Watervallenstrandje

Normaal breng ik Ibrich 's ochtends naar het kinderdagverblijf in de stad, zo'n 12 kilometer verderop. Op de terugweg ga ik dan even mijn ochtendbad nemen op mijn eigen privé-strandje.
Het strandje ligt in een reservaat tussen Omata en New Plymouth, aan een kust die moeilijk bereikbaar is vanwege de steile kliffen en het gebrek aan wegen die er naar toe leiden.

Hieronder een fotoverslagje van de trip naar het strandje.

Het pad voert eerst door een duinachtig gebied met veel begroeiing, ...

... dan langs de rand van de klif met uitzicht op het strand.

In de verte kun je dan de al eerder genoemde Sugarloaf islands zien liggen, oeroude resten van een vulkaankegel.

Uiteindelijk een stukje door een weiland om dan via een klein watervalletje af te dalen tot op het strandje.

Het aardige van het strandje is dat er twee riviertjes op uitkomen, die allebei eindigen in een watervalletje. Op het strand zelf vloeien deze twee rivieren samen tot één.



Het bijzondere is dat bij vloed het zeewater soms zelfs tot aan de watervallen komt, waarbij dus de hele loop van de rivier weggevaagd wordt. Als de vloed weer wegtrekt moet de rivier zijn bedding dus weer helemaal opnieuw uitslijpen in het strand. Elke dag loopt het riviertje dus weer ergens anders. Bij dood tij verplaatst het riviertje zijn loop niet heel veel, maar bij springtij kan het riviertje tientallen meters verschoven zijn ten opzichte van voorgaande dagen.

Bij de grootste waterval staat een bank die iemand van drijfhout in elkaar geknutseld heeft.

Op een dag had iemand deze in de waterval neergezet. Echt lekker uitrusten kon je er niet...