Griekse halfgod to the rescue

Inmiddels zijn we aangekomen in Australie, Brisbane, op de grens van Queensland en New South Wales. 

Toen Jitse en Ene hier waren, hun bus kapot was en ze geen onderdak hadden (kamperen in je bus op een openbare weg kan je hier dure boetes opleveren) kwamen ze via via in contact met H. Deze van origine Zuid Afrikaan had in de coronacrisis wat gestrande reizigers met hun busje onderdak verleend in zijn tuin (van een wat groter formaat dan wij in NL gewend zijn). 

Naarmate de crisis duurde waren er steeds meer backpackers in de tuin neergestreken. Ze hadden het met zn allen heel gezellig gehad en na corona was hij er meedoor gegaan gestrande reizigers te helpen. 

Toen Jitse vertelde dat wij naar Australie kwamen en het leuk vonden om hem te ontmoeten bood hij spontaan aan om ons van het vliegveld te halen en naar onze bestemming te brengen op een uur afstand van zijn huis.  (terwijl hij zelf twee dagen later op vakantie zou gaan, met het vliegtuig). En toen hij hoorde dat onze bus (die eerder van Jitse en Ene geweest is) wat kleine mankementen had die gerepareerd moesten worden voordat we m in onze naam zouden kunnen registreren nam hij het op zich om dit voor ons te regelen. 

Uiteindelijk was het zo dat hij met de onderdelen (lamp en spiegel) in de auto om 7.15 klaar stond bij het vliegveld (terwijl we pas om 8.30 onze bagage hadden), daarna met ons naar Kallangur reed waar de bus op de oprit stond van E. op wiens poezen Jitse en Ene een aantal maanden hadden gepast. Vervolgens ging hij zeer voortvarend aan de slag om de onderdelen te vervangen  (tegen de tijd dat ik een schroevedraaier vond had hij de lamp er al in) monteerde. En ging tussendoor nog even naar de bouwmarkt om de goede schroeven te halen toen de spiegel niet paste. Vervolgens onderhandelde hij met de APK monteur in schimmig Zuid Afrikaans en toog met mij naar het registratiekantoor. 

Aldaar bleek het briefje van E. dat ik op dat adres woonde niet voldoende om de auto op mijn naam te krijgen. Daarvoor moest je proof of address hebben in de vorm van een rekening van gas of electra, een statement van de queensland belastingdienst of nog een heel lijstje van dingen waaraan reizigers per definitie niet kunnen voldoen. Ik begon te sputteren maar H. stopte me. Don’t argue zei hij. “We will come back with the proof she asked for and then this lady will help us and she will be very sweet and even might go out of her way to overlook some minor things”. Zo gezegd zo gedaan. H. maakte op zijn mobiele telefoon een huurcontract (voor 1 maand) voor ons, die het meisje van de telefoonzaak waar ik een simkaart kocht voor ons uitprintte). Met dit huurcontract gingen we terug en inderdaad, het ging precies zoals H. voorspeld had. 

Om drie uur smiddags nam ik afscheid van H. en reed naar ons airbnb apartement waar Rinke en Ibi waren gedropt door E en voegde me bij deze schone slapers.