukjes van de schatkaart bij elkaar leggen. Hij bleek 300 jaar oud, nog van voor de tijd van de Europese kolonisten! En de schat bleek te liggen hier aan het strand van Oakura.
Natuurlijk stonden er geen wegen en huizen op de schatkaart, maar aan de hand van de ligging van rivieren en grote rotsblokken op het strand lukte het toch een plaatsbepaling te doen.
Uiteindelijk bleek dat Jitse, zonder dat hij het door hand, precies bovenop de plek stond waar de schat begraven moest zijn. Dus allemaal aan de slag met schep en handen.
En ja hoor, na een tijdje kwam er een heel oud schatkistje te voorschijn. Afgeladen vol met echte goudstukken. Van chocolade. Van 300 jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten