St Kilda Seabaths

 De naam van mijn nieuwe tweede thuis is st Kilda seabaths. Het is ongeveer 1 km lopen van ons huis aan het strand in een groot, wit, laag victoriaans gebouw. 

In het gebouw is een klein verwarmd  25-meterbad, een klein badwaterwarm hydrotherapiebad met massagestralen in de muur en een stoomkamertje.  Alles is zeewater met ook wat chloor helaas. Heel leuk is dat er een deur is naar het strand. Als je daar zwemt kun je de code vragen aan de badmeester en het zwemmen afwisselen tussen binnen en buiten. 

Het is er altijd erg druk met mensen die op en neer baantjes trekken. Het bad is verdeeld in 5 banen. Er worden zwemlessen gegeven, en aqua fitness. De banen worden wisselend gereserveerd voor iets anders Het is een drukke boel.  In deze smalle banen zijn soms meerdere mensen heen en weer aan het zwemmen.  en dan moet je erg oppassen dat je elkaar niet raakt. Er zijn een fast, intermediate en een slow lane maar de mensen in de slowlane gaan vaak nog dubbel zo snel als ik(!) je moet dus erg oppassen dat je elkaar niet raakt. Vooral omdat veel mensen met de borstcrawl zwemmen. Een keer heb ik een vuistslag op mn hoofd ontvangen die ik nog wel 10 min voelde. 

De zwemlessen voor kinderen leken me heel goed. groepjes van 2- 6 leerlingen aangepast aan het niveau. En dan zetten ze in het water een platform neer dat verschoven kan worden. Dan zwemmen ze van de kant naar het platform de lijn die de baan afscheid van de baan ernaast  of de zijkant  is nooit ver weg. En langs de hele zijkant loopt de vloer op en er is een smalle riggel waar je ook op kunt staan.  De banen zijn maar zo‘n twee meter breed. Hierdoor lijkt het zwembad minder groot en intimiderend. Kinderen zwemmen ook met zwemnoodles of plankjes en allemaal met brilletjes op. Dus niet met kurkjes of ninja turtle pakjes. 

Maar goed zelf ik probeer hier een keer of 8-9 per week naar toe te gaan en doe dan oefeningen in het water en zwem vele baantjes om wat aan mn conditie te doen, en ik begin steeds meer mensen te kennen die net als ik vaak in het zwembad zijn. 

Ik weet niet hoever het zo gekomen is maar afgelopen jaar voel ik me ontzettend stijf, overal pijn, met name in onderrug en rechterknie (artrose). Opstaan. bukken, traplopen alles zo moeilijk en pijnlijk dat ik het ging vermijden. En daardoor kom je in een spiraal van stijfheid en zwaarder worden waardoor allesnog moeilijker gaat. 

Nu na een week flink oefenen merk ik wel enige verbetering. De km lopen naar het zwembad gaat beter en ik voel me ook minder stijf, kan beter bukken en sta iets makkelijker op. Het kost wel heel veel tijd maar dat heb hier ook. Ik ben benieuwd hoe ver ik vooruitga als ik dit een paar weken volhoud. Wordt vervolgd. 

Strandvondst

Die vond ik op het strand laatst. Totale lengte 6.5 cm. 

Kwisvraag: iemand enig idee wat het is? Een gemuteerde zeepapegaai? Een kruising tussen een casuaris en een kanarie? De schedel van een buitenaards wezen dat per ongeluk weggespoeld is vanaf de geheime onderwatermarinebasis Area 551 hier op de zeebodem? Is het zelfs wel een schedel? Is het niet gewoon een vogelborstbeen met extra chakra-ogen van een overspirituele kraai? 

Antwoord over een paar dagen...

 

St Kilda

 We zitten nu een week in een appartement in St Kilda. St Kilda is een wijk in Melbourne, Australie. Vroeger was het kennelijk een stadje, maar nu dus helemaal opgeslokt door de grote stad. 

Melbourne is een enorme stad met meer dan 5 miljoen inwoners, en een enorme oppervlakte. 20% van de Australiers woont in Melbourne. Het ligt helemaal in de uiterste zuidwestpunt, tegenover Tasmanie, aan een enorme baai. 

Wij zitten dus in St Kilda, een vroegere hippiewijk tegen de kust aan, bekend vanwege veel kunst en optredende artiesten. Het is hier een en al strand, tientallen kilometers langs de kust. De sfeer is een beetje een mix tussen Scheveningen/Den Haag, maar dan wereldser, Bordeaux en Cannes. Het is hier behoorlijk bruisend, in het centrum van St Kilda is het net of het altijd feest of vakantie is. Wij zitten op 15 minuten lopen van het centrum, en op 2 blokken (5 minuten) lopen van het rustiger St Kilda West beach. 

