Hier dan het nog toegezegde verhaal over onze tocht de berg op, als vervolg op de inleiding.
In Nederland viel de eerste sneeuw, dus leek het ons ook leuk de sneeuw eens op te zoeken, terwijl het hier de warmste dag tot nu toe was (24 graden). Bovendien was de lucht strak blauw, zelfs boven de berg.
Dus togen we naar Dawson Falls, een van de ingangen van het nationale park, en wel degene die precies aan de andere kant van Oakura ligt. We moesten dus helemaal om de berg heen rijden.
In het bezoekerscentrum vroegen we wat de beste strategie was om de sneeuw te bereiken. De aardige mevrouw daar dacht dat het niet haalbaar was met kinderen, omdat de sneeuw toch wel drie uur lopen was. We besloten het pad naar de top te volgen, en dan wel te zien hoe ver we zouden komen.
Het pad voerde eerste door het dichte woud dat de berg helemaal omgeeft: oude, dikke bomen, zwaar bemost, met soms bizarre vormen. Na een dik uur lopen met de kinderen hielden we rust onder een afdakje, de Hooker Shelter. De bomen waren hier intussen gedegradeerd tot struikjes. De stemming zat er nog steeds goed in, maar om die er ook in te houden verzon ik ondertussen al verder lopend maar een verhaal over de Boze Opossum en de zeven kleine Ibi's, en dat werkte heel goed.
Maar naarmate we hoger kwamen, geen schaduw van bomen meer hadden, en het nog steeds maar bleef stijgen en er geen sneeuw in zicht kwam, werden de kindjes toch wel moe. Conclusie: Ingeborg zou nog een klein stukje verder naar een berghut, en dan weer terug, en ik, Rinke, zou het pad volgen tot op de Fantham's piek, een "parasitaire" zij-uitgang van de vulkaan op bijna 2000 meter hoogte, 500 meter onder de top.
Zo gezegd zo gedaan. Mijn pad ging vanaf dat punt over in een soort trap van minstens duizend treden. Het hele pad van onder af tot aan de ashelling was trouwens omgebouwd tot een veredelde trap; ik vraag me af of Nieuw Zeelanders niet wat ver doorslaan in hun neiging om natuur om te vormen tot park, want ik kan me echt wel nuttiger bestedingen bedenken dan om de drie stappen een trede in een pad een berg op. Maar goed.
Hier op dit traject had de trap echt wel zijn nut, want hij voerde door een soort pampa-achtige hoge vegetatie, en was er naar het schijnt aangelegd om deze vegetatie te beschermen tegen platwalsen.
Bovenaan de trap vond ik de eerste sneeuwplekken, en daar begon de ellende ook: hier bestaat de helling uit losliggend puin en oude as, en het pad is gedegradeerd tot spoor wat hier zo goed en kwaad verschillende routes uit probeert. Het is steil en niet heel prettig lopen: twee passen vooruit, en een pas weer terugschuiven tot aan de enkels in het puin. Er groeit dan ook bar weinig. Zie foto hier rechts...Desalniettemin kon je door een beetje intelligent je route uit te kiezen toch de ergste puinrommel behoorlijk vermijden. Zo goed en kwaad als het gaat kies je dan de grote rotsblokken en de hardere stukken, voor zover die voor handen zijn.
Dit gaat dan zo een paar honder meter omhoog, tot je ineens op de min of meer vlakke bovenzijde van de zij-piek staat, met vol uitzicht op grote sneeuwvelden en natuurlijk de grote piek zelf. Er was trouwens niet sprake van één zij-piek: er waren er een stuk of vier bij elkaar, gelegen in een kring rond een soort van kleine hoogvlakte met veel sneeuw. Omdat ik niet wist welke officieel Fantham's peak was, ben ik ze alle vier maar op geweest.
Terug was een stuk minder vermoeiend: half skiend, half zittend, half surfend laat je je naar beneden glijden door het puin. Het enige vervelende was dat mijn teva's daarbij met elke stap vol kwamen te zitten met tientallen steentjes, maar ook dat went. Altijd nog beter dan bergschoenen waar je voeten de hele dag in smoren en gaar sudderen.
Bij de onderste sneeuwplek heb ik een speciale plastic zak gevuld, en vervolgens ging het in rennend tempo de berg af, tot ik Ingeborg een klein stukje voor het bezoekerscentrum weer inhaalde. Ibrich trok verscheidene gekke bekken, en zulk een brutaliteit vroeg natuurlijk om een afstraffing met een sneeuwbal.
Een half uurtje later hebben we de meegenomen sneeuw opgemaakt in een volgend sneeuwballengevecht op de parkeerplaats.
Het was dus niet gelukt om met de kinderen de sneeuw te bereiken, maar toch hebben we ons sneeuwballengevecht gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten