White Cliffs

Het laatste weekend voordat Jitse z'n been brak... Ah, wat was het leven toen nog mooi en zorgeloos. Vrolijk en zorgeloos huppelden we door een zonovergoten landschap, en er was niets wat ons leventje kon verstoren. Oh hoe argeloos en onschuldig we toen waren.

Dat het zonovergoten was is echt opvallend, want het had weken achtereen geregend. Dat moest dus buiten gevierd worden. En in plaats van opnieuw het halve eiland over te crossen besloten we het deze keer dichter bij huis te houden, namelijk de White Cliffs walkway, een wandelpad waar je een dag over doet.



Ibrich op weg naar de eerste pas in de walkway. Hier loopt het pad nog door boerenland. Verderop zou het de rimboe in gaan.


Als het tij gunstig is kun je het pad over de kliffen en door het binnenland volgen, en dan via een beekbedding op het strand komen om vervolgens langs het strand onderaan de kliffen terug te gaan. Dit kan alleen op twee uur voor of na laag water.


Een van de witte kliffen.


Onderaan de white cliffs.


Door de branding uitgeslepen grotje. Ibi vindt het prachtig.


Jitse liep speciaal een eind om om hier een foto van deze klif te maken. Het is heel aandoenlijk om te zien hoe enthousiast hij bezig is met foto's maken.


Het staat hier overal vol met pampasgras. Allemaal import dus, zoals minstens de helft van de planten en dieren hier. Er is ook een inheemse variant, die toetoe heet; die is wat valer van kleur, en zoals dat hoort laat die zich flink verdrukken door de exoot. Hier gefotografeerd met fel tegenlicht van de lage winterzon. Tegen de zon in fotograferen kan toch de mooiste plaatjes opleveren.


Nog een keer pampasgras.