De straat waar we zitten is rustig en heel groen. Het is een rare mix tussen betonblokken en koloniale oude houten jugendstil huizen. 

Het klimaat is hier ook merkwaardig. Iedere Australier die we onderweg hier naartoe tegenkwamen zei  "Ai, Melbourne, daar is het zo koud". Nou valt dat vandaag mee: 34 graden. Ik denk dat het klimaat overeenkomt met dat van Bordeaux in Frankrijk, alleen 's winters wat warmer en 's zomers gemiddeld wat frisser dan daar. 

Maar dat gemiddelde daar zit 'm de kneep. Wat in die 7 dagen dat we er nu zijn hebben we al twee keer meegemaakt dat het tussen twee opeenvolgende dagen zo meer dan 10 graden kouder of warmer is. De variabiliteit zit 'm vooral in de temperatuur, niet zozeer in regenachtigheid. Voor morgen wordt er 36 graden verwacht; voor de dag erna 21 graden. De dag nadat we aankwamen was het een aangename 25 graden, de dag erna nauwelijks 15. 

Plaatsnaamborden met St Kilda erop hebben ze hier niet, want het is geen stad maar een wijk. Daarom als alternatief maar wat bordjes met de naam er op - Speciaal voor Sake.

 

Nog 25 km naar ons nieuwe huis

Terwijl we de laatste kilometers afleggen lig ik al hotsebotsend op het bed in het busje. Dit mag natuurlijk niet maar we hebben maar twee stoelen en eigenlijk is het ook wel relaxed en fijn om even uit te strekken als je een poos gereden hebt. 

Rinke rijdt, ibrich navigeert en checkt de dode hoek in de spiegel als Rinke afslaat. Ik gluur af en toe even naar de omgeving door de gesloten gordijntjes. 

Ongeveer 3000 km hebben we afgelegd door dit uitgestrekte landschap. Eindeloze wilde natuur, ontelbare platgereden kangaroes, bergen, vlakten, kust en jungle. Nu gaat dan het volgende deel van onze reis beginnen. Melbourne. Na 4 weken van nomadisch leven, Maleisie, Thailand en de twee weken in de camper is het fijn om ook weer eens een poosje een basis te hebben. Hoe zal het leven daar zijn en wat zal het ons brengen? 

Wat de reis ons tot nog toe gebracht heeft is een sterkere band. Zelfs het slapen (met zn drieen in een krap bed, gaat goed. Het is ook fijn hoe Ibrich steeds volwassener wordt,  meer deelneemt aan het proces en meer eigen initiatief neemt mbt de koers. Thuis leven we toch veel meer langs elkaar heen, iedereen zn eigen ding op zn eigen kamer. 

fladderende puurwaters

Een paar dagen terug waren we bij Cape Conran, op de Banksia Bluff campground. Daar kun je over het strand lopen van de camping tot aan de monding van de rivier, een paar km verderop. Er is verder helemaal niks daar, alleen duinen, strand, en zee. 

Het strand lag bezaaid met dode Shearwaters. Voor de vogelkenners onder ons: dat zijn die beesten die helemaal voorin het vogelboek staan, op die pagina's die je altijd overslaat omdat je er helemaal niks mee kunt. Met heel veel mazzel zie je in Nederland een bruin stipje ergens ver op zee vliegen, en dat is dan misschien wel een shearwater als het niet per ongeluk een jonge meeuw is. De omstandigheden zijn altijd te ongunstig (slecht licht, storm, te ver weg, etc etc) om er verder iets van te kunnen bakken. 

Shearwaters (in het Nederlands: pijlstormvogels) zijn van die beesten die ongeveer op de golven geboren worden, en die hun hele leven doorbrengen in twijfel of ze nou een vis of een vogel zijn. Nou ja, niet echt natuurlijk, want ze broeden wel degelijk op het land, soms op verlaten rotseilanden, dan weer in holen in de duinen. Ze komen over de wereld voor, zo lang het maar zout is en er heel veel uitgestrekte watervlaktes zijn. Het zijn echte zeevogels. Een meeuw in Nederland een "zeemeeuw" noemen moet voor een Shearwater zoiets zijn als je bejaarde oma uit Huize Avondroest een atleet noemen. 

Hebben we in West Europa in het vogelboek al een paar van die vervelende altijd overgeslagen pagina's vol met zulk soort beesten, hier in Australie zijn er tientallen soorten die ook nog eens enkel uit elkaar te houden zijn als je ze als lijk in je hand hebt en hun snavel op kunt meten. 

