Het superfeest

De aanloop in het ziekenhuis is behoorlijk. Afgelopen zaterdag was een record-dag: er zijn toen in totaal 13 kinderen op bezoek geweest. Op de foto hiernaast, ook van die dag, zien we Jitse een partijtje pesten (het kaartspel) met (van links naar rechts) Louis, Jack, George, Fletcher en Zach (die tegenover ons woont). De moeder van tweeling Louis en George geeft ze instructies.
Deze middag dus alleen maar jochies, maar in de ochtend waren er juist enkel meisjes op bezoek, en ook weer vijf tegelijk. Dus over belangstelling niet te klagen.

Jitse houdt een lijstje bij: als hij uit het ziekenhuis ontslagen wordt komt er een groot feest, en alle kinderen die in het ziekenhuis geweest zijn mogen komen. Jitse heeft ook nog een super-lijst, en dat is voor een super-feest waar alleen de kinderen mogen komen die het vaakst langs geweest zijn. Of er in werklijkheid twee feesten komen moeten we nog maar even zien...

Ook met de post gaat het goed. Vandaag lagen er vijf brieven voor hem in de bus (ik ga ze openen als ik bij hem in het ziekenhuis ben). Vorige week kregen we een grote enveloppe met allemaal tekeningen en brieven van de kinderen van Jitses klas uit Nederland; van Tijl Uylenspieghel dus. Toen die verzonden werden had Jitse nog geen gebroken been, maar het kwam wel heel goed uit dat hij toen hij net in het ziekenhuis lag zo'n mooie grote verzameling tekeningen en brieven kreeg. Heel erg bedankt daarvoor.
Van z'n klas hier in Nieuw Zeeland is er intussen ook zo'n enveloppe gekomen, ook met tekeningen en brieven.
En hij krijgt van iedereen natuurlijk ook veel kadootjes. Soms denkt hij er over om - als hij weg moet uit het ziekenhuis - nog maar weer even een been te breken, zodat hij nog meer bezoek en kadootjes krijgt.

Maar in de nacht verdampt deze grootspraak en was het de afgelopen week veel huilen van de pijn. Maar gelukkig lijkt het ergste wat dat betreft nu over, en gaat het langzaamaan beter. We denken er over om hem deze week voor het eerst eens een nacht alleen te laten in het ziekenhuis. Tot nu toe bleven we om de beurt bij hem slapen 's nachts. Dat was wel nodig, met die pijnaanvallen, en soms paniekaanvallen tussendoor.