Drie meter er naast...

Cirque de Cilaos vanaf le petit Benare

Hier is het pad hoor, het is heel duidelijk te zien. 

Nee hoor, hier is het pad, je loopt de hele tijd precies drie meter naast het pad. 

Zo ging dat, met mijn ouders en broer op vakantie in Frankrijk, in mijn jonge jaren. Mijn vader bleef dan bij hoog en laag beweren dat er ergens een duidelijk pad liep, hetgeen hij volgde, terwijl de rest van het gezin allang het idee had dat we gewoon dwars door een oerwoud liepen en dat wat voor pad dan ook allang opgelost of overwoekerd was. Tegenwoordig weet ik van broer Ar dat dit hedentendage bushwhacken heet, en dat hij dat in Amerika regelmatig schijnt te doen. 

Ik weet niet hoe heftig hij daar bushwackt, maar voor mij vandaag was het geen lolletje. Je zou kunnen zeggen dat ik opnieuw een meerdere gevonden heb. 

Ik zou vandaag mijn eerste serieuze wandeling op dit eiland doen, in m'n eentje, want als ik continu op de rest moet wachten kom je nergens, en ik loop doorgaans toch twee keer zo snel. Nou is er een prachtige website waar alle sentiers van het eiland op staan, randopitons. De website heeft alleen een probleempje: de mensen die er achter zitten hebben soms nogal extreme ideeen over wat een pad is - net zoals mijn vader vroeger, maar dan nog twintig keer zo erg. Zo waren we laatst samen een korte wandeling aan het doen in het cirque de Cilaos, naar een waterval. Je stond dan aan de bovenzijde van deze waterval om stapje voor stapje naar een heel enge rand te schuifelen, om daar te zien hoe in een gruwelijke afgrond het water naar beneden stortte. Volgens randopitons was dat een pad, die "afdaling" naar beneden. Gelukkig stond er in de commentaren van gebruikers bij dat dat echt niet te doen was zonder klimmateriaal, maar dat een pad noemen was tekenend. Het was inderdaad totaal niet te doen. 

Dat was een paar dagen geleden; nu dan zou ik een ander pad gaan volgen... 

Het idee achter dit pad: 

1. ga van de kust af de berg op met de auto.... Dit is al een hele onderneming. Afstanden op dit eiland zijn namelijk klein en groot. Klein, als je van stad X naar stad Y wilt. Stad X en stad Y liggen dan beide aan de kust, en de wegen zijn goed, en er is zelfs een snelweg het eiland rond, dus dat gaat lekker hard, en in drie kwartier ben je het halve eiland rond. 

En de afstanden zijn groot, want als je in plaats daarvan in een lijn loodrecht op de kust reist, dan heb je te maken met hellingen van meer dan 100% (hemelsbreed), en wegen die enkel en alleen uit haarspeldbochten bestaan, en dan vaak ook nog zo breed zijn dat tegenliggers elkaar niet kunnen passeren.  

2. ... tot de hoogst mogelijke plek waar je kunt komen met de auto... Voor het startpunt van de wandeling had ik een plek gekozen precies boven onze woonplaats de berg op, hemelsbreed nauwelijks 8 km verder. Daar doe je dan een uur en een kwartier over om er te komen, en het kost je meer dan 100 haarspeldbochten. Een deel van die tocht moet in de eerste versnelling van de auto, omdat het te steil is voor de twee. 

3. ... vandaar lopend naar de rand....  Ingeborg zette me af op deze parkeerplek, en vandaar was het 3 uur en een kwartier lopen de berg verder op naar de rand. Dit eiland bestaat uit een enorme vulkaan van 3070 meter hoog. De bovenkant van die vulkaan is ooit ontploft, en wat er overbleef is vervolgens nog een paar honderd meter naar beneden gestort de magmakamer in - dit heet een caldera. Bij deze berg is dat niet met 1 krater gebeurd, maar met drie: je krijgt dan een enorme berg van 50 x 50 km in het rond, met in het midden drie kraters knus bij elkaar. Die kraters noemen ze hier cirques, en bestaan uit een gebied dat omringd is met voor honderden meters loodrecht oprijzende rotswanden. Soms is er naar één kant een opening in die kraterrand, om de magma van latere uitbarstingen weer door te laten. 

Het doel van de tocht was dus te lopen naar deze kraterrand, naar de locale top die petite Benare heet.

