Jitse zit dus niet meer op voetbal. En niet meer op capoeira. En niet meer op school. Rampspoed heeft gister toegeslagen.
Gister had hij vriendje Jack mee naar huis om mee te spelen, en heel opgetogen sjeesden ze samen op hun stepjes naar huis. Precies toen hij onze oprit op wilde draaien ging het mis: hij viel, en lag luid gillend op de stoep.
"Mijn been is gebroken, mijn been is gebroken!"
Nou is onze school de laatste drie weken de bottenkrakersschool, want verschillende jochies hebben er recentelijk armen gebroken. Dus ik dacht dat hij "ook wat gehoord had", en dat het allemaal wel mee viel. Maar toen ik 'm overeind hees hing dat beentje er akelig bizar slap bij, onder een hoek die erg niet deugde.
Een lang verhaal - het gebeurde om kwart over drie, en tegen tienen 's avonds lag hij pas op z'n plek op de kinderafdeling -, maar om dat kort te maken: hij moet 6 weken in het ziekenhuis liggen met z'n been in een takelconstructie. Herstel gaat minstens 3 maanden duren.
Ik moet bekennen dat de tranen mij in de ogen sprongen om dat lieve lieve jochie met zoveel pijn te zien. Dus geen voetbal meer voor hem, terwijl hij het zo leuk vond. Geen capoeira meer, waar hij echt heel erg van genoot. We zouden de komende week een kabelbaan gaan maken voor de boomhut, en hadden net alle materiaal daarvoor in huis, maar ook dat wordt niks meer. Geen school meer, zelfs.
Echt heel verschrikkelijk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Oeps, dat is wel erg triest. Van harte beterschap, Jitse! Ik hoop dat je je een beetje kan vermaken in het ziekenhuis. Het is tenminste niet meer zomer in Nieuw Zeeland, want in ze zomer in het ziekenhuis is wel zowat het ergste wat je kan overkomen...
Och wat jammer voor Jitze en voor jullie natuurlijk ook.
Ja zo zit een ongeluk in een klein hoekje!!!!!
Wij wensen Jitze van harte Beterschap.
Van Opa Job en Marten en Grietje
Een reactie posten