En dat was nou net precies wat we hier konden doen. Waarmee de Shearwaters ineens een hele leuke puzzel werden waar Ibi en ik ons enthousiast op wierpen. Uiteindelijk bleek dat het hier om de meest algemene Shearwater van Australie gaat, de short-tailed Shearwater. Even later zag ik er zelfs een paar levende vliegen - althans, ik ben er maar vanuit gegaan dat het om dezelfde soort ging.

Dit dier is de meest algemene zeevogel van Australie, en werd al gezien en getekend door de bemanning van Captain Cook, die 200 jaar geleden voor het eerst deze kusten afschuimde. Het beest heet ook wel schapenvogel (muttonbird). Een naam die eerst voor een andere stormvogel gebruikt werd, maar nadat die compleet uitgeroeid werd door zeevaarders, werd de naam gebruikt voor deze Shearwater. De beesten worden zelfs nog "geoogst" op Tasmanie, een activiteit van Aboriginals een beetje in dezelfde sfeer als het traditionale Friese eierzoeken. Gelukkig zijn er naar schatting nog zo'n 23 miljoen exemplaren. Ze broeden in zelf gegraven holen in de duinen.

Op het strand 150 km zuidelijker, een uitgestrekte schoorwal van 90 mijl lang, die heel toepassend ninety mile beach heet, was het weer raak. Ditmaal lag het strand niet bezaaid met die beesten, maar vond ik er toch nog eentje die alleen met een vleugelpunt boven het zand uitkwam. Deze was beduidend kleiner. Het boek er weer bij, meten en vergelijken, en het bleek een Fluttering Shearwater - alleen fladderen deed hij niet meer, zijnde dood als een pier. Dit is een wat kleinere soort die in Nieuw Zeeland broedt, maar hier buiten het broedseizoen rondhangt. 

Verder heeft Ibi nog een dode common diving-petrel gevonden: een nog kleiner bruin stormvogeltje. Helemaal zeker wist ik het niet, want het beest was vrij ver heen. We hebben hem in een zakje gestopt en meegenomen, en nu ligt hij hier in de vriezer. Ik ben van plan een ornithologisch instituut op te zoeken om het beest even te laten zien. 

Benoemen

 Soms kijk je even op webpagina's van kranten om te zien hoe het in het thuisland gaat terwijl je zelf aan de andere kant van de wereld zit. Slecht idee, want het thuisland voelt niet meer thuis. Maar ja, je voelt kennelijk toch een soort van connectie nog steeds, helaas. 

Want ik heb het zelf helemaal gehad met Nederland. Een eng, benepen, vreemdvrezig en diep racistisch rotland, dat afgegleden is tot een echte kakistocratie waar vooral de onderbuik regeert. 

Een voorbeeld: in Amsterdam trekken Israelische voetbalhooligans door de stad, daarbij specifiek vernielingen aanrichtend, mensen van Arabische afkomst molesterend, en leuzen scanderen over hoe bevredigend het is om schoolkinderen in Gaza aan stukjes te bombarderen. Vervolgens komen niet geheel onbegrijpelijk islamitische jongeren van Marokkaanse komaf in opstand tegen zulk soort verheerlijking van het uit elkaar rijten van kinderen, en trekken ze al Israelier-jagend door de stad. Tuig tegen tuig, zeg maar. 

Dan gaat eerst de vaderlandse media er overheen: volstrekt eenzijdige berichtgeving waarin vooral de rol van het Islamitisch tuig naar voren komt, maar waarin de rol van het Israelisch tuig er uiterst bekaaid vanaf komt. (Het moet trouwens gezegd, na een paar dagen krijgen de "kwaliteitsmedia" meer aandacht voor de rol van het Israelisch tuig - hoewel nog immer summier).

Vervolgens gaan alle domrechtse politieke kopstukken eroverheen, opnieuw volstrekt eenzijdig. Er is enkel aandacht voor één zijde van het verhaal. Dat kun je natuurlijk verwachten van domrechtse politici, het probleem is vooral dat dat tegenwoordig vrijwel elke politicus is. 

En daarna het gesundes Volksempfinden van de publieke opinie natuurlijk. Dan heb ik het niet eens over de commentaren onder bepaalde kanalen op youtube, dat is echt racistische drek in ultima forma. Nee, ik bedoel een relatief neutraal medium als nu.nl, waarbij het onder een redelijk neutraal artikel over de materie erg illustratief is om door te scrollen naar de commentaren van lezers. Wat opvalt is dat het door domrechts gekaapte steekwoord "benoemen" weer veelvuldig toegepast wordt, maar dan enkel waar het gaat over het Islamitische tuig in dit verhaal. Het "benoemen" van de ranzige wandaden van het Israelische tuig in deze affaire blijft beperkt tot naar schatting wellicht 1% van de reacties. Als benoemen dan je stokpaardje is, benoem dan ook alles, en niet een zijde van het conflict.

Het tekent de huidige situatie in NL: een diep racistisch land, waar een vreemdvrezige bevolking in een akelige rondedans zit met een al even vreemdvrezige politieke top, pirouetjes om elkaar heen draaiend en elkaar steeds verder opstokend tot nog dommere, nog racistischer hoogten. Een ware kakistocratie, waarin de domste politici het hardste schreeuwen, het meeste aandacht, en tegenwoordig ook nog de meeste stemmen krijgen. Politici die hard en dom schreeuwen om Wilders te overblaten, en een bevolking die daardoor steeds meer gaat geloven dat hard en dom geschreeuw wel waar moet zijn, omdat het anders niet zo hard en dom geschreeuwd werd; aldus de politici belonend en stimulerend om nog harder en dommer te gaan schreeuwen.

Ik ben helemaal klaar met dat landje, en zou het liefst voorgoed emigreren. Maar ja waar naartoe. Overal in de wereld is de domrechtse geest uit de fles. Democratie is in wezen een totaal failliet systeem - maar ook hier weer: wat is het alternatief dan? Nou ja, dat laatste plaats ik nog wel eens een artikel over, want daar bestaan wel wat ideeen over. En over dat emigreren beraad ik me nog. 

Vrijwaring 1: 

Mocht iemand naar aanleiding van dit stukje denken dat ik pro-Palestijn ben: nee, dat ben ik niet. In dat conflict worden mensen doorgaans opgedeeld in pro-Israelisch of pro-Palestijnse kampen, maar ik val in geen van beide. Ik ben contra-Israelisch EN contra-Palestijns. Ik denk namelijk dat beide partijen in dit conflict precies even grote oorloghitsende idioten zijn, die de andere partij het licht in de ogen niet gunnen, en die beide uit zijn op de vernietiging van de ander. 

Vrijwaring 2:

Ik spreek over domrechts om de huidige politiek dominante stroming aan te duiden. Daarmee wil ik niet zeggen dat rechts per se gelijk is aan dom, noch dat domheid zich enkel voordoet bij rechts. Er bestaat ook zoiets als domlinks, dat zijn namelijk die lieden die achter alle kommer in de wereld een gore streek van het grootkapitaal zien. Alleen is domlinks tegenwoordig vrijwel uitgestorven, terwijl domrechts haar hoogtijdagen beleeft en alleen maar  groeit. 

Ik noem het domrechts omdat het (uiteraard) rechts is, maar vooral omdat domheid het belangrijkste kenmerk is. Ervaring doet er niet toe (Trump die volstrekte nitwits op ministersposten benoemt, en in Nederland een kwakzalver en complotwappie als minister van volksgezondheid); (wetenschappelijke) kennis is verdacht en wordt actief ontkend (klimaatverandering, stikstofproblematiek), en er wordt een eigen maakbare en feitenvrije schijnwerkelijkheid opgetrokken die continu in conflict komt met de realiteit (asielpolitiek). Er wordt gewerkt met verschillende werkelijkheden: Trumps "alternative facts", en de "andere werkelijkheid" van PVV-politici die merken dat schreeuwen vanaf de zijlijn toch makkelijker is dan omgaan met de realiteit. Liegen dat tot een hogere kunst verheven is geworden. 

Trouwens: de term dom is hier vooral van toepassing op het stemvee dat erin trapt. Veel van de politici zijn uiteraard ook niet al te snugger, maar kunnen toch zeer geslepen zijn. Zie b.v. het intrekken van de spreidingswet: dat wordt doelbewust gedaan opdat de overlast van asielzoekers in Ter Apel optimaal blijft. De PVV heeft alle belang bij het niet oplossen van problemen in de asielopvang, want die problemen zorgen voor stemmen. Dit is Hanlons scheermes voorbij: dit is geen domheid meer, maar echte kwaadaardigheid. 

Ik benoem het allemaal maar even zoals het is, want dat is toch een van de stokpaardjes van domrechts, dat benoemen. 

Enkele nagekomen berichten.

 Er zijn enkele nagekomen stukjes in deze blog geplaats, maar omdat ze gepredateerd zijn zodat alles op volgorde staat, missen onze lieve lezertjes dat misschien. 

Daarom hier even expliciete linkjes naar die nagekomen berichten: 

• https://ingerink.blogspot.com/2024/11/nagekomen-bericht-op-de-markt-van-khao.html
• https://ingerink.blogspot.com/2024/11/nagekomen-bericht-eitjes-koken-in-de.html

Covid in de keuken te Cooma.

Laatst kwam er hier een storing over, waardoor het anderhalve dag plensde (voor de rest hebben we eigenlijk steeds goed weer gehad). Daarom verbleven we een nacht op een camping, in Cooma, in de bergen van zuidelijk New South Wales.

Campings zijn hier van alle gemakken voorzien: er is meestal een recreatieve ruimte aanwezig, met televisie, biljart, hangbanken, etc. Daarnaast is er vaak een keuken die je gratis kunt gebruiken, compleet met pannen, gasfornuis, bestek, etc. Om die reden hadden we voor de camping gekozen, want onderdak koken is nou eenmaal handiger dan buiten voor je busje, als het plenst. 

In die keuken zaten nog twee andere mensen, een stel van onze leeftijd uit Melbourne, waarmee we aan de praat raakten. Aardige mensen, maar de sfeer werd toch emotioneler toen het gesprek op covid kwam. Het blijkt dat ze een jaar opgesloten hebben gezeten in Victoria, de zuid-oostelijke deelstaat van Australie. Ze mochten 1 uur per dag de deur uit, tot op max 5 km van hun huis af, en dat een vol jaar lang. Het deed mij een beetje denken aan de absurde maatregelen die ze op de Canarische eilanden (Spanje dus) hadden, waar mensen ook huisarrest hadden. Ik heb nooit zo begrepen hoe overheden menen dat je een besmettingsgevaar vormt terwijl je in je eentje een berg op loopt of een woestijn inloopt, en zoals te verwachten begrepen onze gesprekspartners dat ook niet. De conclusie van de man was: kwaadaardigheid. De overheid deed dit om samen met de farmaceutische industrie bakken geld te verdienen. 

Ik ben zelf meer van Hanlons scheermes: veronderstel geen kwaadaardigheid in gevallen waar domheid een afdoende verklaring biedt. Het is jammer om te zien hoe een onredelijke, totaal overtrokken reagerende overheid er voor zorgt dat mensen en masse meegezogen worden in de domheid van complottheoristen. Ja, de repressieve maatregelen zoals die in Frankrijk, Spanje of Australie golden waren zwaar overtrokken en onnozel, maar dat wil nog niet zeggen dat dat automatisch betekent dat Ivermectine WEL helpt tegen covid (dat doet het dus echt niet), en het wil ook niet zeggen dat dus covid niets meer was dan een griepje, of al die andere flauwekul die "kritische media" over ons uitgestort hebben. En dat uitstorten was wereldwijd, want ik hoorde hier weer exact al diezelfde flauwekul die in Nederland door complotwappies verspreid wordt. 

Veel mensen gaan uit van een kwaadaardig verdienmodel van de overheid in combinatie met de farmaceutische industrie. Voor de overheid is dat complete nonsens - die heeft over het algemeen zwaar verloren aan lockdowns, en staatsschulden zijn overal ter wereld zwaar opgelopen - dus wat nou "verdienmodel". Wat men bovendien vergeet is dat het zogenaamd kritische verhaal daarentegen wel degelijk op een dik verdienmodel berust: klikbeet, politiek gewin, verdiensten dankzij zogenaamde kritische onthullingen, het levert allemaal verdiensten op. 

Ik geloof niet dat wij deze mensen op andere ideeen hebben kunnen brengen. Uiteindelijk was wel een van de conclusies dat het weer een verhaal was van "de overgrote massa lijdt als gevolg van de domme 5%". Kennelijk vindt de overheid in genoemde landen dat je mensen niet in hun eentje in de natuur kunt laten lopen tijdens een pandemie, omdat er altijd een minderheid aan idioten is die je niet kunt vertrouwen en die toch gaan samenscholen en verspreiders worden. Net zoals je in Australie en op de Canarische eilanden ziet dat paden worden afgesloten zodra er maar enigszins een gevaar is dat een toerist over een steen struikelt: omdat er 1% aan idioten is die daadwerkelijk over een steen gaat struikelen en daarbij een poot breekt, mag de overige 99% er dus ook niet meer komen. 

