13 x 30 km en een zwarte kat

Veel mensen zijn benieuwd hoe het mij vergaat op mijn nieuwe werk. Tenslotte was dat ons ticket naar New Zealand, en de reden dat we in Taranaki zijn neergestreken. Nu moet je natuurlijk altijd voorzichtig zijn wat je op internet neerpent, dus daarom zal ik het houden bij algemene impressies.


Inmiddels ben ik 2,5 weken aan het werk als Senior House Surgeon op de Mental Health unit van het plaatselijke ziekenhuis. Het fietsen begint al te wennen. Ik heb er nu ruim 390 km opzitten, en ben niet meer zo buiten adem als ik boven op een heuvel aankom.
Het Taranaki Base Hospitalis het belangrijkste regionale ziekenhuis, maar als je aan het AZG en Martini gewend bent is het klein en gemoedelijk. Er werken rond de 500 mensen.
De Mental Health Unit draagt de mooie naam bron van helend water,in het Maori Te Puna Waiora. Het is een afdeling met 23 bedden voor meest acute patienten, want in New Zeeland zijn ongeveer 10 jaar geleden de psychiatrische ziekenhuizen afgeschaft. Patienten worden met kunst en vliegwerk in de community begeleid. Ook zijn er een aantal beschermde woonvormen en begeleide woonprojecten. Veel meer kan ik er helaas nog niet over vertellen want ik ben nog in de orientatie fase.

Wat ik wel kan vertellen is dat mijn collegas erg vriendelijk zijn, en hun best doen om mij wegwijs te maken op de afdeling. Ze zijn erg blij dat er eens een housesurgeon wat langer op de afdeling blijft dan 3 maanden. Wat ons verder als botte nederlanders opvalt is hoe beleefd en voorkomend de nieuw zeelanders zich uitdrukken. Dit was Jitse trouwens ook al opgevallen op school. Na 6 weken kent hij nog geen een scheldwoord! Je hoort gewoon veel minder gemopper, en als iemand je op een fout wijst klinkt het niet meteen als een standje. Het gaat gewoon met veel meer tact. Met mij hebben ze ook veel geduld want mijn verstrooidheid is berucht.

Mijn werk op de afdeling bestaat voornamelijk uit lichamelijk onderzoek van de nieuw opgenomen patienten, en behandelen van medische klachten die behandeling behoeven terwijl de patienten opgenomen zijn. Verder het schrijven van ontslagbrieven (ben bijna klaar met de achterstallige van de vorige house surgeon). Verder moet ik elke dag de patienten die op de gesloten afdeling of in isolatie verblijven spreken en zo nodig lichamelijk onderzoeken en een aanvraag invullen voor psychiatrisch onderzoek als een persoon tegen zijn of haar wil wordt opgenomen.

De streefperiode van een opname is niet langer dan 2 weken. Voor kinderen en adolescenten is het streven 48 uur. Dat is voor mij wel even wennen, want ik heb eigenlijk altijd gewerkt met chronische patienten.

Ik vindt het erg boeiend om de acute beelden te zien, en ook het effect van rust, regelmaat en medicatie op de patienten. Dus je kunt zeggen dat ik het wel naar mijn zin heb daar.

Een ander boeiend fenomeen is de huiskat. Een knuffelig zwart exemplaar waar geen enkele witte haar op te ontdekken valt. Dit vriendelijke beest huist in de stafkantine, tussen de broodrooster en de 2 liter pakken melk. (where would new zealanders be without Milo and toast'' Bella heeft een kattenluik naar buiten, en een keurig gat in de deur naar de afdeling. En zij zoekt elke nacht een lekker plekje bij een patient in bed om te overnachten. Iedereen vindt dit de gewoonste zaak van de wereld. In het TBH zijn tenminste drie katten. Een in de Hospice, een op MH. en nog een die ergens anders woont. Of dit ook in andere ziekenhuizen zo is heb ik nog niet kunnen achterhalen, maar hier is het al minstens 20 jaar zo. Voor Bella there was Goldie, en before Goldie there was...