Weer een stapje verder

Vandaag was het zo ver. Een belangrijke dag voor Jitse en ons allemaal. We hadden een afspraak met de orthopeed en Jitses gips zou er misschien afmogen. Maar we durfden er nog niet helemaal op te hopen.
Na lang wachten, (ik was ook 'even' van de afdeling weggesneakt) waren we eindelijk aan de beurt. We kregen de assistent van de orthopeed, waarmee het veel prettiger communiceren was. Hij was ook degene die Jitse op de eerste hulp had gezien toen hij net zijn been gebroken had, en de tractie toen had aangelegd.
Na het bekijken van de foto's mocht ' the cast' eraf. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Daar lag die arme Jitse met gehoorbeschermers op een martelbed terwijl de zuster op hem afkwam met een soort electrische pizzasnijder. Hij vond het doodeng, en de eerste paar minuten lag hij alleen maar te piepen. Ik probeerde hem af te leiden met een verhaal over een ijsbeertje dat we net aan het lezen zijn, maar dat werkte niet. Gelukkig waren er wat pauzes,het was afwisselend zagen en wrikken, en geleidelijk begon hij zich te ontspannen en kwam er een dikke grijs op zijn gezicht.

Helaas geen foto's van deze operatie, waar Ibrich ook de hele tijd met haar neus boven opstond. Zij mocht de zuster ook helpen, door bijvoorbeeld Jitses T shirtje uit de buurt van de zaag te houden. (zoals al gezegd een soort pizzasnijder, met een slang eraan die het fiberglas slijpsel meteen wegzoog een stofzuiger in). Uiteindelijk was het dan zo ver. Daar zagen we zijn beentje weer.
Het zag er niet eens veel anders uit als zijn andere beentje. Wel heel pluizig. Het haar was natuurlijk aan weinig slijtage onderhevig onder de cast. Zijn knie is een stuk dikker. Ook lijkt het been ipv korter ongeveer een halve cm langer dan het goede been, maar daar schijnt nog van alles aan te doen te zijn in de jaren van groei die nog komen.
Hij hoeft ieg nu geen verhoogde zool in zijn schoen en dat is een opluchting want hij wil eigenlijk net als Rinke het liefst geen schoenen aan, want dan worden zijn voeten ' te heet'.
Wat dat betreft lijkt hij meer op zijn papa dan op zijn Pake, want die heeft juist altijd koude voeten.
Na het gepel ging de orthopeed in opleiding nog wat voelen, en toen kwam het verlossende woord. Hij mocht zonder cast naar huis. Maar wel voorzichtig doen, en de eerste vier weken nog met krukken lopen. En over vier weken weer een afspraak.
Nu hadden we erop gerekend fysiotherapie te gaan doen, maar dat vondt de assistent niet nodig. Niet voor kinderen van acht. Dat zou vanzelf goed gaan.
Nu we hebben al een afspraak met fysio voor volgende week, dus we zien wel wat zij vinden. Wat oefeningen kan natuurlijk nooit kwaad.

Na dit goede nieuws moest ik echt hoognodig terug naar mijn werk, want daar wachtte nog wat taken op mij. Rinke en de kinderen gingen nog even een ijsje eten en kwamen met toen om 16.45 ophalen om naar het zwembad te gaan, want Ibi had zwemles.
En waar we ook op gehoopt hadden, het zwembad was gewoon nog open voor het publiek, dus Rinke, Jitse en ik lekker in een hottubpool, terwijl Ibi haar zwemles had. Jitse kreeg nog een speciale zwemrolstoel waarmee hij zo het zwembad in mocht rijden (ondiep naar diep met glooiende vloer) en zich dan in het water kon laten glijden.

Over het zwembad zullen we het vast een volgende keer nog wel eens over hebben want we vinden het een heel fijn zwembad. En we zullen er nog vaak komen met Ibi haar zwemles en Jitse zijn revalidatie.

Daarna nog pizza, en toen was de feestelijke avond compleet.