Vandaag is de avond van 15 juni. Dat betekent dat Jitse er al weer 12 dagen in het ziekenhuis op heeft zitten.
Hoe staat het er voor?
De ergste pijn is gelukkig over. Hij heeft alleen nog paracetamol 4 x per dag en als hij snachts wakker wordt van de pijn (gemiddeld een keer) nog wat morfine.
Zijn been hangt de hele dag in dat staketsel, een Thomas traction genaamd, naar de methode waarmee de gewichten en touwen bevestigd zijn.
Zijn hele bed en frame zijn mooi versierd. Er is hier een knutseldame die elke weekdag even bij hem langs komt, en die zijn bed met flikkerende kerstlampjes versierd heeft. Vandaag trof ik hem stenen vervend aan in bed. Zijn lakens zijn nu dus groen en blauw. Ook heeft hij een paar van zijn eigen knuffelbeesten in bed en zijn eigen fleece dekentje van thuis. En de hele muur bezaaid met tekeneningen en de kaarten die hij gekregen heeft.
Inmiddels begint hij dus aardig gewend te raken aan het ziekenhuis, en wij krijgen ook een soort van routine. We slapen nog steeds om de beurt bij hem in het ziekenhuis en zijn er ook overdag veel. Maar het blijven gebroken nachten, dus als de dag erna thuis is het bijslapen.
Met Ibi gaat het ook goed. Ze vindt het heerlijk snachts bij mama en papa in het grote bed te kunnen slapen, en ook gaat ze regelmatig ergens spelen. Als ik werk lever ik haar 10 voor acht af bij Nienke of Jeanine, die haar dan om half negen tegelijk met hun eigen dochters bij school afleveren. Jeanine is de moeder van Sylvia een vriendinnetje uit haar klas, en Nienke hebben we het al vaker over gehad.
De steun en attentie die wij en Jitse krijgen zijn werkelijk fenomenaal. Afgelopen zaterdag, waren er maar liefst 13 vriendjes die langskwamen, en op zondag 7. Ook gedurende de week komt er na school af en toe een langs. En dan van iedereen een kadootje of iets om te knabbelen. Het was echt heel gezellig. Het leek wel een verjaardagsfeestje.
Jitse houd een lijst bij wie er allemaal geweest zijn. En verheugd zich nu al op de grote feesten die hij wil geven. Een voor iedereen die geweest is, en nog een superparty voor de meest frequente bezoekers.
En gisteren kwam de post uit Nederland en bracht kaarten van het thuisfront. Anneke en haar 3 jongens,Opa en Oma, Pa en Tette, tante Ilse. En van buurvrouw Aukje regelmatig een dikke email met grappige verhalen over het dagelijkse leven in onze oude woonplaats in NL. Hartstikke bedankt allemaal!
Toevallig was ook dat op de dag dat hij viel, een dikke brief van zijn school in Nederland in de brievenbus lag, en dat Ibi daar mee stond te zwaaien toen hij in de Ambulance ging.
Die brief zat vol leuke verhaaltjes en tekeningen over de lente bij jullie. En fotos van zijn klasgenootjes. Dus die hangt ook boven zijn bed.
Toch heeft hij het af en toe ook wel moeilijk. Dan zucht hij dat hij de tijd weer terug wil zetten, dat het niet gebeurt was. Of dat hij net als de andere kindjes weer naar huis kon.
Balen is het ook dat hij het voetbal wel kan vergeten. Net als Hockey, en de eerste 4 maanden ook Capoeira. Het plan is 6 weken tractie, 6 weken met weinig belasting bewegen, (lopen mag wel), en pas na 4 maanden weer wat ruwer. Ws duurt het 7 maanden tot zijn been weer sterk is. En daarna nog af en toe controle voor de stand van het been, en de beenlengte etc. Dus we beginnen straks maar eerst eens met wat zwemmen.
Hier in het ziekenhuis is het ook best. Het is wel gek natuurlijk om het op deze manier mee te maken. Ik als werknemer, Jitse als patient. En het is ook lastig dat je geen invloed hebt op het beleid. Dat een pijnstiller bijvoorbeeld geen half uurtje eerder gegeven mag worden, dan het protocol aangeeft. En je moet je verder ook overgeven want je weet er niet genoeg van, en kan met zo'n been natuurlijk ook geen kant op. Tractie is natuurlijk een beproefde eeuwenoude methode, maar als je dan op internet gaat zoeken lees je er eigenlijk weinig over. Wel over externe fixatie en de voor en nadelen daarvan. Nou ja, de orthopeed werkt hier al minstens 20 jaar, zijn vader werkte hier voor hem, en ook zijn broer werkte hier. Als orthopeden als ik het niet mis heb.
Naast elk bed is er een soort uitklapbare stoel waar ouders op kunnen blijven slapen. En elke dag krijgen we een bon voor een warme maaltijd in het restaurant. Elke werkdag komt er ook een juf bij hem om samen met hem wat schoolwerk te doen. De dietiste kwam langs om te kijken wat hij lekker vindt (valt niet mee, al het eten is natuurlijk anders, en hij is vegetarier...) En de sociaal werkster van het ziekenhuis kwam ook inventariseren of we hulp bij het een of ander nodig hadden. Met mijn baas heb ik geregeld dat ik deze week 2 dagen vrij heb zodat ik de nachten ervoor bij Jitse kan slapen. Dat geeft een hoop lucht, alhoewel de werklast op de tussenliggende dagen natuurlijk weer hoger is omdat een collega van een andere afdeling mijn werk er exta bij krijgt.