Mijn gesprekspartner vond dat cynisch, dat de overgrote verstandige massa dan de pineut is als gevolg van die paar procent onverantwoordelijken. Ik kan echter in geval van covid die overheid heel goed begrijpen. Allereerst: in geval van covid is het geen domme 5%, maar eerder iets in de buurt van de domme 50%. De meerderheid van de bevolking IS gewoon dom, of in elk geval in staat om kritiekloos achter de domkoppen aan te lopen (het is geen toeval dat NL tegenwoordig bij meerderheid domrechts stemt). Bij covid zie je dat er vanaf het begin continu dwazen waren die riepen dat het allemaal bedrog was, dat het allemaal mee viel, en dat het allemaal een groot complot was. Hoe kun je er dan als overheid op gaan vertrouwen dat mensen verstandig genoeg zijn om niet samen te gaan scholen? De praktijk wijst uit dat ze dat dus wel doen. 

Waarmee we kunnen concluderen dat we de strengheid van lockdowns juist deels te danken hebben aan degenen die er het hardst tegen ageren. Net zoals de vaccinatieschade die opgetreden is: die hebben we voor een aanzienlijk deel te danken aan de "kritische media" die het hardst hebben zitten roepen dat vaccins niet deugen. Immers: het is net als met mobiele-telefonie-antennes: als je maar hard genoeg en lang genoeg roept dat het schade oplevert dan gaan mensen zich vanzelf al ellendig voelen. Het lijkt al met al net een asielcrisis, wat dat betreft. 

Het leven van een digitale nomade

Op onze tocht zuidwaards slapen we soms op een stil plekje langs de route, soms op een natuurkampeerterrein en ook strijken we af en toe neer op een camping. Daar is dan meestal een gemeenschappelijke kampkeuken.

Het is dan de bedoeling dat Rinke checkt of er nog mail is van zijn werk maar afgelopen week wilde dat maar niet lukken. We hadden zijn nederlandse telefoontje mee om daarop de verificatie smsjes op te ontvangen maar de oplader was tijdens onze twee dagen in Maleisie doorgebrand door de wisselende stroomsterkte daar. En zelfs in Maleisie liep iedereen rond met een veel nieuwe model dus een andere oplader was moeilijk te vinden. 
Maar we zijn niet voor een gat te vangen en hadden nog een reserve iphone mee, dus Rinkes simkaart daarin gezet. 
Helaas verwarden we deze telefoon op een dag met degene die we in australie voor de navigatie gebruikten. Gevolg. 70 euro internationale roamingkosten en nummer afgesloten voor gebruik in het buitenland. Dus mailtje gestuurd naar de helpdesk van Rinkes werk, en na 5 dagen (incl weekend) nog geen reactie. 
Nog maar eens gemaild. En nu na wat gedoe kan hij eindelijk de codes op zn australische nummer ontvangen en zn mail van de afgelopen week bekijken. 
Nu ik nog. Ik kwam erachter dat mijn email geblokkeerd is wegens ongebruikelijke activiteit. Maar de herstelcodes komen niet binnen… en verder worden er geen andere opties geboden. 

De grote tocht zuidwaarts

 We zijn afgelopen maandag vertrokken vanuit Petrie, net ten Noorden van Brisbane, Queensland, Australia. 

Dit is waar we langs geweest zijn: 

• Minyon Falls, Nightcap National Park. Een flinke waterval met poel eronder, die bereikt kon worden na een moderaat stevige wandeling. Wat moeilijk voor Ingeborg, maar het lukte allemaal, en het is een prachtig nationaal park. We hebben hier twee nachten doorgebracht op Rummery Park campground. Eerst helemaal alleen, de volgende nacht was het ineens veel drukker. 
• Woody Head, New South Wales, tussen Byron Bay en Coffs Harbour. Hier een dag doorgebracht maar 's avonds weer verder getrokken. We vonden een Short Tailed Sheerwater dood op het strand. Sheerwaters zijn van die zeevogels die je normaal alleen als een stipje over de golven ziet, en ze lijken allemaal verschrikkelijk op elkaar zodat het een onmogelijk raadspel wordt om de soort te achterhalen. Deze lag echter dood op een rots. Een grauwbruin vogeltje kleiner dan een kokmeeuw dat z'n hele leven op de oceaan doorbrengt. In mijn vogelboek stond een plaatje van alle snavels op schaal van zeevogels, en daarmee lukte het om de soort te bepalen. Elke soort heeft een eigen patroon van zoutuitscheidingsbuisjes op de snavel. Maar als je zo'n beest levend in de verte ziet vliegen lukt dat dus nooit om het op naam te brengen. Overigens zag ik er later nog twee levenden vliegen, en maar aangenomen dat het dezelfde soort was. Verder zaten hier nog heel veel van onze sterns (grote stern, visdief, lachstern, kaspische stern), plus zwarte scholeksters, en wat aalscholversoorten. Het strand ten zuiden van de woody Head, backbeach genaamd, is trouwens een echte aanrader: compleet verlaten en zeer uitgestrekt, en heel makkelijk bereikbaar vanaf Woody Head.   
• Diggers beach en Little diggers beach, net ten Noorden van Coffs Harbour. Hier overnacht op een kampeerplaats vlak bij het strand. Volgens de bordjes mocht het niet, maar volgens een man in een andere camper was dat bluf, en mochten de autoriteiten je helemaal niet verbieden om op een publieke parkeerplaats te staan (althans, in NSW). Prachtig strand trouwens. Helemaal het Little diggers beach, dat bij laag water makkelijk bereikbaar is via het strand. 
• Never Never: casuarina falls walking track, bij Dorrigo, aan de Waterfall highway. Een mooie wandeling door echt oerwoud waar het stikt van de bizarre vogelgeluiden. Helaas stikt het ook van de bloedzuigers. Ingeborg bloedde zwaar aan haar voeten, en ik dacht dat ik er redelijk ongeschonden afgekomen was. Ik had een stuk of tien van m'n voeten geplukt die nog niet gebeten hadden, maar ik had er kennelijk eentje tussen m'n tenen over het hoofd gezien. Na tien kilometer rijden ontdekte ik toch behoorlijk wat bloed tussen de pedalen van de bus, en daarnaast een volgezogen bloedzuiger. Je voelt die beesten eigenlijk nauwelijks, maar de wondjes blijven wel behoorlijk bloeden.

Voor vandaag zijn we verder de waterfall highway naar het westen afgereden, en in Armidale beland. We wilden verder naar een of andere kloof, nog 200 km verder naar het zuiden, maar Ingeborg stopte in Armidale bij een Aboriginal art centrum, en daar kregen we uitgebreiden rondleiding omdat we de enige bezoekers waren, want niemand interesseert zich natuurlijk voor zulk soort dingen. Daar hoorden we dat er hier de volgende dag (morgen dus) vanaf 10 uur een groot aboriginal festival is met allemaal muziek, standjes, en veel dingen te doen. Dus dat gaan we meemaken morgen. 

Tot zover deze update.          

editor ibi (op 16-11) zegt lees de reacties voor een ibi-toevoeging!

Griekse halfgod to the rescue

Inmiddels zijn we aangekomen in Australie, Brisbane, op de grens van Queensland en New South Wales. 

Toen Jitse en Ene hier waren, hun bus kapot was en ze geen onderdak hadden (kamperen in je bus op een openbare weg kan je hier dure boetes opleveren) kwamen ze via via in contact met H. Deze van origine Zuid Afrikaan had in de coronacrisis wat gestrande reizigers met hun busje onderdak verleend in zijn tuin (van een wat groter formaat dan wij in NL gewend zijn). 

Naarmate de crisis duurde waren er steeds meer backpackers in de tuin neergestreken. Ze hadden het met zn allen heel gezellig gehad en na corona was hij er meedoor gegaan gestrande reizigers te helpen. 

Toen Jitse vertelde dat wij naar Australie kwamen en het leuk vonden om hem te ontmoeten bood hij spontaan aan om ons van het vliegveld te halen en naar onze bestemming te brengen op een uur afstand van zijn huis.  (terwijl hij zelf twee dagen later op vakantie zou gaan, met het vliegtuig). En toen hij hoorde dat onze bus (die eerder van Jitse en Ene geweest is) wat kleine mankementen had die gerepareerd moesten worden voordat we m in onze naam zouden kunnen registreren nam hij het op zich om dit voor ons te regelen. 

Uiteindelijk was het zo dat hij met de onderdelen (lamp en spiegel) in de auto om 7.15 klaar stond bij het vliegveld (terwijl we pas om 8.30 onze bagage hadden), daarna met ons naar Kallangur reed waar de bus op de oprit stond van E. op wiens poezen Jitse en Ene een aantal maanden hadden gepast. Vervolgens ging hij zeer voortvarend aan de slag om de onderdelen te vervangen  (tegen de tijd dat ik een schroevedraaier vond had hij de lamp er al in) monteerde. En ging tussendoor nog even naar de bouwmarkt om de goede schroeven te halen toen de spiegel niet paste. Vervolgens onderhandelde hij met de APK monteur in schimmig Zuid Afrikaans en toog met mij naar het registratiekantoor. 