4... en vandaar de rand een stuk volgend...  Omdat langs dezelfde weg terug saai is, had ik besloten een stuk langs de rand te lopen, daar aan te sluiten op een ander pad, en zo terug te gaan. Deze route staat beschreven op de website van randopitons, le petit benare. Er stond wel bij dat het deels hors sentier was (buiten de officiele paden), maar ik dacht, ach, t is langs die rand bovenop, en daar staat niet zo veel bush. he

Nou dat heb ik geweten. Het grote probleem was: op de topo-kaart stond een zwart kronkelig lijntje aangegeven, volgens de legenda "autre chemin". Dat autre bleek in praktijk: niet vindbaar of niet bestaand. Dus moest ik op zeker moment toch van de al lastige rand weg, en dwars door de bush de bewoonde wereld zien te vinden. Af en toe wat geklauter van rotspartijen af was nog niet zozeer het probleem. Het grote probleem was de jeneverbes-achtige vegetatie met vele keiharde dode takken die overal tussendoor staken. Daarnaast nog de pokdalige lava-bodem: ik zette m'n voet een keer neer, en zakte ineens met dat been een halve meter verder omlaag, met lekker flinke schrammen over m'n scheen. Uiteindelijk zat ik helemaal klem in de bush. Wat ook niet hielp voor de gemoedsrust: een dikke wolkendeken die over het dal lag, en die af en toe een dreigende uitval deed richting de plek waar ik was, maar die gelukkig nooit zo hoog kwam. Volgens de kaart moest er een eind lager, evenwijdig aan de rand, een onverharde weg liggen. En volgens diezelfde kaart moest elke van de rivier-ravijntjes uiteindelijk die weg kruisen. 

Dus heb ik mij naar de dichtsbijzijnde droge rivierkloof geworsteld, met vallen en opstaan, en deze kloof gevolgd. Af en toe moest ik om een droge waterval heenklauteren naar een niveau lager, maar deze droge rivier was uiteindelijk een stuk beter begaanbaar dan de bush daarboven. En ja, hoera! Eindelijk kwam de weg in zicht. Toen ik daar aankwam heb ik de grond gekust en omhelsd, voor zover dat laatste ging. 

dit is de bush die gewhacked moest worden....

Maar toen was het dus al 16:00, exact de tijd dat ik met Ingeborg afgesproken had om me op te pikken op een parkeerplaats die ver beneden lag. Dus snel langs het normale pad weer naar beneden. Helaas lag Mick Jagger daar ook op de loer: een flinke kei rolde onder mijn voet weg precies toen ik daar op ging staan, waardoor ik die dag voor de zoveelste keer languit ging. Dus daarna toch maar iets minder snel naar beneden. Je moet op dit eiland trouwens echt opletten je tochten goed te plannen, want om 18 uur is het aardedonker... Maar gelukkig was ik ruim voor die tijd op de parkeerplaats, hoewel drie kwartier later dan gepland.

Wat ging er fout?

Omdat je van fouten moet leren even een leuk evaluatiemomentje hiervan gemaakt. Wat deed ik nou eigenlijk allemaal fout hier. Wel, achteraf bezien was het fout op fout op fout. 

1) Slechte voorbereiding. Ik had de beschrijving op randopitons niet goed gelezen (want he, frans!). Daaruit bleek dat zij ook precies dezelfde rivierkloof volgden vanaf de rand, maar dan zonder eerst te zoeken naar een niet-bestaande weg, en daarbij veel te ver door te lopen, en dus ook weer terug te moeten door de bush. 

2) Te lang doorgaan terwijl je eigenlijk al vindt dat het te ver gaat. Staand op de rand zag ik de bewuste rivierkloof een stukje beneden me, en ik dacht nog bij mezelf: dat kan ik natuurlijk ook volgen, dan kom ik vanzelf bij die weg hieronder. Ik besloot dat niet te doen, want door zo'n kloof is toch lastiger dan over zo'n weg, en je denkt steeds van he, nog even over dit topje, en dan zie ik die weg die ik wil nemen vanaf de rand vast liggen. Maar elke keer komt er dan weer een nieuw topje waarvan je denkt dat de te vinden weg daar net achter ligt. 

3) Toen bleek dat het zinloos was om langer de rand te volgen op zoek naar een weg die niet bestond, had ik terug moeten gaan langs die rand, in plaats van dwars door de bush naar de rivierkloof. Het lijkt korter maar dat is het niet. 

En zo kwam ik terug op de parkeerplek. Die doorn van 3 cm lang die helemaal onder de huid verdween had ik al verwijderd.