Aldaar bleek het briefje van E. dat ik op dat adres woonde niet voldoende om de auto op mijn naam te krijgen. Daarvoor moest je proof of address hebben in de vorm van een rekening van gas of electra, een statement van de queensland belastingdienst of nog een heel lijstje van dingen waaraan reizigers per definitie niet kunnen voldoen. Ik begon te sputteren maar H. stopte me. Don’t argue zei hij. “We will come back with the proof she asked for and then this lady will help us and she will be very sweet and even might go out of her way to overlook some minor things”. Zo gezegd zo gedaan. H. maakte op zijn mobiele telefoon een huurcontract (voor 1 maand) voor ons, die het meisje van de telefoonzaak waar ik een simkaart kocht voor ons uitprintte). Met dit huurcontract gingen we terug en inderdaad, het ging precies zoals H. voorspeld had. 

Om drie uur smiddags nam ik afscheid van H. en reed naar ons airbnb apartement waar Rinke en Ibi waren gedropt door E en voegde me bij deze schone slapers. 

IJsjes in China

 Op 29 oktober bezochten we in de ochtend nog een leuk strandje “fossil shell beach”. Het strandje is vernoemd naar de  sedimentlagen van 35 cm dik bestaand uit aaneengekoekte massa van fossiele schelpjes. Vervolgens reden we nog twee uurtjes en  leverden we de huurauto in, en waren ruim op tijd op het vliegveld. Dat was maar goed ook, want er was weer gedoe (!) Ditmaal was het Rinkes visum voor Australie. De dames achter de incheckbalie bestudeerden alle gegevens minutieus en tot in detail want als ze mensen doorlieten naar Australie en de gegevens niet klopten stonden daar hoge boetes op. 

Zodoende viel het hen op dat het nr van Rinkes paspoort de letter o bevat, maar dat op het visum twee keer een 0 stond. Na lang zoeken en overleggen, ibrich en ik moesten maar vast inchecken, kwamen ze met het verhaal dat Rinke de australische ambassade maar moest bellen om het recht te zetten, of een nieuw visum moesten aanvragen tijdens de 24 uur dat we daar zouden zijn voor de overstap..  Uiteindelijk, lang verhaal kort heeft hij een verklaring ondertekend dat hij zelf zou opdraaien voor alle kosten die hieruit zouden voortvloeien en dat china southern op geen enkele manier verantwoordelijk zou zijn. 

In China kwamen we zonder problemen het land in maar troffen op het vliegveld bij de helpdesk niemand die Engels  sprak. Gevolg is dat we nog voor we geld gewisseld hadden werden afgevoerd naar een hotel in een verre saaie buitenwijk waar ze geen buitenlanders gewend waren en ook niemand Engels sprak. Het hotel was door de airline  niet juist geboekt (maar tot 12 am terwijl ons vliegtuig pas om negen uur savonds ging) en zonder lunch of diner. 

  Het communiceren met een online chinees vertaalprogramma werkte ook niet best. Wel begrepen we dat de dichtsbijzijnde ATM erg ver weg was. Ook deden onze browsers en whatsapp het niet omdat Google en Meta in China geblokkeerd zijn. Toen ik vroeg welke zoekmachine ik in China kon gebruiken adviseerden ze een Chinese zoekmachine maar deze kreeg ik niet omgezet naar engelse taal. 

De meisjes achter de balie waren op een Chinese manier erg vriendelijk en behulpzaam maar op een gegeven moment kwam ik erachter dat ze maar doorgingen met het  op internet zoeken naar een zoekmachine die we in het engels konden gebruiken (tussenwijl telefoontjes van nieuwe gasten afhandelend) maar dat dat ze niet ging lukken, en dat ze dat niet zelf tegen me zouden zeggen maar eigenlijk wachtten totdat ik het zou opgeven.

We zijn toen maar een stukje gaan wandelen langs volkstuintjes. Bij een winkeltje lukte het zowaar om met een van onze bankpassen wat ijsjes te betalen. Het pinapparaat hiervoor werd opgediept uit een la en na afstoffen en allelei mysterieus gedoe met codes via de computer werkte het! Ook bleek de zoekmachine “Bing” het te doen in China. Maar inmiddels was het toen tijd om naar het vliegveld te gaan. 

 

Op de markt van Khao Phang

 Dit is nog een stukje uit Thailand wat we over het hoofd hadden gezien om te plaatsen. 

Vanmiddag zijn we aangekomen bij de Rajjaprabha Dam bij het Cheow Lan stuwmeer. 

Onderweg kwamen we langs dit lokale marktje waar Rinke en ik even een kijkje zijn gaan nemen en ik als een echte toerist wat fotootjes heb geknipt. Ik heb tot schrik en amusement van de omstanders twee keer mijn hoofd flink gestoten (Rinke 1 x) want de afdakjes zijn niet op onze lengte gebouwd, en het geluk is met ons geweest want we hadden ons hoofd lelijk kunnen openhalen aan die roestige rafelige golfplaatranden.